Uit de Armoedemonitor 2016 blijkt dat veel gezinnen met kinderen op de middelbare school moeite hebben om maandelijks rond te komen. De PvdA wil dat elk kind mee kan doen en maakt zich daarom hard voor de aanpak van armoede onder kinderen.
Vanaf 1 januari trekt PvdA-wethouder Nadine Stemerdink € 100.000,- per jaar extra uit om ervoor te zorgen dat gezinnen met een laag inkomen een extra steuntje in de rug krijgen. “In totaal gaat het om 2150 kinderen in Leidschendam-Voorburg die een tegemoetkoming krijgen in de kosten voor school, culturele- en sportactiviteiten of een computer. Zo zorgen we ervoor dat alle kinderen in onze gemeente, ongeacht het inkomen van hun ouders, mee kunnen doen.” Tot nu toe konden gezinnen die moeten rondkomen van een inkomen tussen de 110% en 130% van de bijstandsnorm geen gebruik maken van de gemeentelijke regelingen. Terwijl juist bij gezinnen met kinderen op het voortgezet onderwijs de financiële druk hoog is.
De extra middelen komen bovenop de ruim € 200.000,- die de wethouder eerder dit jaar al uittrok om de invoering van de schoolspullenpas mogelijk te maken. Met deze pas kunnen kinderen uit minimagezinnen schoolspullen, zoals boeken, schriften en sportkleding aanschaffen. De PvdA steunt deze aanpak en blijft zich in de gemeenteraad inzetten voor de verdere aanpak van armoede onder kinderen.
Na de winterstop moet Marijn het doen zonder de steun van onze kaasboer. Elke zaterdag staat hij op de markt op de hoek van het Oosteinde en de Rozenboomlaan in Voorburg, samen met zijn jongere broer en één of twee schuchtere knechtjes. De kaasboer die Koen heet en uit Stompwijk afkomstig is, is een open en vriendelijke man. De eerste keer dat Marijn in zijn voetbaloutfit naast me stond, vroeg hij hoe de wedstrijd was gegaan. Gelukkig was er gewonnen. “En heb je nog gescoord?” Dat had Marijn niet, maar de royale aandacht van de kaasboer maakte veel goed. Dat bleef zo. Elke week stond Marijn na de wedstrijd klaar om mee naar de markt te gaan en Koen te vertellen wat de uitslag was en zijn persoonlijke aandeel in de wedstrijd kort samen te vatten. In de auto terug naar huis vroeg hij soms of het gek was als hij een schot of een schijnbeweging demonstreerde. Ik zei onveranderlijk dat de kaasboer dat zou waarderen, maar als we eenmaal naast elkaar voor zijn kraam stonden en aan de beurt waren, vond Marijn het net teveel gevraagd en stonden er altijd wel een paar klanten hinderlijk mee te kijken. Dus volstond hij met het noemen van de uitslag. Hij hoopte dat Koen het daarbij zou laten. De kaasboer verstond zijn vak en vroeg bereidwillig of Marijn gescoord had en iets later en iets wijzer geworden, soms een assist had gegeven. Vond ik dat Marijn te bescheiden was, vulde ik hem aan. De enkele keer dat ik geen kaas nodig had en Marijn na de wedstrijd vroeg hoe laat we naar de markt zouden gaan, gaf ik me gewonnen. De kaas kwam toch wel op en het was fijn om naar Marijn te kijken als hij het met de kaasboer over de wedstrijd had. In de ‘E’ werd het anders. Toen wilde hij alleen nog mee als de wedstrijd gewonnen was. Redelijke vermaningen hadden geen effect en dus ging ik met Anne, zijn twee jaar jongere zus, naar Koen om een pond kaas te kopen en te vertellen op welke maner de wedstrijd verloren was gegaan. “Maar wil hij dat zelf dan niet komen vertellen?” Ik haalde mijn schouders op. “Jongens worden groot’, misschien zei ik zoiets. Maar als er gewonnen was en zeker als Marijn een doelpunt had gemaakt, kon hij niet wachten om de gulle complimenten van de kaasboer in ontvangst te nemen. Nu gaat hij al een tijd niet meer mee. Na de wedstrijd, gewonnen of verloren, valt hij languit neer voor de Playstation en speelt hij net zo lang gewelddadige spelletjes tot ik zeg dat het mooi is geweest. Trouw vraagt Koen elke week hoe Marijn het heeft gedaan. Met een dankbare glimlach vertel ik wat er gebeurd is.
De bouw van het nieuwe Kulturhus in Stompwijk is gestart. Opdrachtgevers zijn de gemeente Leidschendam-Voorburg en Stichting Panta Rhei. Het Kulturhus biedt vanaf medio oktober 2018 onderdak aan de Maerten van den Veldeschool, het Dorpshuis Stompwijk met al haar gebruikers, Kinderopvang Zoeterwoude, de Bibliotheek aan de Vliet en Jeugdgezondheidszorg Zuid-Holland West.
De gemeenteraad is woedend op Gedeputeerde Staten (GS) van Zuid-Holland. Dat blijkt uit een brief van de raad aan Provinciale Staten. Aanleiding vormt de besluitvorming rond natuur- en recreatiegebied Vlietland. En met name de weigering van GS een geluidscherm van 3 kilometer neer te zetten langs de A4 ter hoogte van Vlietland. Uit de brief blijkt overduidelijk dat de gemeenteraad GS niet meer vertrouwen. Zo beweren GS dat zij een alomvattend akkoord over Vlietland hebben met het Recreatiecentrum Vlietland b.v. (RCV) dat ook het geluidscherm zou betreffen. De gemeenteraad wil dat akkoord zien net als de juridische onderbouwing. De gemeenteraad vraagt zich bovendien af waarom een akkoord met een b.v. verder strekt dan eerder toezeggingen van GS aan Leidschendam-Voorburg. Ook wil de raad van GS weten wat de stelling betekent dat het akkoord met RCV de zaken ‘in een ander daglicht stelt’. Ook hiervan wil de gemeenteraad een juridische onderbouwing zien. Dat GS beweren dat Leidschendam-Voorburg akkoord is gegaan met een zogenoemd ‘snelwegpanorama’ waardoor het geluidscherm verviel, is de gemeenteraad ook in het verkeerde keelgat geschoten. De raad wil weten wanneer Leidschendam-Voorburg dan wel akkoord zou zijn gegaan. De stelling van GS dat het geluidscherm niet past in het bestemmingsplan van Leidschendam-Voorburg is een volgende steen des aanstoots voor de gemeenteraad. Men wil weten waaruit dat dan wel zou blijken. De gemeenteraad wil voorts opheldering over een ‘geheime clausule’ in het akkoord van GS en RCV. De gemeenteraad geeft aan zelf geluidmetingen en –berekeningen te willen gaan laten maken langs de A4 om zo de geluidhinder in beeld te brengen. Daarnaast wil men zelf onderzoek laten doen naar de noodzaak van een geluidscherm. GS zouden een en ander mee moeten nemen in de definitieve besluitvorming.