Op 13 april zijn bij de afscheidsviering van Lenie de Jong prachtige gedichten voorgedragen, die de familie graag met u wil delen.
Lieve Lenie,
Hier staan wij dan, voor de vijfde keer als familie bij elkaar, om afscheid te moeten nemen van een geliefd persoon uit onze familie. Eerst gold het voor onze ouders, toen voor Thijs, toen voor Piet en nu geldt het voor jou Lenie, ons jongste zusje. Nog veel te vroeg, om afscheid te moeten nemen van het leven.
Wat hield jij van het leven, je genoot er met volle teugen van en wilde niets missen. Je wilde overal bij zijn, alles wilde jij vieren en keek daar naar uit. En achteraf nog heerlijk herinneringen er over ophalen. Dat was jij ten voeten uit. Ik wil graag een gedicht voor dragen, dit gedicht komt uit het boekje “Zusjes ” dat ik van Lenie gekregen heb op mijn verjaardag.
Het geeft de verbondenheid weer, die wij voor elkaar voelen.
Banden,
Vader Moeder,
Zuster Broeder,
Ieder met allen verbonden
Elk met elkaar
Banden zo solide,
Als massief staal,
Banden zo onzichtbaar
Toch heel voelbaar
Maak verre reizen
En je beseft dan,
Oersterke banden
Die niemand breken kan.
Vader Moeder,
Zuster Broeder,
Ieder met allen verbonden
Elk met elkaar.
Lieve Lenie, die verbondenheid blijft, ook nu jij niet meer lijfelijk aanwezig bij ons bent. Je laat vele herinneringen en verhalen achter. Wees niet bang, je zal niet vergeten worden. Want jij was altijd Groots aanwezig in onze familie.
Rust zacht, Lieverd.
Gelezen door zusje Hennie
(Banden uit een Helen Exley cadeauboek. Schrijver Tony Bradman)
Deze week hebben we afscheid genomen van een geliefd koorlid, Lenie de Jong. Ze is na een kort ziekbed rustig ingeslapen op woensdag 7 april 2021.
Lenie was bijna 25 jaar lid van ons E.M.S koor. We kenden haar als een vrolijke en enthousiaste sopraan, tijdens de repetities kon ze soms een aria geven. Geweldig!
Ze heeft het nooit gedurfd om solo te zingen maar ze kon het wel!
Lenie was jarenlang de secretaris en maakte de handgeschreven notulen/jaarverslagen. Ook de verjaardagskaarten verzorgde zij enige jaren. Binnen ons koor was Lenie altijd degene die positief was over een moeilijk lied waar anderen zuchtten zei Lenie: Kom op dit gaat ons heus wel lukken.
De eerste fase van haar ziek zijn werd goed afgesloten wat was ze blij. En wat waren wij blij dat ze er was met de afsluitavond van ons koor bij Aa-Zicht in 2019.
Lenie had altijd veel plezier op deze avonden, zie en hoor ons gaan in een boot over de Vliet. Lenie hoorde je er bovenuit!
Helaas kwam de ziekte terug. Deze laatste periode is het heel snel verslechterd en is ze gestorven in haar vertrouwde omgeving met Ben aan haar zijde.
Het koor had graag qua muziek en zang een mooie bijdrage aan haar afscheid willen verlenen, maar door de corona maatregelen was dit niet mogelijk. Marianne Turk leidde de uitvaart. Heel fijn dat Lia, ons koorlid, heeft bijgedragen aan dit afscheid door het lied, De Roos, te zingen. Ook was er een opname te horen van ons koor welke Lenie zelf had uitgekozen dus toch een bijdrage van ons koor waar ze zich zo bij thuis voelde!
Met elkaar hebben we afscheid genomen in de kerk door een kring te vormen om haar heen. Op 13 april, na de uitvaart was er met elkaar een laatste groet.
Nooit meer zingen in het koor
Nooit meer haar stem horen
Nooit meer haar aanstekelijke lach….
Lenie, je gaf ons nog goede raad op je overlijdenskaart, dit nemen wij mee.
Dank,
Dankjewel dat jij er was.
Wat zullen we je missen!!
We wensen de familie en in het bijzonder Ben en Nel veel sterkte de komende tijd.
Op de website van pizza met een lach hebben Frank, Rik, Lara en Max laten weten dat het pizzavrouwtje op eerste kerstdag 2020 is overleden. Daarnaast gaven ze aan dat Jolanda zelf had aangegeven dat ze een prachtig leven heeft gehad en dat haar belangrijkste uitspraak was pluk de dag en geniet van de kleine dingen van het leven.
Dat ze een prachtig leven heeft gehad daar zal niemand aan twijfelen, als we de herinneringen op het Guestbook een beetje doornemen dan komen we vooral tegen dat ze altijd vrolijk, gezellig, optimistisch, opgewekt, en gemeend geïnteresseerd in iedereen was. En dit alles altijd met een lach.
Het leven kan best prachtig zijn geweest, maar ik mag best zeggen veel te kort. Jolanda had met haar Lach en vrolijkheid nog heel wat mensen kunnen helpen met het zien van de kleine dingen en het plukken van de dag. Jolanda was een bijzondere vrouw en ouder. In mijn carrière als leider van de jeugd van Stompwijk 92 heb ik heel wat ouders aan de zijlijn mogen meemaken, maar er zijn er maar weinig die zo dankbaar en attent zijn geweest als Jolanda.
Als Leidschendamse, met Stompwijkse roots was haar blik natuurlijk gericht op RKAVV, echter ik had het geluk dat Max er in 2006 voor heeft gekozen om bij Stompwijk 92 te komen voetballen. Ik heb Max vanaf de F-junioren t/m de A-junioren mogen begeleiden en vanaf dag 1 t/m de laatste wedstrijd was Jo meer dan betrokken bij het team en heeft ze een enorme hoeveelheid foto’s geschoten. Altijd toonde zij, natuurlijk ook sprekend namens de andere ouders haar dankbaarheid uit en werd ik beloond met leuke herinneringen. Zo kreeg ik meerdere keren een jaarboek waarin alle spelers hun mening over mij, de trainingen en het voetbalseizoen konden geven. Vooral het Jaarboek van het seizoen 2010-2011, waarin de D2 en D3 kampioen werden is geweldig. Dit boek blader ik nog regelmatig door en zo ook nu.
Naast jeugdleider zat ik ook in het jeugdbestuur en gaandeweg konden we meer en meer gebruik maken van Jo haar tomeloze energie en creativiteit. Van voetballen had ze geen verstand, maar in het organiseren van feesten en ander soortige evenementen was ze een kei. Zo werd ook onderdeel van de evenementencommissie en drukte ze een belangrijke stempel op de sinterklaas-, filmavonden, kerstfeesten, het discozwemmen, het oliebollentoernooi, de jubileumfeesten, vrijwilligersfeesten en het beter laat dan nooit toernooi.
En wat dacht je van de lipdup ten behoeve van het 25 jarig jubileum van Stompwijk 92, Can’t stop the feeling van Justin Timberlake. Hieronder tref je de link zodat we hem allemaal nog eens na kunnen kijken. http://www.ts-parfum.ru/video/-fKpdTc9j68. Ooit had ze zelf wens om Stompwijk got’s talent te gaan organiseren, dit is er helaas niet van gekomen.
Lieve Jolanda, in jouw woorden enorm bedankt voor al jouw energie, creativiteit en de attentie die je tentoon heb gelegd aan de leden en vrijwilligers van de club. Je was bijzonder.
Frank, Rik, Lara en Max wensen we sterkte met de verwerking van dit grote verlies. Hierbij wil ik Eric, Monique en de kinderen ook niet vergeten.
Wij wensen alle leden een gezond en actief 2021 en hopen dat wij later in het jaar toch nog een aantal avonden kunnen organiseren voor onze leden.
Rik en zijn vrolijke moeder
Zoals velen van jullie waarschijnlijk al gehoord hebben is op eerste Kerstdag Jolanda Olsthoorn, de vrolijke pizzabakster van “Pizza met een lach” aan een slopende ziekte overleden. Wie herinnert zich niet onze december special van een paar jaar geleden waar zij met haar pizza-oven en haar tomeloze energie en uitbundigheid onze Italiaanse avond opfleurde.
Het was niet alleen een heerlijke afwisseling van het normale december diner, ook haar tas vol attributen zorgden ervoor dat iedereen met hoedje op of maskertje voor vrolijk op de foto ging.
Wij willen haar man Frank, de kinderen en haar directe familie heel veel sterkte toewensen om dit grote verlies een plekje te kunnen geven. Bij ons blijft zij voor altijd in herinnering met haar vrolijke lach.
Het is niet te bevatten, hij stond nog zo midden in het leven en wilde nog zoveel doen. Een man met zoveel interesses en creatieve ideeën en hij stond overal voor open en qua energie onstuitbaar, ook al moest hij dat met pijn bekopen. Werk was zijn medicijn.
5 jaar geleden kruisten onze paden, als cameraman bij Midvliet was hij natuurlijk ook geïnteresseerd in het wel en wee van Stompwijk en bracht hij De Dorpsketting in beeld. Na die opname heb ik aangeboden dat, mocht hij om ’t hand zitten ik hem wel wilde helpen. Dit werd met twee handen aangegrepen, ik kon immers deuren openen die voor hem als buitenstaander gesloten bleef. Het samenwerken was altijd een feestje, mooie, indringende, feestelijke opnamen van alles wat er in en rond het dorp te beleven valt. De Stompwijkse Paardendagen leverden bijvoorbeeld wel 5 items in een weekend op. Elk item vol beelden en info middels geluid op de achtergrond, want aan pratende koppen in beeld had hij niets.
Kerk, polders, feesten, Dakar, natuurwerkdagen, carnaval, alles heeft hij de afgelopen 5 jaar vastgelegd en is terug te zien op zijn eigen YouTube kanaal en op Stompwijk.nl. Voor mij zo mooi om eens achter de schermen te kijken. Niet alleen Stompwijk zette hij op de kaart, de gehele gemeente was zijn werkterrein. Hij maakte daarbij uitstapjes naar bijzondere mensen of gelegenheden zoals castle fest bij de het Keukenhof of Erasmusfeesten in Gouda. Kasteel Duivenvoorde door de seizoenen heen en Huygens’ Hofwijck in al zijn variaties.
Hij noemde dit altijd zijn bijdrage aan de maatschappij. Ik was hier echt van onder de indruk; je energie zo belangeloos inzetten voor het vastleggen van het heden naar geschiedenis. Ik dacht afgelopen jaar: die man verdient een lintje of in ieder geval een nominatie als vrijwilliger van het jaar en wilde hem voordragen, maar ja hij woonde in Zoetermeer en filmde voor Leidschendam-Voorburg. En belangrijker hij moest hier zelf toestemming voor geven, nou zo’n nominatie vond hij echt helemaal niets.
Zijn laatste megaklus was het in beeld brengen van de boeren tussen steden, waarbij 9 boerenbedrijven met als gemeenschappelijke deler, het houden van melkkoeien en nevenactiviteiten centraal stonden. Een prachtige nalatenschap. En ook in coronatijd heeft hij van drie activiteiten nog beeldverslag gedaan. De laatste eind april/begin mei. En dan beginnen de eerste signalen te komen van het niet meer weten hoe te monteren of niet meer weten hoe… vul maar in. De diagnose over een zeldzaam voorkomende hersenziekte (Creutzfeldt Jakob) komt langzaam in beeld. Een ziekte waarbij zijn hersencellen in een enorm tempo afbreken. Het proces is onomkeerbaar en moeilijk bij te houden voor de directe omgeving en om die reden ook niet te bevatten.
Het is niet teveel gezegd dat we hem allemaal ontzettend gaan missen, die man met dat geruite overhemd, wapperende haren en rugzakje om. Hij ging in Stompwijk helemaal op in zijn omgeving en was alom geaccepteerd en gerespecteerd in het dorp. Niemand keek nog van hem op. Ik ben dankbaar voor zijn nalatenschap aan ons dorp en ik ga hem enorm missen.
Eva liep laatst tegen een mooie spreuk aan: het is onmogelijk om iemand te vergeten die zoveel gaf om te herinneren. En zo is het.
Apollonia is bij vrienden en familie vooral bekend als ‘Plony’. Ze werd geboren op 9 maart 1933 in Veur, nu bekend als Leidschendam, dat in Zuid-Holland ligt. Ze was de dochter van Arie en Jaantje van Wissen en was het jongste kind met drie zussen – Jo, Lena, Wies en twee broers – Leo en Kees.
Aad en Plony
Plony bracht haar jeugd fietsend en spelend met vrienden door. Haar man Aad kan zich herinneren dat hij Plony voor het eerst op de fiets zag toen ze 5 jaar oud was.
Plony was 7 jaar oud, toen op 10 mei 1940 de Duitsers Nederland binnenvielen. Er zijn verhalen over het verbergen van fietsen, aardappelen en melk voor de nazi’s. Het was een moeilijke en gevaarlijke tijd en had zeker een aanzienlijk effect op Plony’s leven.
Na de oorlog werd Plony in huis genomen bij haar oudste zus Jo en echtgenoot Piet Janson, ze was toen 14 jaar oud. Plony werd beschouwd als een oudere zus voor de kinderen van Jo en Piet en woonde 16 jaar met hen samen. Daar hielp ze mee met het huishouden en in het familiebedrijf in Stompwijk. Er was een kleine boodschappenwinkel evenals een bezorgservice. Een van Plony’s taken was het rondbrengen van melk. Ze werd bekend en geliefd bij de mensen in het dorp.
Plony en Aad trouwden op 12 juni 1963 in Stompwijk (Zuid-Holland) en verhuisden naar Stein (Limburg) om een nieuw leven te beginnen. Het kersverse bruidspaar kreeg in 1965 hun eerste zoon, Anthony William van Es. Ze genoten van hun tijd daar en maakten prachtige vrienden.
Plony, Aad en Tony emigreerden in 1967 naar Sydney, Australië. In 1968 kregen ze hun tweede zoon Dennis. In 1978 emigreerde ook hun neef Cees Janson naar Australië, om de families Janson en Van Es opnieuw te verbinden. Plony hield Cees graag goed in de gaten, door Cees voortdurend indringend te vragen; heb je een vriendin, is ze Nederlands, is ze katholiek enz.. enz.. Gelukkig voldeed Jennifer aan de meeste van deze eisen. Plony was oma voor Cees’ kinderen – Anneka, Russell en Martin. Ze hield er ontzettend van om familie en vrienden over te hebben, vooral wanneer ze Nederlands waren. Ze waren van harte welkom om te verblijven in het ouderlijk huis, Plony was een uitstekende gids van Sydney.
Plony in de keuken met gehakt.
Het jonge gezin kreeg in 1982 Australisch Burgerschap. In 1993 werd hun eerste kleinkind Timothy geboren. In de loop der jaren breidde nog vijf kleinkinderen de gelukkige familie uit; Sarah, Max, Kate, Alex en Elijah. Plony heeft ook een prachtige achterkleinzoon, Matthew.
Plony organiseerde vele kerstfeesten; ze was een zorgzame oma die zeer betrokken was bij het leven van haar kleinkinderen. Van grootouderdag tot zwemles en oppas, ze was er altijd. Plony heeft met haar zorgzame en liefdevolle ziel door de jaren heen door de jaren heen voor veel mensen gezorgd.
Plony werkte meer dan tien jaar samen met Dutch nationals in correctionele centra, als erkenning voor haar dienst aan de Nederlandse gemeenschap heeft Plony in het jaar 2000 de Anton Kool Award van de Federatie van Nederlandse Verenigingen uitgereikt gekregen. De Rotary Club van Burwood presenteerde Plony ook een Award voor haar werk in 2005, ze was er zo trots op te worden erkend voor haar vrijwilligerswerk.
Een paar van Plony’s hobby’s zijn breien, vriendschappen onderhouden, kaart spelen, het voeren van kookaburras en terugreizen naar haar vaderland. Jarenlang maakte ze deel uit van het Nederlandse koor in Australië en reisde ze graag naar evenementen. Ze was ook masterchef van Nederlandse eten; van kroketten, huzarensalade en erwtensoep tot bami en vermicelli met gehaktballen. Ze was een harde werker en onderhield een mooi huis in zowel Wentworthville als Telopea. Ze hield van het spel rummikub en haar huis is gevuld met zo veel herinneringen; van tuinboeken, familiealbums, romans, teddyberen, windmolens, koeien en allerlei melk toebehoren.
We willen ‘Calvary Mary Potter – Dementie eenheid’ bedanken voor de zorg in de afgelopen acht jaar. Oma genoot ervan om haar nagels helderrood gelakt te krijgen, het spelen van ballon spelletjes, knutselactiviteiten en het winnen van een spelletje bingo. Ik wil jullie allemaal bedanken voor jullie afscheid van Plony en voor de goede wensen en steun die we hebben ontvangen. Ook een speciale dank aan Karen voor het helpen met de voorbereidingen.
Plony, ook bekend als Mama, Oma en Tante, zal worden gemist door haar familie en vrienden in zowel Nederland als Australië. Ze was een leuke vrouw met een geweldig gevoel voor humor die mensen gelukkig maakte.
Je staat op het punt van vertrek, ik weet niet hoe laat de reis naar je eindbestemming zal zijn. Wel weten we met elkaar dat het niet zo lang meer kan duren. Je krachten nemen immers met de dag af. En dat doet zeer. Voor jezelf en je omgeving.
Het is goed om deze dagen met elkaar te delen en samen te zijn. Nog naast je te kunnen zitten, je warmte te voelen en zelfs de lange nachten met je door te brengen. De nacht zit vol herinneringen aan vroeger en ook de gesprekken overdag blikken terug naar toen.
Naar toen jullie met een groot gezin echt in armoede leefde. “Heb je geld bij je, anders krijg je geen brood!”
Geen luxe speelgoed, de stoelen achter elkaar vormden het treintje waar jullie mee speelden. De verbeelding zorgde voor de rest. Na de jaren dertig van zware armoe, de jaren veertig van oorlog en angst.
Na de oorlog zijn jullie in 1947 getrouwd en ging het pas een beetje beter. Een eigen huis en plek waar je met je gezin kon wonen. De prijs betaalde je met de lijf en leden. Dagelijks hard werken en na het werk nog bij een boer aan de slag voor extra centen en ook thuis moest er de nodige klussen geklaard worden om het gezin met vijf kinderen draaiende te houden. Het zagen van bomen, want de kachel moest branden. Dien had het juiste ritme van de zaag. Elk jaar ging er een boom om tussen de erfafscheiding met buurman van Leeuwen.
De heerlijke jeugdherinneringen, een eigen echte pop op mijn vierde verjaardag, bij de nonnen naar school. ’s Avonds gelijk met jou naar bed om vertellend over die dikke boom met kabouters, veilig met die beschermende arm om me heen in slaap te vallen. We hebben het er deze week nog over gehad. Leren tellen op de zolder, ’s avonds liedjes zingend. Op zaterdag in de teil voor de kachel in bad!
De muizen die je kon maken van je zakdoek, zittend in je grote leunstoel tegen de houten schutting in de keuken. De poes op je leuning de balletjes uit de soep pikkend. Het rondom je warme prakje een hapje meepikkend, als je late dienst had. Je kon dat beetje, een bord met een kop er op, best alleen op, daar hoefden wij niet met mee te helpen zei je dan. Gelukkig bleef er altijd nog wat over voor die hongerige vogeltjes naast je bord. Nu voeren wij het vogeltje.
Het fietsen naar het strand van Wassenaar met mijn beentjes in de fietstassen. Een pa die hielp in de polder met hooien, het met de hand maken van mooie hooihopen, het op de kar laden en het bij je hebben van een zwembroek om als het erg warm was even een duik in de tocht te nemen. Ik had een sportieve vader, eentje die kon zwemmen! Want welke vader deed nu aan sport in die tijd?
De warmte van familie om je heen op zon- en feestdagen. De Sinterklaasavondjes nadat we eerst in de polder, waar ze al televisie hadden een gezellig programma gingen kijken. Het snorren van de houtkachel in de keuken waar op gekookt werd. Nu snap ik niet dat we toen allemaal in die keuken pasten. Ieder onze eigen taak in de huishouden dragend. Ik de tafel en de vloer, ik sta in de kelder.
De wekpotten in de kelder, de rommel op de schuurzolder waar ik toch een eigen huisje mocht maken. En dan de kippen, de katten, de honden die we gehad hebben, elk met hun eigen verhaal. De kippen zijn een rol blijven spelen en dat doen ze nog. Is het pas nu dat ik de sfeer van de kippen opmerk dat ik nu dat kippenhok in de tuin graag wil, als gedachtenis aan jou, want eerder speelde het niet. Ik weet het niet, al denk ik van wel.
De kippen speelden een grote rol in je leven, maar niet zo groot als het spoor. De verhalen kwam juist los na de pensionering. Je leven gaat eigenlijk in een sneltreinvaart voorbij. Het begint bij een boemeltje in de vorm van een rij stoelen op een rij, je werk. De snelheid wordt bepaald door de afstand, de druk om je heen en het doel voor ogen.
Een spoor kan vele wegen volgen, jullie goed parallel naast elkaar anders lukt het niet, Je moet samenwerken anders ontspoor je. Je komt bij stations waar je niets aan hebt en waar het angstzweet je uitbreekt omdat je er niet bekend bent, andere stations zijn vertrouwd daar voel je je thuis. Op vakantie gaan doet je niets, vreemde situaties zoek je niet, alleen de vertrouwde omgeving. Dat zegt iets over je manier van doen. Gelukkig zijn in de huidige situatie. Geen uitdagingen zoeken buiten het bekende, wil in mijn ogen, zeggen dat je tevreden bent . Dat straal je uit, draag je uit. Kijk om je heen naar wat de natuur, de tuin je biedt.
Wat zal ik je blauwe boezeroen missen in de tuin, altijd voorover gebogen met je neus op de grond om zoek naar onkruid en het inzaaien van nieuwe gewassen. Of hangend over het hek in gesprek met de buurman. In ieder geval altijd aanwezig in mijn eigen omgeving. Je bent niet zomaar een gewone man, je bent bijzonder of je nu wilt of niet.
Eerdaags heb je je eindbestemming bereikt, maar wij zullen je spoor van liefde blijven volgen. Ik draag je in mijn hart steeds mee.
Pa en ma, bedankt. Dankzij jullie inspanning ben ik nu wie ik ben, een bijzonder gelukkig mens. Ik hou van jullie.
P.s.
Eva geeft nog aan dat wij goed voor oma, de druiven en de kippen zullen zorgen. Ën wil je één oma en Bep van haar de groeten doen.
Petra
Een brief aan mijn vader, 2 weken voor zijn overlijden, nu 20 jaar geleden. De herinneringen blijven warm en komen met Vaderdag in zicht weer boven drijven.
