De laatste schooldag
De laatste schooldag nadert voor 4 leden van het team van de Maerten van den Velde basisschool. Ahmed Said is vanaf 2001 aan de school verbonden. Hij startte met 1 ochtend per week met ondersteunende werkzaamheden. Nu werkt hij er 4 ochtenden per week. Persoonlijk denk ik dat ze hem het meeste gaan missen. Zo iemand die zorgt dat de koffie klaar staat en altijd bereid is om allerlei klussen aan te pakken. Hij begeleidt klassen naar de bibliotheek of de sporthal, zorgt dat het oud papier weg is, en onderwijskisten vanuit het onderwijsbureau op de juiste tijd aanwezig zijn. Die even wat kopietjes maakt en waar iedereen een beroep op kan doen. In het kader van de bezuinigingen moet hij afscheid nemen van de school waar hij altijd met zoveel plezier gewerkt heeft. Hij heeft gelukkig nog een andere baan aan de Brede school in Leidschendam, maar toch…..
Dan Renske, haar carrière startte in Rotterdam ten tijde van de oliecrisis. Ze woonde toen in Leiden en bleef in Rotterdam overnachten omdat de benzinebonnen schaars waren. 40 Kinderen van 4 jaar met een spanningsboog van hooguit 10 minuten concentratie in een klas, dat waren zo eens tijden. Gelukkig was zij toen nog hartstikke flexibel, ze zou er nu niet meer aan moeten denken. Via invalwerk in de tijd dat Tiny de Meier hoofd van de school was, is zij in Stompwijk terecht gekomen. Eerst 2 dagen en later 3 dagen per week in combinatie met haar taak als moeder was dit mooi te combineren. Het is een goed teken als iemand ergens 22 jaar werkt, dat zegt genoeg. Veel van haar collega’s werken al langer dan 25 jaar hier samen met elkaar. Je bent inmiddels erg goed op elkaar ingespeeld en zeker in een dorp is het ’ons kent ons’. Je vangt elkaar op, er is geen na-ijver maar saamhorigheid. Je kan in Stompwijk ook altijd een beroep doen op de ouders, een keer vragen is genoeg. Je kunt op ouderhulp rekenen, ook als de ouders zelf werken.
Die poldercross toen was ook zo’n teken van samen doen, bijna het gehele team was aanwezig bij het baggeren door de sloten.
Ze is in juni gestopt met werken en ze heeft nu vooral het vakantiegevoel, en is nu op een leuke manier toch nog druk. Als het nieuwe schooljaar begint zal het gemis wel komen, ze heeft zich bereid verklaard om in te vallen of buiten de klas toetsen af te nemen of bij projecten te ondersteunen. Gewoon nog lekker met haar vak bezig blijven.
Juf Ine werkt hier 14 jaar en zij gaat met vervroegd pensioen. Ze is gestart in Twente waar ze 2 jaar werkte. Hierna 24 jaar in Den Haag op een grote Daltonschool. 
Het waren vooral de files waar ze genoeg van had en dit was de reden dat ze solliciteerde in Stompwijk. Ze kwam in Stompwijk in een warm bad terecht. Nu zoeft ze met haar fiets binnen een kwartier door de groene polders naar haar werk en komt ze met een leeg gewaaid hoofd weer fris thuis. Haar voorkeur ging naar de bovenbouw en heeft ze wel 15 jaar lang de musicals onder haar hoede gehad. Ze vindt het jammer dat ze het nieuwe schoolgebouw niet gehaald heeft. Ze verheugt zich op haar tuin, piano en sporten en het bezoeken van musea. Gewoon meer tijd en rust. Niet meer haasten maar op haar gemak haar dochter in Maastricht en haar moeder in Haaksbergen bezoeken in plaats van in die volgeboekte weekenden. En als het haar niet bevalt kan ze nog altijd terug om de laatste 5 jaar vol te maken. Voorlopig gaat ze met haar gepensioneerde man lekker genieten van die zee van tijd.
Peter Witteman is ‘slechts’ 9 jaar verbonden aan de school. Hij was directeur van een school 
in Den Haag en had nog 10 jaar te gaan, toen hij op zoek naar wat nieuws de advertentie voor de Maerten v.d.Veldeschool langs zag komen. Hij heeft toen de overstap gemaakt van een school in de stad naar een school op het platteland. Inhoudelijk is het natuurlijk hetzelfde, zelfde regels en problemen. Hij staat nog even stil bij de vrije opvoeding in de jaren 70 en de omgangsvormen toen je eigenlijk niemand terecht mocht wijzen. Hier is het voordeel dat iedereen iedereen kent, de omgang is positief en dingen zijn van zelfsprekend zoals de troep achter je opruimen en dat groot en klein goed met elkaar omgaat. De kinderen zijn echte buiten kinderen.
Het kerstverhaal door het dorp heeft indruk op hem gemaakt, toen iedereen meedeed, zoals ouders, supermarkt en bedrijven. Of het feit dat de fanfare op school les komt geven, dat is toch ontzettend leuk. Peter verwacht dat hij nog 2 dagen per week vrijwilligerswerk gaat doen. Voor zijn functie is er inmiddels een opvolger, zo is ook in een vacature voorzien en de rest van de uren worden intern opgevuld.
De school heeft pas een eigen spandoek gekregen en eigen shirt om de school te presenteren bij buitenschoolse activiteiten. De kantine begint langzaam vol te druppelen en er wordt gesproken over het ‘bank’geheim……
Met zijn allen kijken ze terug op een ontzettend leuke afscheidsdag met de rondrit door de polder, de heerlijke lunch en de gezellige receptie. Dank voor jullie jarenlange inzet voor onze jeugd en heel veel succes.
Petra Oliehoek- van Es
Foto’s Juf Yvonne
