Iedereen vergist zich wel eens. Dat mag ook best. Maar soms zijn het vergissingen die je ab-so-luuc t niet wilt maken. Wanneer je daar dan mee geconfronteerd wordt rest je nog diep door het stof te gaan, om er nog iets van te kunnen maken. Zo had ik het vorige week over de prestaties van Epke Zonderland. Prima. Turnen leidt nou eenmaal niet tot massaal volksvermaak dus een beetje extra aandacht mag best. Maar als je er dan over schrijft..doe het dan wel goed! Ik schreef namelijk dat hij zilver won op de brug…De definitie van de brug die gebruikt wordt bij het turnen, is: gymnastiektoestel met twee ronde horizontale balken. En Epke hing er maar aan één! De rekstok…Vanaf mijn schrijfplek duizend maal excuses voor de turnliefhebbers. Deze fout is net zo erg als ik bijvoorbeeld zou schrijven dat Thom van Beek uitkomt voor de Nederlandse kampioenschappen 1500 meter…shorttrack! Bij deze Thom, ik ga kijken, succes! Mits mijn tv weer normaal gaat doen. Sinds de WK voetbal siert deze teevee onze woonkamer. Siert? Ja, dat mag je eigenlijk wel zeggen: ze zien er wel mooi uit tegenwoordig. Je hoeft ze niet meer weg te stoppen achter deurtjes in een kast en mocht je geen zin hebben om naar de programma’s te kijken dan kun je zo’n ding zó instellen dat je eigen foto’s erop te zien zijn. Maar ik dwaal af. De teevee doet raar sinds ik de laatste update erop gezet heb. Dat klinkt heel modern en dat is het ook wel. De fabrikant, Philips in dit geval, verkoopt haar teevee’s en levert vervolgens nog updates als je dat wenst. Dat kan twee dingen betekenen. Een: de fabrikant is constant bezig met het verbeteren van de kwaliteit of twee: de teevee is eigenlijk nog niet af maar de klant kan al wel kopen en kijken. Net zoals een halfbakken brood dat je thuis dan nog eens in de oven moet stoppen om het tot een volwaardig product te krijgen. Nee, ik heb dat niet bedacht. Dat hebben die Eindhovenaren zelf bedacht. In de laatste update zaten dus fouten en enkele dagen erna belde ik met de helpdesk van Philips. Dat ging redelijk vlot dus Youp hoefde ik niet te bellen. Men wist mij te vertellen dat de nieuwe update binnen een week klaar moest zijn. Afijn, twee weken later was er nog steeds geen bericht en besloot ik maar weer eens te bellen. Helpdesk medewerker Frans, met Brabants accent, ik had een ‘echte’ te pakken, stond mij vriendelijk te woord. Opnieuw moest ik uitleggen wat precies de storing behelsde. Daar werd ik enigszins pissig van want het was immers een bekende storing. “Beste Frans, het beeld doet raar, het geluid loopt wel goed maar niet meer synchroon met de beelden. Sterker nog, ik zag PSV met 10-0 winnen van Feyenoord!” Het was even stil aan de andere kant van de lijn..”Beste meneer Veldhuizen, ik kan U nu gerust zeggen dat uw beeld prima is want PSV heeft écht gewonnen van Feyenoord met 10-0!” Ik proefde een lichte euforie uit zijn woorden maar ik liet mij niet uit het veld slaan: “Oké, maar dan klopt het nog niet want ik zag die PSVérs zelfs nog juichen na de 5-0 en dat betuigt van weinig respect voor een club als Feyenoord.” Heerlijk, ik kon lekker mijn gram kwijt bij een supporter, toegejuicht door mijn oudste zoon die op het punt stond naar school te gaan en het helemaal met mij eens was. Terwijl ik dacht dat Brabantse Frans geen kant meer op kon,  kwam hij toch weer met een antwoord: “Maar meneer, dat wij elk doelpunt uitgebreid vierden heeft te maken met ons minderwaardigheidscomplex…Elk doelpunt vonden wij plezant (!) omdat daarmee dat complex iets afnam!” Nu begon hij mij te irriteren. Dat eeuwig terugvallen in de slachtofferrol door die Zuiderlingen. Ik sprak hem aan op zijn onbehoorlijk gedrag: “Na al die kampioenschappen nóg steeds een minderwaardigheidscomplex?” “Het wordt hoog tijd dat heel Brabant eens een update krijgt!”

                                            Arjen Veldhuizen

 Gezellig, de Sint is weer in het land. Of laat ik iets duidelijker zijn, Sinterklaas is weer in het land. Wil Sinterklaas niet verwarren met die Sint van de film van Dick Maas. Ik ken Sinterklaas persoonlijk. En hij mij: “Ach, meneer Veldhuizen, wat fijn dat ik u weer zie!” Wederzijds mogen wij elkaar en toen ik hem zaterdag weer binnen zag komen, pinkte ik een traantje weg, werd er emotioneel van. Want wie komt er tegenwoordig nog zo trouw op bezoek! En wie is er tegenwoordig nog zo welkom in ons land? Een PvdA wethouder uit Den Haag maakt zich zorgen om de vele Polen die zich in Den Haag en omgeving vestigen. Chinezen, Turken, Marokkanen en Surinamers gingen hen voor. Ook de PvdA komt met scherpere quote’s, in de hoop daar zieltjes mee te winnen. Limburg reageerde hier direct op: Stuur ze maar naar ons, wij kunnen ze heel goed gebruiken! Naast de reden dat de Polen daar veel werk verrichten willen ze ook dat ze zich daar voorgoed vestigen zodat er geen bevolking af- maar toename is. Want Limburg loopt leeg, de jongeren kiezen het hazenpad. Ik weet wel hoe dat komt maar dat ga ik niet nog eens herhalen want dan polariseer ik een bevolkingsgroep. En anderen scheppen daar, helaas, al genoeg voldoening bij. De Polen verblijven nu hoofdzakelijk in stacaravans op campings. Tegen het luttele huurbedrag van 1000 euri’s. Ja, dat zijn toch bedragen die heel uitnodigend werken! Dan voel je je pas welkom…Ach, het zal wel aan mij liggen. Sinterklaas is gelukkig wel welkom en deze periode blijf ik dan ook bijzonder vinden. Eén van de vele hoogtepunten in ons leven durf ik gerust wel te zeggen. Eén, want er zijn natuurlijk veel meer zaken die je zomaar ineens even optillen. Van die zaken waardoor je, zonder het zelf te willen, zomaar naast je schoenen gaat lopen. Zaken waarvan je rillingen over je rug krijgt, die je doen gloeien van trots en je bescheidenheid opzij zet. Zo stond ik enkele weken zoals gebruikelijk op het voetbalveld. Mijn oudste zoon moest daar voetballen tegen een B team van vv VUC. De 1e helft was duidelijk voor VUC maar in de 2e helft namen de Stompwijkse Boys de dienst over. Al gauw was het 4-5 voor Stompwijk. Daar was dan ineens die perfecte pass op mijn zoon, over de linkerkant van het veld richting de achterlijn. Hij nam de bal de bal mee en liep richting het strafschopgebied… Ik herinnerde me ineens weer die beelden van Giovanni van Bronckhorst tegen Uruguay, WK 2010. Dat afstandschot… Youri haalde ineens uit, ook met zijn linker voet! De bal vloog als een streep richting doel…De keeper zwabberde nog wel wat met zijn handen maar wist dat het helemaal niets uithalen zou. Dat had hij dan wel weer goed gezien. Want de bal verdween precies in de rechter kruising van het doel! Van blijdschap begon ik om mijn eigen as te draaien, te schreeuwen naar de coaches: “Ik zei het toch, ik zei het toch! Als hij die linkerpoot van hem echt gebruikt is het gelijk een scut raket!” Rinus Michels had zeer waarschijnlijk zijn handen voor het gezicht geslagen en als er een commentator was geweest had hij vast ‘Oh! Wat een goal!’ geroepen. Minuten erna kwam ik weer terug op aarde. Bedacht mij dat Youri zo’n goal voor het laatst gemaakt had in de E4. Dan de harde werkelijkheid. 

Opnieuw had Youri de bal en daar waren dan ineens die twee benen…vol op zijn enkels. De afrekening. Dat is, helaas, ook voetbal. Van frustratie gaan sommige spelers raar doen. Kijk maar naar Ooijer tegen AZ. Youri heeft al twee weken niet kunnen spelen. Tot de sporttherapeute van s.v. Stompwijk mij werd aangeraden, Tiny Lansbergen. Zij legde een prachtig blauw teepje om de voet en direct voelde hij al verbetering. Daarom ga ik met Sinterklaas om de tafel zitten. Dat hij bij wijze van uitzondering ook haar schoen eens vult. Voor mijn part vult hij die schoen met allemaal bedankjes van dankbare voetballers. Laat ik beginnen: Tiny! Bedankt voor je goede zorgen!

Arjen Veldhuizen