Ik kan mij de dag niet meer heugen dat ik uitgeslapen heb. Als ik echt ga graven in mijn grijze massa dan kom ik niet verder dan de dag na mijn huwelijksnacht…. Nee, sinds we kinderen hebben komt het er niet meer van. Die ‘karaktertjes’ van ons hebben zoveel energie in zich dat ze al rond lopen te spoken zodra het licht begint te worden. Ze gebruiken volgens mij het motto “Pluk de Dag”! Elke avond spreken we weer met ze af dat ze de volgende dag moeten uitslapen en elke avond weer beloven ze dat ook. Met de handjes op hun hartjes. Maar elke morgen hetzelfde liedje: om een uurtje of halfzeven staat er één van de drie musketiers naast ons bed, meestal aan mijn kant, en vraagt dan of hij naar beneden mag. Vervolgens zak ik weer weg en pak mijn droom weer op, maar die zal dan even later weer ruw verstoord worden omdat de volgende zich bij mij meldt….Enzovoorts, enzovoorts. We dachten altijd dat we ze te vroeg naar bed stuurden en toen hebben we ook een tijdje geprobeerd om ze later naar bed te sturen. Dus niet zomaar opblijven zoals op vrijdag en zaterdag, nee, echt opblijven! Lekker buiten spelen of wat in de kamer rondhangen, ondertussen stiekum naar de teevee kijken waar programma’s op verschijnen die eigenlijk niet voor acht, zes en tweejarigen bestemd zijn. Er is sowieso niets voor deze leeftijd rond primetime op de televisie en dat is eigenlijk wel raar met al die zenders die tegenwoordig de beeldbuis teisteren. Maar dit even terzijde. En hoe later het wordt hoe interessanter het gedrag van kinderen! Want je ziet de oogjes kleiner worden, je ziet dat ze wat beginnen te hangen en je ziet dat ze minder geduld met elkaar hebben. Regelmatig fungeren we als scheidsrechter en trekken de boys uit elkaar. Op een gegeven moment willen ze het wel uitschreeuwen: “We willen naar bed!” Tevreden brachten we ze dan naar bed en bleven zelf een uurtje langer op, met het idee dat we de volgende dag toch konden uitslapen, maar niets was minder waar. Misschien dat het een kwartiertje later werd maar dat was dan ook de hele winst.
Vorige week maandag, een vrije dag voor de jongens, stond eerst Youri bij mijn bed en een kwartiertje later Sven. Dit keer vroegen ze niet naar de bekende weg, nee, ze deden nu heel geheimzinnig…Fluisterend vroegen ze in mijn oor of het die dag Moederdag was. Tot twee keer terug siste ik ze terug dat ze een week te vroeg waren en bij Sven voegde ik er aan toe dat hij eens wat meer moest communiceren met zijn oudere broer. Goede communicatie is het halve werk!
Vandaag was het Moederdag. Het lukte mij om de jongens tot tien uur stil te houden en toen liepen wij met zijn vieren naar boven, inclusief een heerlijk ontbijtje met vers geplukte bloemen uit de tuin en, het meest belangrijkste: de cadeautjes voor mama! Ook dit jaar weer zelf gemaakt en van hoge kwaliteit! Alleen Sil had iets in de winkel gekocht en dat had ik hem in zijn handen geduwd zodat ik het dienblad met ontbijt kon vasthouden. Hij begon direct met uitpakken…..Nadat we het opnieuw hadden ingepakt vervolgden wij onze weg naar boven en kon moeders haar bewondering uitspreken over de giften en het versje wat Sven haar voor droeg. Een half uurtje later was Moederdag achter de rug en mocht er weer gestreken en gestofzuigd worden, en er mocht weer geklaagd worden over de vieze voeten waar de heren steeds mee thuis komen na het buiten spelen.
Ik kijk nu al uit naar Vaderdag!
Arjen Veldhuizen