Stompwijks toneel vereniging (STV) bracht afgelopen weekend 4 voorstellingen van Een Lijk in de Cast, van schrijfster Corrie van de Rol. Zelden een meer verrassend stuk gezien. Absurde, bijna surrealistische situaties en spel. Een waar genot om naar te kijken, maar dan moest je als toeschouwer vooral niet proberen alles te begrijpen.
Regisseur Wil van Leeuwen heeft een waar staaltje toneelvaardigheden bijgebracht bij deze groep spelers. Een enorme variatie van spelstijlen, van moeilijk karakterspel tot speelse interactie met publiek. Van zeer komische tot diep tragische. Kijkend naar de afgelopen jaren onder leiding van Wil van Leeuwen zien we de uitvoeringen steeds meer kwaliteit krijgen. Spelers gaan moeiteloos over in improvisatie en ‘fouten’ worden op bijna professionele wijze opgelost. Als toeschouwer ontdek je bijna geen foutje. Nieuwkomers schijnen direct klaar voor grote rollen. Volgens de regisseur is dat vooral teamwork.
Na afloop waren de reacties niet van de lucht. Bijna iedereen vond het spel heel mooi, maar “ het was heel moeilijk” . Wil van Leeuwen probeert met zijn groep de grenzen van de humor uit. Dat valt te prijzen, maar misschien was dit voor Stompwijk net iets te ver. De regisseur: ik heb natuurlijk heel goed beseft dat dit stuk gewaagd is, maar soms moet je iets proberen. Het is vooral ook leuk om te doen.
Ik heb geprobeerd Stompwijk, zowel de spelers als het publiek, op een andere manier naar toneel te leren kijken. Meer onbevangen. Wil je alles begrijpen dan raak je de weg kwijt, precies zoals de patiënten in dit stuk. Om greep op de werkelijkheid te krijgen schieten ze in grootheidswanen of depressies. In die zin is dit stuk voor ieder die verward de zaal heeft verlaten een confrontatie. Maar wees gerust we blijven stukken spelen waar mensen een avondje uit zijn, heerlijke lach stukken en echt niet elk jaar zoiets. Kijk maar naar de afgelopen tien jaar.
Het valt moeilijk iets over de spelers afzonderlijk te zeggen. Groepsleider en patiënten, waren allemaal heel levensecht. Ontroerend was de scene met Hannelore en Erik als dode clown, ic Jacqueline de Groot en Jan Mooyman (nieuwkomer). Komisch de rol van souffleuse door Lia de Jong. Indrukwekkend de rol van Hank door Martin Bakker. De tragiek van de regisseuse, die het niet in de hand had, was goed gespeeld door Jolanda van Marwijk. Bibi (Mariska Groen in t Wout) was in haar beide rollen opvallend sterk. Jan Havik leek zich geheel thuis te voelen in zijn rol als agent. Tamara Loof zette heel geloofwaardig een ingeburgerde allochtoon neer.
Vermeldenswaardig vind ik nog het decor en de kleding samen met de styliste Meta van de Vaart ontworpen. Al met al een heerlijk avondje, misschien wel juist door de verwarring van Stompwijk.
getekend KB