Beste redactie,

Als Stompwijkse ‘allochtoon’, mijn partner en ik zijn van oorsprong Haags-Zoetermeers, lezen ook wij wekelijks de Dorpsketting. Inmiddels wonen we namelijk alweer 10 jaar en met veel plezier in Stompwijk. Met de 2500ste uitgave en met name na het lezen van ‘Blije gezichten’ van Sem Luk besloot ik jullie een berichtje te sturen. Sem Luk brengt niet alleen een verdieping aan, maar maakt ook een koppeling naar de nieuwe generatie bewoners van het dorp en daar wil ik op aansluiten.

Mijn naam is Paula Beekhuizen (niet meer zo piep, maar wel jong van geest), ik ben maatschappelijk werker/trainer en dus geïnteresseerd in alles wat met het mens-zijn te maken heeft. Uiteraard ben ik niet op de hoogte van de toekomstplannen m.b.t de (papieren) Dorpsketting, maar ik zou het leuk vinden om bv. maandelijks een klein stukje te schrijven over (of te citeren uit) opmerkelijk nieuws met betrekking tot of ontwikkelingen in onze samenleving.

Denk er eens over na en dan hoor ik het graag. Paula

Daar hoeft de redactie niet lang over na te denken, en hier is al haar eerste bijdrage:

Vriendschap
Als kind verloopt dit meestal op een natuurlijke manier: je vroeg aan je vader, moeder, opa, oma of oppas of dat ene klasgenootje tussen de middag of na school bij jou kon komen spelen. Dat was meestal onderling en in de klas al bekokstooft. We stimuleren sociaal contact bij onze kinderen, want we vinden het belangrijk dat ze daarin groeien en ervaring opdoen. Ook als puber, jongvolwassene en volwassene blijft die behoefte aan het delen van elkaars gezelschap en/of het bouwen van vriendschappen. Maar, hoe doe je dat? En niet onbelangrijk: hoe hou je ze? Drie tips van wetenschappers:

1. Zoek het dichtbij
Als je dicht bij elkaar woont, dan is de kans dat je bevriend raakt groot. Dat wordt het zogenaamde proximity principle (nabijheids-principe) genoemd. Het werd al in 1960 ontdekt door de Amerikaanse sociaal psycholoog Theodore Newcomb. Hij volgde studentes die willekeurig kamergenoten toegewezen kregen. Aan het einde van hun studie werden de meeste huisgenoten dikke vrienden/vriendinnen.

En als je nu sinds je kindertijd al bent opgegroeid in een gemeente als Stompwijk op school en/of privé, met elkaar je puberteit doorliep en elkaar in de volwassen leeftijd ontmoette bij sport, muziek, op de Stompwijkse Kermis of bij de Paardendagen, grote kans dat zich dan langdurige vriendschappen (en mooie liefdesrelaties) hebben ontwikkeld.

2. Investeer tijd
Om vrienden te worden, moet je dus tijd met elkaar doorbrengen. De Amerikaanse communicatiewetenschapper Jeffrey Hall van Kansas University berekende in 2018 dat het zo’n 50 uur duurt voor een kennis een goede bekende wordt. Het duurt zo’n 90 uur voor zo’n goede bekende een vriend wordt.
En uiteindelijk meer dan 200 uur, voordat je echte cq. beste vrienden bent. Het gaat er dus om ‘vlieguren’ te maken, maar … loop niet te hard van stapel. Eerst maar een praatje en dan misschien samen eens ergens een drankje doen.

3. Geef een compliment
Het kan tricky zijn met het aantrekken van de stoute schoenen. Iemand zegt – gelukkigerwijs – ja op je uitnodiging. Je kunt ook afgewezen worden en dat doet letterlijk pijn, zo blijkt uit onderzoek van de Amerikaanse University of Michigan uit 2011. Proefpersonen kregen een hitteapparaatje aan hun arm, wat een pijnscheut veroorzaakte. Een hersenscan wees uit dat het deel van het brein dat pijn registreert, oplichtte. Daarna kregen proefpersonen een foto onder ogen van een geliefde, die hen had afgewezen. Hun brein bleek hetzelfde te reageren als op de fysieke pijnscheut.

Meestal vinden mensen het leuk om te worden uitgenodigd. Zeker als je erbij zegt, dat het je gezellig lijkt met die persoon. Ieder mens is daar gevoelig voor. ‘Om sociale relaties te bouwen is het belangrijk om elkaar te prijzen’, zo schrijft de Amerikaanse relatiepsycholoog Terri Apter in haar boek Passing Judgement (2018). Met een compliment laat je dus zien wat die ander voor jou betekent (bron: Vrieling, 2019).

Potentiele vriend(in) gevonden? Mooi!
Volgende keren nog meer over vriendschap, over het behouden van vriendschappen en vriendschappen over de houdbaarheidsdatum.

Wil je reageren of heb je een vraag, schrijf naar redactie@dorpsketting.nl

Paula Beekhuizen

bij het verschijnen van no.2500 van De Dorpsketting.

Als pastoor “ín ruste” denk ik terug aan mijn werkzaamheden rond de vele kerken en parochies waarin ik werkzaam ben geweest. Ik kon genieten van de activiteiten van vele werkgroepen. Daarom kan ik nu bijzonder genieten van De Dorpsketting vanwege de vele activiteiten die vermeld staan. Mijn buren, Johan en Ida van Vliet reiken mij iedere week uw blad aan.

Ik heb voldoende leesmateriaal in de vorm van kranten, tijdschriften en kerkelijke bladen. Toch lees ik altijd steeds als eerste De Dorpsketting. Waarom?
Het geeft een beeld van mensen die met elkaar iets presteren. Ik voel de sfeer en de energie die uitgaat bij het vervullen van de verschillende werkzaamheden. Ik kan namen gaan noemen, maar het mag voldoende zijn als ik zeg dat ik iedere week met interesse de ervaringen lees van ieder die in het blad aan bod komt. Aandacht van allen voor allen. Anders zou het blad  nooit het aantal van 2500 bereikt hebben.

Gefeliciteerd Stompwijk, blijf aandacht hebben voor elkaar.

Jullie betekenen meer voor elkaar dan je denkt.

Een goede toekomst wens ik jullie allen. J. Olsthoorn

Gefeliciteerd met 2500ste ketting, bijzonder hoor!

We zouden donateur willen worden, vinden het iedere keer weer leuk om de Dorpsketting te lezen, weten we zo toch nog wat er gebeurt in Stompwijk.

Waar mogen we onze jaarlijkse donatie op over gaan maken?

Groetjes, Fam. Piet Janson, Zoeterwoude

Nou met zulke berichtjes zijn we altijd blij, vooral omdat we in financieel onrustig water verkeren.

Piet, maar ook anderen kunnen hun bijdrage overmaken op:

NL23INGB0003533219 o.v.v. donatie.

Redactie

Volgende week donderdag 31 oktober is het alweer Halloween!
Net als andere jaren word er ook weer in Stompwijk meegedaan, en mogen de kinderen (verkleed) langs de deuren voor lekkers!
Verschillende tuinen, garages en huizen worden weer griezelig versierd en dat wordt vast weer gezellig spannend!

Volgende week meer…..

In de bibliotheek is van alles mogelijk. U kunt niet alleen boeken lenen die hier staan, maar ook allerlei materialen reserveren en via onze bibliotheek dicht bij huis krijgen. Er zijn GROTE letterboeken en prentenboeken, boeken vol spanning en sensatie en boeken met romantische levensverhalen. En ook boeken voor uw hobby ontbreken niet. Voor iedereen is er wel wat. We proberen om tijdens de momenten dat de Huiskamer in het Dorpspunt open is het zelfservicepunt open te houden. Daarmee kunt u zelf boeken lenen en terugbrengen. Deze week, vanwege de herfstvakantie en de aanwezigheid van de kinderen van de BSO, dus iets beperkter, maar u kunt heel vaak terecht.
Weet u niet hoe u met het apparaat om moet gaan? Kom een keer langs als er een vrijwilliger is en we leggen het u graag uit.

Een nieuwe activiteit is het vragen aan onze lezers om een boekbespreking te maken van een boek dat zij gelezen hebben. Mevrouw Bolhaar bijt vandaag de spits af.

Als de journaliste en schrijfster Roxane van Iperen en haar partner villa ’t Hooge Nest in Naarden kopen, horen ze van de vorige eigenares, dat er in de Tweede Wereldoorlog onderduikers hebben gezeten. Tijdens de renovatie van het huis ontdekken ze achter de wanden en onder de vloer enkele luiken en lege ruimten met kaarsenstompjes, verzetskranten en bladmuziek. Roxane van Iperen krijgt de behoefte uit te zoeken wat er is gebeurd en er een boek over te schrijven. Mensen in de omgeving kunnen haar er niet veel over vertellen en daarom gaat ze in archieven en boeken op zoek naar informatie. Er staan aardig wat vermeldingen van ’t Hooge Nest in belangrijke historische werken. Ze zoekt contact met familie van onderduikers en krijgt memoires van voormalige bewoners. Zo ontdekt ze de geschiedenis van twee joodse zussen, Janny en Lien Brilleslijper, die in het verzet zaten. Toen ze gevaar liepen moesten ze onderduiken en kwamen ze uiteindelijk begin 1943 terecht in ’t Hooge Nest, dat verscholen lag in de bossen van ’t Gooi. De eerste bewoner van deze villa was Dirk Witte, schrijver van het lied Mensch, durf te leven. Hij liet in 1920 dit huis ontwerpen en bouwen, en woonde er met zijn vrouw en dochter. De zussen Janny en Lien Brilleslijper woonden er daarentegen met hun gezinnen, hun ouders en talrijke onderduikers, onder wie bekende kunstenaars en vooraanstaande figuren uit de ondergrondse. Het huis zou uitgroeien tot een van de grootste onderduikadressen in Nederland, ‘een commune van verzet in oorlogstijd’. In het begin wisten ze niet, dat de villa’s in de omgeving werden bewoond door NSB-ers, onder wie de minnares van Anton Mussert. Toen het einde van de oorlog in zicht was werd het ’t Hooge Nest verraden en de familie Brilleslijper ging met het laatste transport in Auschwitz, samen met de familie Frank. De kinderen werden gespaard en ondergebracht bij een doktersgezin in Naarden. Gelukkig hebben de beide zussen het kamp overleefd.Voor mij is dit boek meer dan een beschrijving van de Tweede Wereldoorlog. Ik heb het niet ervaren als een afstandelijke geschiedenis, want Roxane van Iperen weet je mee te nemen in het dagelijks leven van de zussen tijdens hun verzet in Den Haag en de onderduikperiode in ’t Gooi en zij doet indringend verslag van hoe de Duitsers de vervolging van de Joden in Nederland voorbereidden en uitvoerden. Ze laat bijvoorbeeld zien hoe moeilijk het is om aan eten te komen voor iedereen in ’t Hooge Nest. Je kunt niet elke dag voor 17 personen brood kopen bij de bakker en aardappelen bij de groenteboer. En hoe weet je aan genoeg closetpapier te komen? Juist door deze manier van schrijven heb ik het boek geboeid gelezen.

Gerda Bolhaar

Nog geen rimpeltjes, geen grijze haar: Jos van Santen werd vijftig jaar. En Jos wilde er een goed feest van maken. Dat werd het ook! Op boerderij Rustdam in Zoeterwoude was alles versierd en lekkers genoeg om een hele zondagmiddag door te brengen. Van heinde en ver; familie, vrienden, collega’s, bekenden en buren. De kaartclub van de vrijdagavond; noem ze maar op. Zeker Stompwijk was goed vertegenwoordigd.

Jos staat altijd voor iedereen klaar, dus de belangstelling was helemaal verdiend. De catering bleef ook in de familie. Nog muziek erbij en mooi weer. Wat wil een mens nog meer. De mooiste act kwam van Jos zelf toen hij zijn ontvangen kaarten ging voorlezen. Daar is een entertainer aan verloren gegaan. Een feest om niet snel te vergeten.

Jos bedankt!
Agnes van Boheemen- Vollebregt

Foto: Fotografie Carmen