We visualiseren steeds meer met zijn allen. We doen dat omdat we daar ook de middelen voor hebben, denk daarbij aan de gsm..Welk vechtpartijtje of vliegtuigcrash is daar niet mee vastgelegd? Ik sleep mijn digitaal fototoestel ook overal mee heen. Maak zelfs foto’s van het eten dat ik voor mij krijg als ik weer eens onder de indruk ben van wat mijn ogen te zien krijgen. In mijn enthousiasme stuur ik die foto’s dan later weer door via de mail. Of ik maak foto’s van onderdelen, print ze vervolgens uit en overhandig ze dan aan de deskundigen. Dat scheelt een hoop uit te leggen aan de gemiddelde kassa. ‘Obama belt met Rutte’ luidde de kop van het AD. En nog een handvol media. Ik kon mij er geen voorstelling bij maken maar gelukkig, er stonden twee foto’s bij: één van Rutte met een telefoon aan zijn oor en één van Obama met een telefoon aan het oor. Nu kon ik er wel een voorstelling van maken want ik ben nu eenmaal niet al te snugger. Althans, dat denkt de redactie van het AD. Ook die krant laat ik voortaan maar links liggen, net zoals ik de Telegraaf al verafschuwde. Die laatste heeft nu Hyves gekocht en even overwoog ik om mijn account van Hyves maar op te zeggen. Ik heb geen zin in schreeuwende pop ups met informatie over Volendammers, Tros coryfeeën of berichtgevingen over hoe onveilig Nederland wel niet is. De kranten moeten ons meer voor vol aan gaan zien. Dan krijgen ze misschien ook hun lezers weer terug. De debilisering is ook door de reclamejongens ontdekt..Er zijn reclames op de teevee die vreselijk irritant zijn. Alleen zitten die tussen de leuke (‘Zo meneertje…U denkt, ik zal die snelle bak eens flink op zijn staart trappen..’) geplakt zodat wij, de debielen, niet wegzappen. Op de radio zitten ze ook, die irri’s die je tot waanzin kunnen drijven. Het kan aan de stem liggen, de toon of de boodschap. En die reclamejongens hebben nu ontdekt dat als je een reclame maar vaak genoeg herhaalt, je onthouden wordt. Want de ‘debielen’ van luisteraars pikken dat wel. Nou, ik niet! Ik ben dus geen lid van carglass en ga ook niet in zee met ene Tom de Ridder die al maanden achtereen de radio bevuilt met zijn brandstofpasje van het MKB. Deze eikel, excusez le mot, hoor je bijna in alle reclameblokjes rondom het nieuws. Daar krijg je echt en terecht een kort lontje van! En zijn bedenkers maar lachen. Mijn twee jongste zonen, Sven en Sil, maken ook gebruik van visuele hulpmiddelen. Sven kwam vanmorgen naar mij toe met de mededeling dat hij een drumcomputer wil en voordat ik kon vragen wat hij precies bedoelde, zat hij al achter de pc en liet mij een foto ervan zien op marktplaats. In mijn visie is een drumcomputer een drumstel met van die pads, ideaal om thuis op te oefenen zonder dat je buren het bezuren moeten. Nee, Sven bedoelde toch wat anders, namelijk een echt drumstel! Ik zag de bui al hangen…Toen kwam Sil ook nog naar mij toe om te vertellen dat hij van zijn verjaardagsgeld een gitaar wilde kopen. Een elektrische. Ik kreeg een déjà vu, want enkele jaren geleden was het oudste zoon Youri die zo’n ding wilde aanschaffen. Ik sloot mijn ogen en begon visueel na te denken. Ik zag een gitaar staan, in een hoek van de slaapkamer, onder het stof en vals geworden door er niet op te spelen…Sven raadde ik aan om er nog wat nachtjes over te slapen en Sil mocht van mij op de gitaar van Youri spelen…Om te kijken of het wat is. 

Toen ik vandaag thuis kwam trok Sil mij direct mee naar de computer, klikte her en der over het scherm en er verscheen….Een drumstel! Ik ga geloof ik maar eens met de buren praten want ik krijg ineens visioenen van boze buurtjes aan de deur….

                                                                             Arjen Veldhuizen

Muizenissen

 ‘Het regent harder dan ik hebben kan’ is de titel van een liedje van Blof. Een mooi liedje. Het gaat over hoeveel een mens kan hebben..of beter gezegd, hoeveel een mens eigenlijk niet kan hebben. Het liedje is ook heel toepasselijk voor de tijd van het jaar als je het letterlijk neemt want de regen blijft met bakken uit de lucht vallen. “Kwam het maar van beneden, dan kun je er wat op leggen!” zei een bekend Stompwijker laatst tegen mij… Figuurlijk kan ik er ook wat mee. Want toen ik zaterdagmorgen met de auto de wijk uit reed hield deze er ineens mee op en stond ik even later te wachten op de medewerkers van Route Mobiel. Het begon ook ineens te regenen…

Toch besloot ik om even onder de motorkap te kijken. Was het een los draadje? Ik heb namelijk een auto waar je overal nog bij kan. Maar helaas, geen losse draadjes te zien. Erik, de man van de wegenwacht, velde al snel het oordeel: een gebroken distributieriem! Het begon nog harder te regenen… Hij zag mijn zorgen en vroeg waar de auto naar toe moest. Achterdochtig als ik ben (ja, ja, en dan weer dik betalen!) mompelde ik dat ik zelf wel wat zou regelen. Maar toen hij zei dat ik er recht op had, verdween mijn achterdocht als regen voor de zon en tien minuten later stond mijn autootje óp de kraanauto van de monteur. En reden we naar mijn garage in Stompwijk (ik mocht voorin zitten!).

Dat wordt voorlopig weer boodschappen doen met de scooter. Dan moet ik van tevoren schatten hoeveel boodschappen er in een tas kunnen (meer krijg ik niet mee op het scootertje) en kan daarna nog twee keer heen en weer gaan. Mits ik niet aangehouden word want de politie gaat weer meer controleren op scooterhuftertjes. Goed plan, maar pak dan ook de autohuftertjes aan. Nog steeds kom ik die tegen óp het zebrapad bij school…O ja, en dan wil ik mijn gram ook nog even kwijt over dat ontzettend irritante voetbalploegje uit Brabant, Eindhoven. Om zó Feyenoord te vernederen! En dan juichen, na elk(!) doelpunt, breed lachend alsof het de eerste is. Schandalig! Stijlloos!

Vorige week schreef ik er al over, geef alles beneden de rivieren aan de Belgen. Na zondagmiddag weet ik het zeker: Doen! Zo’n nederlaag gun ik zelfs mijn ergste vijand niet. Nou ja, eentje dan… Ik hoop dat PSV dit ooit een keer retour krijgt. Met rente! En dan het liefst door mijn cluppie, Ajax. Oké, ik overdrijf misschien weer eens, maar zo’n nederlaag voelt als een gebroken distributieriem en dan moet ik gewoon even stoom afblazen. Gelukkig kwam er na het voetbal turnen. Dat is normaal gesproken niet mijn sport maar er zijn uitzonderingen… Zo zag ik Epke tekeer gaan op de brug..Verbazingwekkend, het respect wat die lui wél voor elkaar hebben…Het werd een prachtige zilveren plak, een met een gouden randje. Voor Mario Been en zijn mannen regent het nu harder dan zij hebben kunnen. Mario zal zeer waarschijnlijk het onderspit delven, dat hoort nu eenmaal bij het trainersvak. Is niet mijn idee maar zo gaan die dingen. Ach, zorgen in Rotterdam. Na alles verwerkt te hebben komt weer een van mijn zorgen boven drijven. 

Een auto die het niet meer doet. In hoeverre is er schade opgelopen door de kapotte riem. De komende week krijg ik daar uitsluitsel over. Ik ga geen verhaal halen bij de garage waar ik de auto gekocht heb. Dat is niet aan de orde. In het ergste geval moet ik aan de OV chipkaart. Ik heb er al een maar heb daar net zoveel vertrouwen in als …in de gemiddelde rechtbank. Nee, dat is flauw. Ik wraak mijzelf!                                                                                        Arjen Veldhuizen