Geboren 3 juli 1933 – overleden 17 augustus 2022

Onze vader is geboren aan de Dr. Van Noortstraat 178. Het huis waar ook wij opgroeiden. Hij was het vierde kind van Oma Mien en Opa Dorus. Er kwamen nog 5 kinderen bij. Toen vader Kees nog geen 7 jaar was brak de oorlog uit. Een onbezorgde jeugd had hij daarom niet. Van onze tante Riet begrepen we dat hij, wanneer hij zijn zusje een flesje gaf, hij er stiekem ook zelf van dronk omdat hij honger had. Totdat oma er achter kwam…

Het grote gezin woonde in het kleine dijkhuis (Dr. van Noortstraat 178) met veel ruimte en schuren er omheen, waar het bedrijf van opa gevestigd was. Vader Kees hield konijnen en was graag buiten. Ook viste hij stiekem in oorlogstijd om zodoende het gezin te voeden. De basisschool kon door de omstandigheden niet afgemaakt worden. Oom Henk zat al in de aardappelhandel van opa en vader Kees zou op zeer jonge leeftijd het slagersvak in gaan. Dit vanuit de gedachte ‘Twee handen en maar één mond’; de eindjes moesten aan elkaar geknoopt worden!

We hebben veel verhalen over deze tijd gehoord. Als jong mager ventje moest hij op de fiets veel te zware bestellingen wegbrengen en woonde in bij de baas. Dit beviel niet zo heel goed. Toen opa Dorus ziek werd, is ook vader Kees de aardappelhandel ingegaan. Studeren aan het conservatorium, waarover hij nogal eens droomde, is er nooit van gekomen. Hij klaagde echter nooit maar maakte er het beste van en bouwde een trouwe klantenkring op in Stompwijk, Leidschendam, Voorschoten en Zoeterwoude. ‘Kees de Pieper’ werd een graag gezien man die door weer en wind trouw zijn klanten de piepers bezorgde. Het assortiment werd uitgebreid met fruit, uien en peulvruchten. Hij had lol in het verkopen langs de deur. Later kwamen daar ook nog markten bij.

In de jaren vijftig ontmoette hij onze moeder Riny en was op slag verliefd. In 1959 trouwden ze voor de wet en in juni 1960 voor de kerk. Zo ging dat in die tijd. Het gezin van opa en oma met nog enkele jongere kinderen verhuisde naar nummer 176 en Riny en Kees betrokken het ouderlijk huis omdat het bedrijf hier gevestigd was.

In 1961 werd Ted geboren en in 1964 en 1968 volgden respectievelijk Jacqueline en Helene.

Het lukte hem om bepaalde verantwoordelijkheden bij ons te leggen zonder dat hij zei dat iets ‘moest’. Gingen we over een grens dan werd dat door hem in de druivenkas of in de schuur goed duidelijk gemaakt.

Vader Kees maakte lange dagen maar op zondag en in de avonden was er aandacht voor het gezin. We organiseerden badmintontoernooien in de tuin, gingen naar het bos, voeren met de boot of deden spelletjes. Hij was een echte kindervriend en een super goede zorgzame vader en echtgenoot voor onze moeder.

Als jongetje werd onze vader gescout voor een knapenkoor, waarmee hij ook op tournee is geweest. Tot aan de corona periode bleef hij trouw bij het koor in de H. St. Laurentiuskerk. Dit moet in totaal zo’n 75 jaar zijn geweest. Bij 50 en 60 jaar volgde hiervoor zelfs een lintje vanuit het Vaticaan. Hij deed dit met veel plezier en onderbrak zijn werkzaamheden waar mogelijk om bij bruiloften en begrafenissen te zingen.

 Wij, de kinderen, hebben een heel fijne jeugd beleefd met onze ouders. Spelen in de aardappelkelders, hooitas en de tuin. Voetballen en badmintonnen in de tuin, surfen, varen en vissen. We hebben ook mooie herinneringen aan onze kampeervakanties (ook al was het steevast slecht weer), het meehelpen in de zaak en vooral aan de humor en wijsheid van onze vader.

Toen de werkzaamheden stopten, kreeg vader Kees veel tijd. Er werd een huis gebouwd in de achtertuin (v. Merodestraat) en zijn tuin was zijn trots. Geen grassprietje stond scheef en hij genoot ervan hier nu eindelijk tijd voor te hebben. Ook voor het vissen, klaverjassen/bridgen kwam meer tijd. Zijn allergrootste hobby was echter zijn nieuwe rol als opa. Jarenlang kwamen onze kinderen een vaste dag in de week bij opa en oma. Hij genoot er zichtbaar van en speelde wat af met ze. Ook zij gingen mee vissen een leerden over de natuur. De fantastische verhaaltjes die hij vroeger al aan ons vertelde, werden doorverteld. Deze verhalen verzon hij zelf en de typetjes (Paulus, Eucalypta, Oeroeboeroe en vele andere) wist hij met stemmetjes en handgebaren zo mooi te brengen, dat zelfs wij nog aan zijn lippen hingen.

Ook gingen onze ouders tot twee keer toe op bezoek in Afrika, waar Ted lang woonde. Hieraan zijn ook veel mooie herinneringen.

Wij zijn dankbaar voor alles dat hij voor ons allen heeft betekend en de lange tijd die we hem in ons midden mochten hebben. We zijn trots op het fijne en gelukkige huwelijk van onze ouders, dat in juni alweer 62 jaren telde. We hebben ondanks corona een mooie dag beleefd bij het 60 jarige huwelijksfeest in 2020.

In april hebben we, toen onze moeder 85 werd en Kees al ziek was, nog een gezellig samenzijn georganiseerd in het Dorpspunt met familie en vrienden. Dit was fijn.

De laatste 6 maanden waren, in verband met zijn ziekte, zwaar en pijnlijk. Na nog van alles geprobeerd te hebben, ging het niet meer.

Lieve pa, je hebt nu je rust.

We willen iedereen via deze weg bedanken voor de steun in de vorm van een kaartje of bezoek aan de condoleance/uitvaart. Onze vader heeft ons gevraagd een ieder de groeten te doen. Bij deze..

Je bent niet meer waar je was, maar overal waar wij zijn. We gaan je missen pap,

Ted, Jacqueline, Helene

Aan de binnenkant van de rouwkaart stonden deze prachtige woorden van Lenie zelf, opdat we niet vergeten. De woorden heeft ze zelf samengesteld uit gedichten waar zij door geïnspireerd was:

Ik wens jullie,

de tijd om van de kleine dingen te genieten

Rust om stil te staan bij de mooie momenten

Sterkte om de tegenslagen te overwinnen

Vriendschap om je hart te verwarmen

Humor om wat somber is te kleuren

Een glimlach om elke dag mee te beginnen

Veel liefde en geluk in de toekomst.

Lenie de Jong

Zij was het die mij leerde lopen

Die stap voor stap stil naast mij ging

En elke keer als ik zou vallen

Mij in haar beide armen ving

Zij was het die mij leerde eten

Toen ik nog amper slikken kon

Zij liet mij reeds haar liefde weten

Nog voor mijn levensweg begon

Zij was het die met enkele woorden

Mij moed en zelfvertrouwen bood

En mij ook zelfs nog als een kind zag

Toen ik volwassen werd en groot

Vandaag wil ik haar nog eens zeggen

Met bloemen uit mijn hart omrankt

Voor alles wat U hebt gegeven

Voor alles wat ik ben Bedankt.

Gelezen door zusje Nellie  (namens Bob)

Bron niet bekend, uit het uitvaartboekje.

Nu ik er niet meer ben, laat me los, laat me gaan,

ik heb zoveel dingen gezien en gedaan.

Je moet je niet met teveel tranen aan mij binden,

maar dankbaar zijn, voor de vele goede jaren samen.

Ik heb je mijn liefde gegeven en je zult nooit weten,

hoeveel je mij aan geluk hebt geschonken.

Ik dank je voor de liefde, die je hebt getoond,

maar nu moet ik alleen verder reizen.

Rouw om mij, als het echt niet anders kan,

maar laat je troosten door vertrouwen.

Het is niet voor altijd dat wij scheiden moeten,

dus koester de herinneringen in je hart.

Ik ben niet ver weg en het leven gaat door

en als je me nodig heb, roep en ik ben er.

Hoewel je me niet kan zien, noch voelen, ik ben vlakbij

en als je luistert met je hart, zul je het horen.

Al mijn liefde rond om je, zacht en zuiver,

en wanneer je hier heen komt, hellemaal alleen

zal ik je begroeten met een glimlach

en een ‘welkom thuis’

Gelezen door broer Sjaak  (schrijver Robert Bryndza)

Ingetogen, weggevlogen,

deze weg was al bekend,

alle angsten meegewogen

Telt de rust, waar je nu bent.

Dag lieve Leentje ♥♥

van zusje Ankie (uit eigen werk)

Op 13 april zijn bij de afscheidsviering van Lenie de Jong prachtige gedichten voorgedragen, die de familie graag met u wil delen.

Lieve Lenie,

Hier staan wij dan, voor de vijfde keer als familie bij elkaar, om afscheid te moeten nemen van een geliefd persoon uit onze familie. Eerst gold het voor onze ouders, toen voor Thijs, toen voor Piet en nu geldt het voor jou Lenie, ons jongste zusje. Nog veel te vroeg, om afscheid te moeten nemen van het leven.

Wat hield jij van het leven, je genoot er met volle teugen van en wilde niets missen. Je wilde overal bij zijn, alles wilde jij vieren en keek daar naar uit. En achteraf nog heerlijk herinneringen er over ophalen. Dat was jij ten voeten uit. Ik wil graag een gedicht voor dragen, dit gedicht komt uit het boekje “Zusjes ” dat ik van Lenie gekregen heb op mijn verjaardag.

Het geeft de verbondenheid weer, die wij voor elkaar voelen.

Banden,

Vader Moeder,

Zuster Broeder,

Ieder met allen verbonden

Elk met elkaar

Banden zo solide,

Als massief staal,

Banden zo onzichtbaar

Toch heel voelbaar

Maak verre reizen

En je beseft dan,

Oersterke banden

Die niemand breken kan.

Vader Moeder,

Zuster Broeder,

Ieder met allen verbonden

Elk met elkaar.

Lieve Lenie, die verbondenheid blijft, ook nu jij niet meer lijfelijk aanwezig bij ons bent. Je laat vele herinneringen en verhalen achter. Wees niet bang, je zal niet vergeten worden. Want jij was altijd Groots aanwezig in onze familie.

Rust zacht, Lieverd.

Gelezen door zusje Hennie

(Banden uit een Helen Exley cadeauboek. Schrijver Tony Bradman)

Deze week hebben we afscheid genomen van een geliefd koorlid, Lenie de Jong. Ze is na een kort ziekbed rustig ingeslapen op woensdag 7 april 2021.

Lenie was bijna 25 jaar lid van ons E.M.S koor. We kenden haar als een vrolijke en enthousiaste sopraan, tijdens de repetities kon ze soms een aria geven. Geweldig!

Ze heeft het nooit gedurfd om solo te zingen maar ze kon het wel!

Lenie was jarenlang de secretaris en maakte de handgeschreven notulen/jaarverslagen. Ook de verjaardagskaarten verzorgde zij enige jaren. Binnen ons koor was Lenie altijd degene die positief was over een moeilijk lied waar anderen zuchtten zei Lenie: Kom op dit gaat ons heus wel lukken.

De eerste fase van haar ziek zijn werd goed afgesloten wat was ze blij. En wat waren wij blij dat ze er was met de afsluitavond van ons koor bij Aa-Zicht in 2019.

Lenie had altijd veel plezier op deze avonden, zie en hoor ons gaan in een boot over de Vliet. Lenie hoorde je er bovenuit!

Helaas kwam de ziekte terug. Deze laatste periode is het heel snel verslechterd en is ze gestorven in haar vertrouwde omgeving met Ben aan haar zijde.

Het koor had graag qua muziek en zang een mooie bijdrage aan haar afscheid willen verlenen, maar door de corona maatregelen was dit niet mogelijk. Marianne Turk leidde de uitvaart. Heel fijn dat Lia, ons koorlid, heeft bijgedragen aan dit afscheid door het lied, De Roos, te zingen. Ook was er een opname te horen van ons koor welke Lenie zelf had uitgekozen dus toch een bijdrage van ons koor waar ze zich zo bij thuis voelde!

Met elkaar hebben we afscheid genomen in de kerk door een kring te vormen om haar heen. Op 13 april, na de uitvaart was er met elkaar een laatste groet.

Nooit meer zingen in het koor

Nooit meer haar stem horen 

Nooit meer haar aanstekelijke lach….

Lenie, je gaf ons nog goede raad op je overlijdenskaart, dit nemen wij mee.

Dank,

Dankjewel dat jij er was.

Wat zullen we je missen!!

We wensen de familie en in het bijzonder Ben en Nel veel sterkte de komende tijd.

Eigentijdse Misviering Stompwijk

Het E.M.S

Op de website van pizza met een lach hebben Frank, Rik, Lara en Max laten weten dat het pizzavrouwtje op eerste kerstdag 2020 is overleden. Daarnaast gaven ze aan dat Jolanda zelf had aangegeven dat ze een prachtig leven heeft gehad en dat haar belangrijkste uitspraak was pluk de dag en geniet van de kleine dingen van het leven.

Dat ze een prachtig leven heeft gehad daar zal niemand aan twijfelen, als we de herinneringen op het Guestbook een beetje doornemen dan komen we vooral tegen dat ze altijd vrolijk, gezellig, optimistisch, opgewekt, en gemeend geïnteresseerd in iedereen was. En dit alles altijd met een lach.

Het leven kan best prachtig zijn geweest, maar ik mag best zeggen veel te kort. Jolanda had met haar Lach en vrolijkheid nog heel wat mensen kunnen helpen met het zien van de kleine dingen en het plukken van de dag. Jolanda was een bijzondere vrouw en ouder. In mijn carrière als leider van de jeugd van Stompwijk 92 heb ik heel wat ouders aan de zijlijn mogen meemaken, maar er zijn er maar weinig die zo dankbaar en attent zijn geweest als Jolanda.

Als Leidschendamse, met Stompwijkse roots was haar blik natuurlijk gericht op RKAVV, echter ik had het geluk dat Max er in 2006 voor heeft gekozen om bij Stompwijk 92 te komen voetballen. Ik heb Max vanaf de F-junioren t/m de A-junioren mogen begeleiden en vanaf dag 1 t/m de laatste wedstrijd was Jo meer dan betrokken bij het team en heeft ze een enorme hoeveelheid foto’s geschoten. Altijd toonde zij, natuurlijk ook sprekend namens de andere ouders haar dankbaarheid uit en werd ik beloond met leuke herinneringen. Zo kreeg ik meerdere keren een jaarboek waarin alle spelers hun mening over mij, de trainingen en het voetbalseizoen konden geven. Vooral het Jaarboek van het seizoen 2010-2011, waarin de D2 en D3 kampioen werden is geweldig. Dit boek blader ik nog regelmatig door en zo ook nu.

Naast jeugdleider zat ik ook in het jeugdbestuur en gaandeweg konden we meer en meer gebruik maken van Jo haar tomeloze energie en creativiteit. Van voetballen had ze geen verstand, maar in het organiseren van feesten en ander soortige evenementen was ze een kei. Zo werd ook onderdeel van de evenementencommissie en drukte ze een belangrijke stempel op de sinterklaas-, filmavonden, kerstfeesten, het discozwemmen, het oliebollentoernooi, de jubileumfeesten, vrijwilligersfeesten en het beter laat dan nooit toernooi.

En wat dacht je van de lipdup ten behoeve van het 25 jarig jubileum van Stompwijk 92, Can’t stop the feeling van  Justin Timberlake. Hieronder tref je de link zodat we hem allemaal nog eens na kunnen kijken.
http://www.ts-parfum.ru/video/-fKpdTc9j68. Ooit had ze zelf wens om Stompwijk got’s talent te gaan organiseren, dit is er helaas niet van gekomen.

Lieve Jolanda, in jouw woorden enorm bedankt voor al jouw energie, creativiteit en de attentie die je tentoon heb gelegd aan de leden en vrijwilligers van de club. Je was bijzonder.

Frank, Rik, Lara en Max wensen we sterkte met de verwerking van dit grote verlies. Hierbij wil ik Eric, Monique en de kinderen ook niet vergeten.

Namens Stompwijk 92

Hans Disseldorp

Wij wensen alle leden een gezond en actief 2021 en hopen dat wij later in het jaar toch nog een aantal avonden kunnen organiseren voor onze leden. 

Zoals velen van jullie waarschijnlijk al gehoord hebben is op eerste Kerstdag Jolanda Olsthoorn, de vrolijke pizzabakster van “Pizza met een lach” aan een slopende ziekte overleden. Wie herinnert zich niet onze december special  van een paar jaar geleden waar zij met haar pizza-oven en haar tomeloze energie en uitbundigheid onze Italiaanse avond opfleurde.

Het was niet alleen een heerlijke afwisseling van het normale december diner, ook haar tas vol attributen zorgden ervoor dat iedereen met hoedje op of maskertje voor vrolijk op de foto ging.

Wij willen haar man Frank, de kinderen en haar directe familie heel veel sterkte toewensen om dit grote verlies een plekje te kunnen geven. Bij ons blijft zij voor altijd in herinnering met haar vrolijke lach.

Bestuur VrouwActief, El, Ank, Ria, Conny en Lenie

Het is niet te bevatten, hij stond nog zo midden in het leven en wilde nog zoveel doen.  Een man met zoveel interesses en creatieve ideeën en hij stond overal voor open en qua energie onstuitbaar, ook al moest hij dat met pijn bekopen. Werk was zijn medicijn.

5 jaar geleden kruisten onze paden, als cameraman bij Midvliet was hij natuurlijk ook geïnteresseerd in het wel en wee van Stompwijk en bracht hij De Dorpsketting in beeld. Na die opname heb ik aangeboden dat, mocht hij om ’t hand zitten ik hem wel wilde helpen. Dit werd met twee handen aangegrepen, ik kon immers deuren openen die voor hem als buitenstaander gesloten bleef. Het samenwerken was altijd een feestje, mooie, indringende, feestelijke opnamen van alles wat er in en rond het dorp te beleven valt. De Stompwijkse Paardendagen leverden bijvoorbeeld wel 5 items in een weekend op. Elk item vol beelden en info middels geluid op de achtergrond, want aan pratende koppen in beeld had hij niets.

Kerk, polders, feesten, Dakar, natuurwerkdagen, carnaval, alles heeft hij de afgelopen 5 jaar vastgelegd en is terug te zien op zijn eigen YouTube kanaal en op Stompwijk.nl. Voor mij zo mooi om eens achter de schermen te kijken. Niet alleen Stompwijk zette hij op  de kaart, de gehele gemeente was zijn werkterrein. Hij maakte daarbij uitstapjes naar bijzondere mensen of gelegenheden zoals castle fest bij de het Keukenhof of Erasmusfeesten in Gouda. Kasteel Duivenvoorde door de seizoenen heen en Huygens’ Hofwijck in al zijn variaties.

Hij noemde dit altijd zijn bijdrage aan de maatschappij. Ik was hier echt van onder de indruk; je energie zo belangeloos inzetten voor het vastleggen van het heden naar geschiedenis. Ik dacht afgelopen jaar: die man verdient een lintje of in ieder geval een nominatie als vrijwilliger van het jaar en wilde hem voordragen, maar ja hij woonde in Zoetermeer en filmde voor Leidschendam-Voorburg. En belangrijker hij moest hier zelf toestemming voor geven, nou zo’n nominatie vond hij echt helemaal niets. 

Zijn laatste megaklus was het in beeld brengen van de boeren tussen steden, waarbij 9 boerenbedrijven met als gemeenschappelijke deler, het houden van melkkoeien en nevenactiviteiten centraal stonden. Een prachtige nalatenschap. En ook in coronatijd heeft hij van drie activiteiten nog beeldverslag gedaan. De laatste eind april/begin mei. En dan beginnen de eerste signalen te komen van het niet meer weten hoe te monteren of niet meer weten hoe… vul maar in. De diagnose over een zeldzaam voorkomende hersenziekte (Creutzfeldt Jakob) komt langzaam in beeld. Een ziekte waarbij zijn hersencellen in een enorm tempo afbreken. Het proces is onomkeerbaar en moeilijk bij te houden voor de directe omgeving en om die reden ook niet te bevatten.

Het is niet teveel gezegd dat we hem allemaal ontzettend gaan missen, die man met dat geruite overhemd, wapperende haren en rugzakje om. Hij ging in Stompwijk helemaal op in zijn omgeving en was alom geaccepteerd en gerespecteerd in het dorp. Niemand keek nog van hem op. Ik ben dankbaar voor zijn nalatenschap aan ons dorp en ik ga hem enorm missen.

Eva liep laatst tegen een mooie spreuk aan: het is onmogelijk om iemand te vergeten die zoveel gaf om te herinneren. En zo is het.

Petra

Apollonia is bij vrienden en familie vooral bekend als ‘Plony’. Ze werd geboren op 9 maart 1933 in Veur, nu bekend als Leidschendam, dat in Zuid-Holland ligt. Ze was de dochter van Arie en Jaantje van Wissen en was het jongste kind met drie zussen – Jo, Lena, Wies en twee broers – Leo en Kees.

Plony bracht haar jeugd fietsend en spelend met vrienden door. Haar man Aad kan zich herinneren dat hij Plony voor het eerst op de fiets zag toen ze 5 jaar oud was.

Plony was 7 jaar oud, toen op 10 mei 1940 de Duitsers Nederland binnenvielen. Er zijn verhalen over het verbergen van fietsen, aardappelen en melk voor de nazi’s. Het was een moeilijke en gevaarlijke tijd en had zeker een aanzienlijk effect op Plony’s leven.

Na de oorlog werd Plony in huis genomen bij haar oudste zus Jo en echtgenoot Piet Janson, ze was toen 14 jaar oud. Plony werd beschouwd als een oudere zus voor de kinderen van Jo en Piet en woonde 16 jaar met hen samen. Daar hielp ze mee met het huishouden en in het familiebedrijf in Stompwijk. Er was een kleine boodschappenwinkel evenals een bezorgservice. Een van Plony’s taken was het rondbrengen van melk. Ze werd bekend en geliefd bij de mensen in het dorp.

Plony en Aad trouwden op 12 juni 1963 in Stompwijk (Zuid-Holland) en verhuisden naar Stein (Limburg) om een nieuw leven te beginnen. Het kersverse bruidspaar kreeg in 1965 hun eerste zoon, Anthony William van Es. Ze genoten van hun tijd daar en maakten prachtige vrienden.

Plony, Aad en Tony emigreerden in 1967 naar Sydney, Australië. In 1968 kregen ze hun tweede zoon Dennis. In 1978 emigreerde ook hun neef Cees Janson naar Australië, om de families Janson en Van Es opnieuw te verbinden. Plony hield Cees graag goed in de gaten, door Cees voortdurend indringend te vragen; heb je een vriendin, is ze Nederlands, is ze katholiek enz.. enz.. Gelukkig voldeed Jennifer aan de meeste van deze eisen. Plony was oma voor Cees’ kinderen – Anneka, Russell en Martin. Ze hield er ontzettend van om familie en vrienden over te hebben, vooral wanneer ze Nederlands waren. Ze waren van harte welkom om te verblijven in het ouderlijk huis, Plony was een uitstekende gids van Sydney.

Het jonge gezin kreeg in 1982 Australisch Burgerschap. In 1993 werd hun eerste kleinkind Timothy geboren. In de loop der jaren breidde nog vijf kleinkinderen de gelukkige familie uit; Sarah, Max, Kate, Alex en Elijah. Plony heeft ook een prachtige achterkleinzoon, Matthew.

Plony organiseerde vele kerstfeesten; ze was een zorgzame oma die zeer betrokken was bij het leven van haar kleinkinderen. Van grootouderdag tot zwemles en oppas, ze was er altijd. Plony heeft met haar zorgzame en liefdevolle ziel door de jaren heen door de jaren heen voor veel mensen gezorgd.

Plony werkte meer dan tien jaar samen met Dutch nationals in correctionele centra, als erkenning voor haar dienst aan de Nederlandse gemeenschap heeft Plony in het jaar 2000 de Anton Kool Award van de Federatie van Nederlandse Verenigingen uitgereikt gekregen. De Rotary Club van Burwood presenteerde Plony ook een Award voor haar werk in 2005, ze was er zo trots op te worden erkend voor haar vrijwilligerswerk.

Een paar van Plony’s hobby’s zijn breien, vriendschappen onderhouden, kaart spelen, het voeren van kookaburras en terugreizen naar haar vaderland. Jarenlang maakte ze deel uit van het Nederlandse koor in Australië en reisde ze graag naar evenementen. Ze was ook masterchef van Nederlandse eten; van kroketten, huzarensalade en erwtensoep tot bami en vermicelli met gehaktballen. Ze was een harde werker en onderhield een mooi huis in zowel Wentworthville als Telopea. Ze hield van het spel rummikub en haar huis is gevuld met zo veel herinneringen; van tuinboeken, familiealbums, romans, teddyberen, windmolens, koeien en allerlei melk toebehoren.

We willen ‘Calvary Mary Potter – Dementie eenheid’  bedanken voor de zorg in de afgelopen acht jaar. Oma genoot ervan om haar nagels helderrood gelakt te krijgen, het spelen van ballon spelletjes, knutselactiviteiten en het winnen van een spelletje bingo. Ik wil jullie allemaal bedanken voor jullie afscheid van Plony en voor de goede wensen en steun die we hebben ontvangen. Ook een speciale dank aan Karen voor het helpen met de voorbereidingen.

Plony, ook bekend als Mama, Oma en Tante, zal worden gemist door haar familie en vrienden in zowel Nederland als Australië. Ze was een leuke vrouw met een geweldig gevoel voor humor die mensen gelukkig maakte.