Blij word ik van Henk van Leeuwen als hij bezig is de eendjes te voeren, het zijn er heel wat en dat in de baggersloot !

Henk is altijd in een goed humeur en de eenden kwaken gezellig terug.

Ria Luiten

Wij worden heel erg blij van alle mooie activiteiten die de Maerten van den Veldeschool voor de kinderen en hun ouders verzorgt. Die variëren van kriebelbeestjesexcursies tot leren rekenen terwijl je gymoefeningen doet. En van gewoon goed onderwijs tot een prachtige kerstviering waarbij de schooldirecteur achter het orgel zit. Het enthousiasme spat ervan af. Dat kan alleen met een team van leerkrachten dat zicht optimaal inzet. Heel hartelijk dank daarvoor!

Familie Luk-van Santen

17 december, na een mooie kerstviering, geleid door Pastoor Walter Broeders, ging men voor het kerstdiner naar het verbouwde Blesse Paard. Het ziet er heel modern uit, maar voor ons ouderen wat kil. Wellicht ontstaan door tijdgebrek omdat ze van de week nog driftig bezig waren.

Bij binnenkomst werden we welkom geheten met een kop koffie en heerlijk gebakje. Tijdens de borrel las Jan van Rijn een heel mooi gedicht voor, het was erg toepasselijk voor deze tijd.

Het diner was, zoals we gewend waren, prima verzorgd en er was vanaf 13.00 uur een muzikale omlijsting door Arie Paardekoper.

Tegen 15.30 uur kwam de groep “Op Hoop van Zegen” optreden. Ze hadden een speciaal kerstprogramma met kerstliedjes, die aan één werden geregen middels het bekende verhaal. Er werd door de mensen uitbundig meegezongen.

Maar zoals jullie weten, aan alles komt een eind, zo ook aan deze gezellige dag.

Nel van der Zwan, namens het bestuur

Marjolein

Wordt blij van het voorbereiden van de kerstviering in de kerk.

Nu het ‘s avonds half 5 al donker is, wordt ze blij van lichtjes om haar heen.

Lilia

Wordt op haar beurt bij van blije mensen.

Want een glimlach bepaalt hoe jij je voelt en ook hoe de mensen zich voelen die jij tegenkomt.

Kortom een win-win effect. Iedereen blij!

Het jaar 2015 was er een vol emoties: angst en spanning hebben we gevoeld om alle ellende die Nepal heeft getroffen, maar ook enorme blijdschap en trots om wat een klein dorp als Stompwijk kan betekenen. Mei was onze actiemaand, met als hoogtepunt de benefiet bij de Zingende Zaag. De geweldige sfeer van die dag staat ons nog heel goed bij. Iemand zei tegen ons: “Het is net of jullie Nepal een beetje dichterbij hebben gebracht.” Zo voelde het inderdaad. De actie heeft in totaal wel €18.047,09 opgebracht. Ongelofelijk veel geld, waar we een hoop mee hebben kunnen doen.

Lokale projecten

Graag geven we een opsomming van wat we met het geld gedaan hebben. We hebben goed lopende lokale projecten gesteund:

Vlak na de aardbeving hebben we via Portal Shelters 400 mensen tijdelijk onderdak kunnen bieden in de zwaar getroffen provincie Kavre, ten zuidoosten van Kathmandu. De materialen die de mensen kregen om de 48 shelters te bouwen zijn opnieuw te gebruiken in hun nieuwe huizen.

CAM Nepal is een organisatie die kunst maken met kinderen. Na alle traumatische ervaringen die veel kinderen hebben meegemaakt, geeft CAM hen de kans om zich te uiten en even ergens anders aan te denken dan de ellende waar ze in zitten. Van mei tot augustus heeft CAM met ruim 5.000 kinderen gewerkt.

We hebben Bharat Regmi geholpen (de man die op de Maerten van de Veldeschool kwam presenteren) om de school in Nalang, Dhading op te knappen. De vloer en de eerste verdieping van de school zijn vernieuwd. De donatie van Amigos is hierheen gegaan en het is gelukt om de verbouwingen voor de nieuwe crisis af te ronden. De kinderen krijgen les in de school, en niet langer buiten.

 Kennissen van ons

Ook hebben we veel mensen die we persoonlijk kennen, kunnen helpen: In het dorpje Chinkha (in het oosten van Nepal) hebben we mensen weer een toekomst gegeven door de aanschaf van een waterbuffel en de hulp bij het bouwen van nieuwe huizen.

We hebben een nieuwe inboedel kunnen geven aan Puru, een goede vriend van Ilse. Zijn huurhuis in Kathmandu was compleet verwoest en behalve de kleren die hij en zijn gezin die dag aan hadden, waren ze alles kwijt.

Groepen die buiten de boot vallen

Er zijn groepen die buiten de boot leken te vallen. Juist die mensen konden wij met ons geld bereiken.

Wij hebben drie gehandicapte kinderen en hun gezinnen kunnen helpen door stevige tenten voor hen aan te schaffen als tijdelijke opvang.

We hebben een bijdrage geleverd aan de opvang van mensen uit Langtang, waar de tweede aardbeving complete dorpen van de kaart heeft geveegd.

Dankbaarheid

Het gaat soms niet om de bedragen, maar meer om wat het betekent voor mensen. In het oosten sprak Mariska mensen wiens huis onbewoonbaar was geworden. Van de overheid hadden de mensen een klein bedrag gekregen, maar daarmee konden zij allen zeil aanschaffen om hun tijdelijke onderkomen droog te houden. Om deze mensen te kunnen helpen en om te zien hoe dankbaar ze dan zijn, dat is moeilijk te beschrijven. Soms is het juist het kleine wat je raakt. Bijvoorbeeld de dankbaarheid van de gezinnen met de gehandicapte kinderen in Kathmandu.

Het verhaal van Gomala

Gomala is een goede bekende van Mariska. Toen Mariska in 2000 vijf maanden in Nepal woonde voor haar afstudeeronderzoek, was Gomala haar buurvrouw. Het is een vrolijke vrouw, heel warm en vriendelijk. In oktober ging Mariska weer naar Chinkha en zocht haar op. Gomala’s huis is door de aardbeving zodanig beschadigd dat zij en haar gezinsleden er niet meer in durven te slapen. Koken doet ze wel nog binnen, maar slapen doen ze met het hele gezin buiten. Het gezin bestaat uit haar man, een zoontje van 6 en een volwassen dochter met haar zoontje van 5. Ze slapen met zijn allen in een soort overkapping van bamboe gevlochten matten.

Gomala heeft haar zoon verloren. Tijdens het zorgen voor de geiten is hij gevallen en dat heeft hij niet overleefd. Dit is ongeveer 7 jaar geleden gebeurd. Daarna werd ze onverwacht zwanger en kreeg ze een nieuwe zoon. Drie jaar geleden kwam ik bij haar met een oude foto van haar overleden zoon. Dat was verdrietig en mooi tegelijkertijd. Die foto had ze nog niet en bracht hem toch weer dichterbij.

Geld voor balken en een nieuw dak

Gomala en haar gezin zijn druk bezig materialen te verzamelen om een nieuw huis te bouwen. Uit het bos van de gemeenschap halen ze boomstammen, ook hakken ze stenen uit de rotsen. Dat lag allemaal al klaar toen ik er in oktober was. Met ons geld worden meer balken gekocht en een dak van golfplaten.

Met houten balken op je rug

Op dit moment is Bena (de man van Kopila, onze contactpersoon en degene die zorgt dat het geld op de juiste plek komt) naar Chinkha met nieuwe balken. Hij gaat ook kijken of de bouw al gestart is. Hij is zelf ook timmerman, dus kan goed helpen als het nodig is. Om in Chinkha te komen zal Bena proberen om het eerste stuk met een truck of tractor te gaan, zodat hij het hout makkelijker kan meenemen. Het hout moet het laatste stuk de berg op gesjouwd worden. Misschien kunnen de muilezels helpen, maar waarschijnlijk zullen de mensen het zelf moeten doen. Die berg op klimmen met een rugzak is al heel zwaar (het kostte Mariska ruim vier uur en een heleboel zweetdruppels), laat staan met houten balken op je rug… Maar goed, er is geen andere manier om in Chinkha te komen. Met behulp van dit hout, de boomstammen en de rotsstukken maken ze een nieuw, stevig huis. Met hulp van mensen uit het dorp en een beetje van ons. Dat we dit kunnen doen, maakt ons heel blij.

De nieuwe waterbuffel

Hier is ze dan, de nieuwe waterbuffel aangeschaft met het geld van ons project. Mariska was bijna vergeten om een foto te maken (daarom één in het donker…). De linker is de nieuwe waterbuffel. Rechts staat het kalf van de buffel die is gesneuveld bij de aardverschuiving. Bij elk huis waar we langs kwamen, kregen we melk. Dit als dank voor de door ons mogelijk gemaakte waterbuffel die ook in de toekomst voor melk zal zorgen.

Dankbare vader

Dit is de vader van Kopila en Maila. Hoe oud hij precies is weet hij niet (80+). Hij wilde de hele tijd bij ons zijn en met ons kletsen. Zijn dankbaarheid tonen voor het geven van de nieuwe waterbuffel. Hij bleef maar kletsen en omdat we de helft niet konden verstaan en hij dat in de gaten had, zei hij steeds: “Namaste”.

Politieke problemen

Helaas zijn de problemen voor Nepal nog niet voorbij. Na de aardbeving is er een politiek probleem ontstaan tussen India en Nepal waardoor Nepal inmiddels al drie maanden veel minder olie, benzine, diesel en gas heeft. De gevolgen hiervan merkt iedereen: medicijnen komen niet op tijd in ziekenhuizen, schoolbussen rijden niet, restaurants en hotels moeten sluiten, laat staan dat er gestart kan worden met de wederopbouw. Het is simpelweg niet mogelijk om voor een betaalbare prijs spullen te vervoeren. Deze problemen zijn zo groot en hebben zoveel gevolgen dat het een machteloos gevoel geeft.

Het laatste geld

Maar we willen ook nu juist wat bijdragen. Daarom besteden we het laatste geld van onze actie aan een groep van 80 mensen in Kathmandu die dringend hulp nodig hebben. Deze mensen hebben geen kostwinner. Het zijn gezinnen van sherpa’s (gidsen in de bergen) die zijn omgekomen tijdens hun werk en hun woonplaats hebben moeten verlaten na de aardbeving. Nu er overal een tekort aan is en vanwege de stijgende prijzen van alles wat geïmporteerd wordt, hebben deze mensen een nog groter probleem. Wij willen juist deze mensen voorzien van warme dekens voor de winter en een goed kooktoestel waarmee je op hout kunt koken. Dat geeft hen de ruimte om enigszins voorbereid de winter in te gaan.

Nogmaals bedankt!

U merkt, we hebben heel veel mensen kunnen helpen met de gulle bijdragen die u hebt geleverd. Nogmaals onze hartelijke dank, het laat weer eens zien waar een dorp als Stompwijk groot in kan zijn. En daar worden wij bijzonder blij van.

Ilse Verweirder

Mariska van Es-de Jong

Het spookt na de oproep in de Dorpsketting al een paar weken door mijn hoofd. Het moet toch niet zo moeilijk zijn om een paar regels op papier te zetten over dat onderwerp. Ik ben elke dag wel blij met iets of iemand. Maar omdat te verwoorden viel nog niet zo mee.

Totdat ik zaterdagavond samen met mijn man Aad uitgeput na een lange werkweek met een bel wijn op de bank lagen en al zappend op het concert stuitte van U2 dat 7 december in Parijs na de verschrikkelijke aanslagen werd gegeven. De lamlendigheid verdween op slag en we werden razend enthousiast. U2 de band die al 35 jaar deel heeft uitgemaakt van ons leven zo kwamen wij er al genietend achter.

Behalve de steen goeie muziek wordt er ook nog een serieuze boodschap uitgedragen waar je juist in deze kersttijd weleens stil mag blijven staan. Bij bijna elk nummer zat voor ons wel een herinnering of verhaal: Gloria, waar het voor ons allemaal mee begon. Voor Aad die in die tijd in het bestuur zat van een jeugdsoos en U2 hadden gecontracteerd. Voor mij dat ik de nog onbekende jongens tegen kwam op het parkeerterrein van de Groenoord hal.

Oktober, de geboortemaand van mijn vader Surrender en I wil follow, nummers die onverbrekelijk voor ons zijn verbonden met de Stompwijkse paardendagen. With or without you heeft eigenlijk geen uitleg nodig. Herinneringen en emoties samen delen, daar word ik nu blij van! YOU TOO?

Conny Oliehoek

Ik trof een heel gezelschap na de kerkdienst aan in de grote vergaderzaal aan de koffie. Volgens mij zijn ze al blij met het wekelijks contact met elkaar. (Petra)

Rita van der Meer is blij omdat haar kinderen en kleinkinderen klaar staan voor elkaar.

Leny van Ruijven wordt blij als haar kleindochter na het eten zegt: “Oma, wat heb je weer lekker gekookt”.

Aad van Boheemen wordt wel heel blij van de inzet van de vrijwilligers die zich inzetten bij de kringloopwinkel De Stal.

Aad van Leeuwen wordt blij van vrolijke en behulpzame mensen.

Zalig kerstfeest voor alle mensen.

Het aftellen is nu echt begonnen.

Vorige week hebben we met het hele team + aanhang, tijdens een etentje in Het Blesse Paard, de laatste puntjes op de i gezet.

De rallytruck heeft inmiddels al een aardige reis achter de rug. Rijdend vanuit Stompwijk naar Le Havre (Frankrijk), daar de boot op. Toen naar Senegal waar nog meer geladen werd in de haven van Dakar. Toen doorgevaren naar Brazilië (Vitoria en Ria de Janeiro) en van daaruit nu onderweg naar Buenos Aires. Daar wordt hij door de specialisten van de A.S.O. van de boot gehaald en in de haven geparkeerd.

Het zeskoppige team van Van Velsen Rally Sport zal hem daar over ongeveer anderhalve week op gaan halen.

Wij vertrekken op dinsdag 29 december vanaf Schiphol en gaan via Madrid ook naar Buenos Aires. Daar zullen we on “Blauwe Schatje” op woensdag 30 december ophalen. Dan nemen we hem mee naar het technisch park en daar zullen we hem op Oudjaarsdag klaarmaken voor de strijd (nog een aantal sponsors erbij plakken, nieuwe banden er onder, smeren en wat kleine dingen).

’s Avonds zullen we in de Argentijnse hoofdstad op gepaste, maar bescheiden wijze oud en nieuw vieren. Op Nieuwjaarsdag krijgen we dan de veiligheidskeuring (kleding, helmen, gordels, rolkooi, enz.) dan de administratieve keuring en afhandelingen. Op 2 januari ’s morgens podiumceremonie en het voorstellen aan de wereldpers en allerlei andere persverplichtingen. ’s Middags vertrekken we naar Rosario (zo’n 390 km) met onderweg ook nog een proloogje van ongeveer 10km. Dit om de starttijden te bepalen voor de echte start van de volgende dag. 3 Januari gaat het echte werk eindelijk beginnen… Wat kan wachten lang duren..

Nu nog vanuit Stompwijk bedankt het team van Van Velsen Rally Sport iedereen voor alle steun welke wij steeds mochten ontvangen. Wij wensen iedereen fijne Kerstdagen en een goed, gezond 2016 toe!

Wij gaan er voor en als alles goed gaat, hopen wij op dinsdag 19 januari weer op Schiphol te landen met een hele ervaring rijker en misschien wel meer… Uitrijden is onze droom van 2016!

Aad van Velsen

De week voor kerst is voor ons niet de leukste week. Een van onze vrienden is in november met tyfus naar het hospitaal in Batavia gebracht. Deze week kregen we bericht dat hij was overleden. Dat maakt toch wel even indruk op je. Bovendien weten we dat op 29 december de souvereiniteit aan de Republiek Indonesië zal worden overgedragen. Dan wordt de Nederlandse driekleur gestreken en de rood witte vlag van de republiek gehesen. Het is gedaan voor ons en alle dagenlange patrouilles, alle angst, alle offers, alle sobats die gesneuveld zijn, bijna 6000, het is allemaal voor niets geweest.

De stemming is dus erg bedrukt en we hebben eigenlijk helemaal geen zin om nog iets aan kerstviering te doen. Ook de stemming in de stad is aan het veranderen. Twee jaar lang was het eigenlijk allemaal heel gemoedelijk, maar nu wordt de stemming anders. De oudere mensen blijven vriendelijk voor ons. Die hebben weinig vertrouwen in de nieuwe machthebbers. Het zijn vooral de jongeren die zich beginnen te roeren. Het wordt ook aangeraden om niet meer alleen de straat op te gaan. Voortaan gaan we dus minstens met z`n tweeën en zelfs dan voelen we ons soms niet echt behaaglijk.

Als we op straat lopen, komen we vaak groepen jongeren tegen die hard “Merdeka” (vrijheid) roepen, met de rechterhand omhoog en de vuist gebald. Het wordt hoog tijd dat we naar huis gaan, maar wanneer zal dat zijn? De wildste geruchten doen de ronde, maar officieel is er nog totaal niets bekend. Vast staat wel dat we na 29 december niets meer te vertellen hebben. TNI militairen gaan de dienst uitmaken en onze dokters, verpleegsters, verplegers en al het andere personeel moet als leraar optreden voor de vroegere tegenstanders en er wordt van ons verwacht dat wij spontaan met hen gan samenwerken. Geen wonder dus dat wij ons niet zo prettig voelen en niet zoveel zin hebben in Kerstmis vieren.

Toch zal er in de grote kantine in de stad weer een nachtmis zijn en daar gaan velen van ons heen. Vooral bidden dat we gauw naar huis kunnen. De koks zullen ook hun beste beentje voorzetten en zullen met het weinige wat ze hebben, toch proberen om ons een lekker kerstmaal voor te zetten.

In “Hospitaalstemmen”, het krantje van het “Benteng” hospitaal heeft het menu al gestaan en het ziet er best lekker uit. Verleden jaar hebben we nog kerstversiering aangebracht in onze kamer, maar daar hebben we dit jaar echt geen zin in.

Zo wordt het 24 december 11 uur ‘s avonds en de kantine zit weer tjokvol voor de nachtmis. Tijdens de preek gaat de aalmoezenier even in op de grote veranderingen en vraagt ons het hoofd koel te houden en geen domme dingen te doen. “Het zal onze laatste kerst in de tropen zijn” zegt hij, en hij wenst ons het allerbeste als wij weer in Holland zullen zijn. Na de nachtmis gaan we allemaal terug en op de kamer praten wij nog even na over de preek.

“Benteng” hospitaal

Enkelen van ons gaan slapen, sommige verplegers gaan de nachtdienst in en sommigen van ons moeten wachtlopen, want voorlopig is alles nog zoals het was en gaan de diensten gewoon door. Dan is het 25 december, eerste kerstdag. De dag verloopt rustig, zoals elke zondag en ‘s avonds om half zes is er voor ons het “Kerstdiner”. Half Hollands, half Indonesisch. De koks hebben echt hun best gedaan en het smaakt allemaal heerlijk. De stemming wordt er zowaar wat beter op.

Om acht uur ‘s avonds is er in de grote kantine een opvoering van het kerstspel

“Waar de Ster bleef stille staan” van de Belgische schrijver Felix Timmermans. Het stuk wordt goed gespeeld en het publiek geniet er echt van. We kunnen zeggen: “Ondanks alle onzekerheden over wat er gaat gebeuren na 29 december is het toch nog wel een fijne kerst geweest”. En kerstmis 1950 vieren we THUIS.

Naschrift

Het duurde nog ruim vier maanden voor wij naar huis gingen en eerlijk is eerlijk, het samenwerken met onze tegenstanders viel ons erg mee. Zowel officieren als soldaten waren erg vriendelijk en het leek wel of ze zich een beetje schaamden voor het feit dat zij nu de baas waren. Eind april 1950 zijn we uit Palembang vertrokken. We waren natuurlijk heel blij dat we eindelijk naar huis konden, maar er was toch ook wel een beetje weemoed. Indonesië is een prachtig land en het zag er toen naar uit dat wij het nooit meer zouden terugzien. De thuiskomst was natuurlijk heel fijn, maar we moesten wel heel erg wennen aan het leven thuis. We vonden alles een beetje klein en bekrompen, we konden onze verhalen niet kwijt, we zaten gelijk al in het “verdomhoekje” (nog steeds trouwen) én we misten onze kameraden waar we bijna drie jaar met opgetrokken waren. Maar ja, alles went weer op den duur en we hebben allemaal onze draai weer gevonden. Maar ik ben nog steeds blij dat ik die tijd in Indië heb meegemaakt. Het heeft toch een bepaalde invloed op mijn leven gehad. “Indië” is nog altijd in mijn gedachten en als je even praat met Stompwijkers die daar ook geweest zijn, komt altijd het gesprek weer op Indië uit. Bij hen is dat dus waarschijnlijk ook zo.

Jan van Rijn

Ik, Agnes van Boheemen, word blij van elk nieuwe nummer van Rondom de Kerk en van alle mensen die daar aan mee werken op welke manier ook. Dat het nog maar lang mag verschijnen voor onze parochiekern!