Wat moet een hardrockliefhebber bij een concert van het jubilerende Fanfare Juliana? Welnu, ik mag dan een liefhebber zijn van stevige muziek, maar dat staat het verder luisteren dan je neus lang is niet in de weg, toch? Er is niets op tegen om zo nu en dan eens een uitstapje te maken naar andere soorten muziek. En wat kan er dan beter zijn dan een concert van Juliana?
Het concert vond plaats in de sporthal en het moet gezegd, dat zag er allemaal goed verzorgd uit. Tapijtje op de vloer, een gedegen podium voorin, barretje achterin en de stoppen voor de geluidsinstallatie werden keurig op tijd vervangen, zodat we alles goed konden horen.
Begonnen werd met het aanstormende blokfluittalent uit Stompwijk. Onder de leiding van Pauline Schenkelaars kregen de laatste aangekomen leerlingen de kans hun kunsten ten gehore te brengen. Nou dat was beslist niet slecht! Vooral als je bedenkt dat dat clubje pas een maand of drie geleden begon te oefenen. Petje af.
De ietwat gevorderden (ze hebben maar een paar maanden langer kunnen repeteren) kwamen daarna aan de beurt en natuurlijk klonk dat anders. Het klonk anders omdat ze ietsjes langer hebben kunnen oefenen natuurlijk, maar vooral ook omdat de groep jonge muzikanten, een stuk of tien jongelui of zoiets, veel groter was. Dan klinkt de muziek anders.
En die aandacht voor mevrouw Schenkelaars de dirigente, bewonderenswaardig hoor! Je muziek lezen, goed spelen, letten op de dirigente en dan lukt het sommigen ook nog om eventjes met één hand te spelen, omdat er toch aan de neus moet worden gekrabd of de muziekstandaard moet worden rechtgezet. De avond kon eigenlijk al niet meer stuk.
Na de blokfluitoptredens, zal ik maar even zeggen, kregen de jeugdleden van het fanfare korps, onder leiding van Bart Neuvel, de kans hun kunsten te vertonen. In feite hadden de luisteraars te doen met een jeugdige miniuitvoering van het orkest. Het kan niet anders of de groep is een verrijking voor het fanfare korps. De kwaliteit, de concentratie dat was piekfijn in orde. Is er dan niets op hun optreden aan te merken?
Ja, toch wel. Ondergetekende vond eigenlijk dat er best wat meer gespeeld had kunnen worden door die jeugdleden. Dat er zelfs misschien wel ietsjes meer diversiteit hadden kunnen zijn en dat er eigenlijk langere stukken ten gehore gebracht hadden kunnen worden. Maar hiermee spreek ik geen waardeoordeel uit, eerder iets van teleurstelling over het korte programma. Wie de jeugd heeft, heeft de toekomst! en die jeugd mag best in het zonnetje gezet worden. Dat gaat hier zeker op.
Het jubileumconcert werd afgesloten door een optreden van de voltallige fanfare. Dus inclusief de jeugdleden, die tussen de bedrijven door ook nog even van tenue wisselden. Ik realiseer me nu trouwens dat die jeugdleden zich de hele avond stevig hebben laten gelden. Zij speelden een tweetal stukjes samen met de gevorderde blokfluiters, zij hadden hun eigen optreden en zij speelden ook nog eens mee in het slotconcert. Zo beschouwd hebben zij eigenlijk juist wel veel gespeeld!
De voltallige groep bracht een flink stel stukken ten gehore onder leiding van de bekwame dirigent en voor sommige stukken arrangeur Nico Rensen. De stukken werden op bekwame manier aan elkaar gepraat door Pauline Teunissen die juist voldoende informatie gaf. Als muzikale leek, dat wel, kan ik niet anders dan concluderen dat een en ander goed klonk, ja zelfs kon ik de gedachte niet wegdrukken dat ik af en toe zat te luisteren naar een big band. Behalve hardrock liefhebber, heb ik ook wel iets met jazz in brede zin, dus ook met big bands en daarom ook met de fanfare
Ik kwam dus op verschillende manieren aan mijn trekken deze avond. Ik mocht het Stompwijkse aanstormende talent beluisteren. De muziek was goed en soms luid, maar ja daar houd ik dus wel van. Divers was het slotconcert met uitstekende bijdragen van soli blazers.
En de avond werd afgesloten met een optreden van Cooldown 7, een pop & bigband, die luid en duidelijk op een prima manier de feestvreugde verhoogde. Kortom, zij die niet gekomen zijn: jullie hebben wat gemist!
Aad Janson