Nou ja, het meest bijzondere moment van dit jaar. Dat zeker. Daarin wil ik jullie meenemen.
23 januari 2020. Op de verjaardag van mijn jongste zoon Joeri werd ik oma van mijn tweede kleinzoon Vince. Apetrots natuurlijk. Een mooi klein ventje met pikzwarte haartjes. Zoon van mijn oudste zoon Jesper en zijn vrouw Kaewta. Normaal gesproken zou je als trotse oma meteen gaan kijken. Dat is in ons geval niet zo gemakkelijk.
Jesper en Kaewta wonen in Thailand. Ze geven daar beiden les op een Technische Universiteit. Veel foto’s en filmpjes werden gedeeld. Maar dat is toch anders. Je wilt ze voelen, aanraken en kunnen ruiken. Ik was zeker van plan om snel die kant op te gaan.
Zoals iedereen weet, was daar in februari 2020 ineens corona. De hele wereld werd even stilgelegd. Zo een verre reis leek even net zo ver als de letterlijke afstand. In juli dit jaar vroeg Jesper me weer eens wanneer ik nou eindelijk kwam knuffelen. Ik had het vaak voor mij uitgeschoven, omdat ik er ook tegenop zag.
Al die regeltjes. Wat als ik er allemaal niet uitkom alleen? Hoe moet dat dan? Toen ik dit besprak met mijn vriendin Annemiek van Marwijk, bood ze spontaan aan om mee te gaan. Dit had ik nooit verwacht. We zijn al 40 jaar vriendinnen en ze had nog nooit gevlogen. Ik vond dit dus echt bijzonder. Heel waardevol.
Zou het dan dit keer echt gaan lukken? Ik had wel eerder plannen gehad, maar dan laaiden de besmettingen hier weer op. Of het was juist hier rustig, en dan was de pandemie daar op zijn hoogtepunt. Maar nu stonden alle seinen op groen. In september hebben wij geboekt. De voorpret kon beginnen. Eindelijk!
8 november was het zover. De koffers waren gepakt. Ruimte over, want het was daar 30 graden. Dikke truien konden we daarom thuis laten. Daarvoor in de plaats veel kaas, chocola en vooral op verzoek heel veel Nederlandse kinderboeken. Verlate kraamcadeaus werden meegegeven. Duplo en zelfs een paar Friese klompjes. Na een vliegreis van 11 uur kwamen we de volgende dag aan in Bangkok.
Daar stonden Jesper, Kaewta en Vince ons op te wachten. Zij waren per auto vertrokken uit Khon Kaen. Een autorit van ca. 7 uur. WE waren dus allemaal aardig vermoeid.
Ik had mij vaak afgevraagd hoe dit moment zou zijn. Zou Vince meteen willen knuffelen? Of juist eerst wat afstand houden. Ik was toch de oma die hij alleen kent van het beeldscherm.
Gelukkig kwam hij meteen knuffelen en was het ijs gebroken.
Vanaf dat moment had hij 2 “nieuwe” oma’s. Want ook oma Annemiek werd meteen in zijn hart gesloten.
We hebben ons geïnstalleerd in het hotel in Bangkok. De cadeautjes werden uitgepakt en het nieuwsgierige karakter van Vince kwam meteen naar boven. Overal moest hij op drukken en aanzitten. Tot hij op een gegeven moment zelfs de receptie aan de telefoon had.
Ik herkende mijn eigen kinderen hier in. Niks was veilig. De toon was gezet.
Na een goede nacht slapen zijn de volgende dag met de auto vertrokken naar Pattaya, een mooie badplaats aan de Thaise kust. Daar hebben we o.a. wat tempels en een botanische tuin bezocht en geshopt. Heerlijk gegeten. Kortom genoten. Daarna nog even terug naar Bangkok.
Kaewta was inmiddels weer teruggevlogen naar Khon Kaen vanwege haar werk. Wij zijn op de 6e dag met z’n viertjes met de auto teruggereden. Tijdens de lange autorit kreeg ik het zo koud. De airco, de jetlag, de vermoeidheid. Ik voelde mij totaal niet lekker.
Eenmaal thuis aangekomen, werd besloten dat er een coronatest moest worden gedaan. Meteen positief. Wat een domper. De anderen waren gelukkig nog negatief. Meteen werd ik in isolatie geplaatst en kreeg ik virusremmers.
IK was gelukkig in goede handen. Kaewta haar ouders zijn beiden arts en werken in het ziekenhuis. 4 dagen heb ik thuis in isolatie gelegen en heel veel geslapen.
Jesper, Kaewta, Annemiek en Vince hebben samen nog wat uitstapjes gemaakt.
Op zondagochtend was mijn test weer negatief. Uit voorzorg heb ik nog een paar dagen ook in huis en in de auto mondkapjes gedragen. In Thailand draagt bijna iedereen op straat er een, ook de kinderen. Tijdens de heen- en terugvlucht was het ook verplicht.
Maar ik mocht weer deelnemen aan het dagelijkse leven. We hadden nog 6 dagen.
We hebben weer verschillende tempels bezocht en zijn heel vaak uit eten geweest. Eten is daar heel belangrijk. Hier in Nederland eten we nog wel eens snel een boterham tussendoor.
Daar is het echt een moment.
Op zaterdagochtend weden wij door Jesper moe maar voldaan weer naar het vliegveld van Khon Kaen gebracht. Vince sliep nog. Eigenlijk vond ik dit heel prettig. Geen dramatisch afscheid. Daar zag ik zo tegenop.
Eerst een korte vlucht naar Bangkok en daarna van Bangkok terug naar Amsterdam. De korte vlucht verliep goed. Daarna begon de ellende. We zouden om 13.00 de lucht ingaan,
Maar dit werd steeds uitgesteld. Na een halve dag rondhangen bij de gate kregen we te horen, dat het vliegtuig die dag helemaal niet meer zou vertrekken. We zouden pas de volgende ochtend terugvliegen. Met bussen werden we naar een hotel gebracht. Dit ging nog niet zonder slag of stoot. We moesten onze paspoorten achterlaten.
Velen van ons waren hier niet blij mee, maar we werden verplicht. Je kunt je vast voorstellen, dat dit geen fijn gevoel gaf. Gelukkig waren we samen en is alles goed gekomen.
De volgende ochtend om 8.30 uur zijn we uiteindelijk de lucht ingegaan en na een rustige vlucht kwamen we om in de middag om 15.00 uur aan op Schiphol.
Al met al een mooie reis. En zoals iedere weg eentje met hobbels en bobbels, hoogte- en dieptepunten. Maar zeker om nooit te vergeten.
Groetjes, Marieke van der Putten
