Op donderdag 12 oktober vierden Jan en Sjaan Dogterom hun 50-jarig huwelijksfeest. Samen met hun twee zonen en dochter, hun partners en de 4 kleinkinderen, veel familie, vrienden en buurtjes werd er uitgebreid “getafeld” in partyboerderij Hijdra.
Maar naast hun 50-jarig huwelijk, werd ook nog eens het feit gevierd dat dit stel al 50 jaar woonachtig is aan de Stompwijkseweg 38 a en door de buren werden benoemd als Beste Buurtjes voor alles wat zij doen:
- medewerking geven aan viswedstrijd/ kerststukjes maken
- verzorgen van post / tuin / afval- bakken voor de buurtjes als zij met vakantie zijn
- medewerking geven aan de begraafplaats in het Wilsveen ( Jan)
- op bezoek bij ouderen/ zieken (Sjaan)
Tja, wat een kanjers, daarom was een feestboog en feestje wel dik verdiend!
Complimenten hoor Jan en Sjaan en nog vele jaren samen in goede gezondheid, namens de buurtjes!
We begonnen (ondanks haar verkoudheid) met een mooie viering, onder leiding van Marianne Turk. Na de dienst naar de overkant voor koffie met gebak. De borrel kwam op tafel en Marian sprak ons bij, over haar nieuwe project. Over nabestaande hulp bij het overlijden van onze naaste. Financieel en kerkelijk. Zij heeft daar een mooie duidelijke flyer voor ontworpen. Wij wensen Marian heel veel succes bij het uitvoeren hiervan.
Na de lunch, uiteraard met een kroket, kwam Michel ons vermaken met leuke liedjes, die hij met een verhaaltje tussendoor aan elkaar verbond. Er kwamen veel namen in voor, o.a. Anny hou jij mijn tassie effe vast, of rozen voor Coby. Iedere naam, die in een liedje voorkwam werd vereerd met een foto van Michel. Goed voor zijn reclame.
Na het dankwoordje van Joop Schrader kregen we nog een borrel, en gingen we na de griepspuit van Dr. Barendse weer tevreden naar huis.
Op vrijdag 6 oktober, was er een kledinginzameling voor Mensen in Nood (Sam’s Kledingactie). Deze inzameling heeft maar liefst 82 volle zakken met kleding opgeleverd.
Tim Oliehoek vindt dat hij voor het maken van een speelfilm maar weinig erkenning krijgt. Daarom is hij tegenwoordig vooral druk met televisie. Dat vertelt hij in gesprek met Het Parool. Na een reeks bioscoopfilms werkte Oliehoek de laatste jaren aan series als Celblok H, Bureau Raampoort en De Zaak Menten. Een bewuste keuze? “Niet echt, maar toen het werd uitgezonden realiseerde ik me de kracht van het medium televisie ineens. Mensen hadden het erover“, zegt hij. Dat had Oliehoek ‘eigenlijk nog nauwelijks meegemaakt op die manier’. “Je werkt drie jaar aan een speelfilm, dan gaat hij de bioscoop in. Als filmmaker werk je al die tijd met het idee dat iedereen op jouw film aan het wachten is. Bij Wiplala hadden we 300.000 bezoekers. Dat schijnt aardig te zijn, maar na een paar weken was de film alweer uit de bioscoop. Toen dacht ik wel even: was dit het? Heb ik hier drie jaar voor gewerkt?” Daarna kreeg de film nog wel wat prijzen in Amerika en India. “Maar de erkenning heb ik in Nederland wel gemist. Dat maakt wel dat de urgentie groot moet zijn, wil ik weer een speelfilm maken.” Waar Oliehoek vroeger film als het hoogst haalbare zag, is hij nu minder ambitieus. “Nu ik ouder word – over twee jaar ben ik veertig – merk ik wel dat ik niet meer een film hoef te maken om maar een film te maken.” “Ik ben nog steeds wel ambitieus, maar op een andere manier“, besluit hij in de krant.
Bron: Media courant, 16 oktober 2017
In een dagboek beschrijft Hendrik Groen zijn leven in een verzorgingshuis in Amsterdam-Noord. Hij mag dan wel oud zijn, hij is nog lang niet dood. Samen met enkele andere bewoners van het verzorgingstehuis richt hij de rebellenclub Omanido op: oud maar niet dood. Want, waarom zou het leven alleen nog moeten bestaan uit koffie drinken achter de geraniums en wachten op het einde?