Afgelopen zondag stond er voor de A en de B groepen de traditionele wiekentocht op het programma. Deze leidt ons naar kinderdijk. Dat is een richting waar we niet zo vaak komen, omdat het best lastig is om er te komen. Maar eens per jaar is het dan toch zo ver en trekken we met behulp van een aantal pondjes in de richting van de molens.
De A1 vertrok met 9 man in de richting van kinderdijk. Hierbij waren ook 2 “verloren zonen”, die we al een tijdje niet bij de A1 groep gezien hadden.
Na een eindje fietsen kwamen we in de buurt van het eerste pontje. Onze wegkapitein voelde er echter weinig voor om op dit pontje te wachten, dus besloot hij om een stukje om te rijden. Daardoor raakte hij wel een beetje uit zijn ritme, waardoor hij zich vergiste in de weg. Hierdoor kwamen we op een fietspad terecht dat plotseling op hield. Niemand had dit door, en dus kwam het aan op een noodstop. Onze wegkapitein die toevallig net voorop reed moest daarbij het gras in, waarbij Jan zijn kapitein trouw volgde.
Niet lang daarna kwamen we bij het eerste pondje. Daar kwamen we ook de A2 groep tegen die uit maar liefst 20 man bestond. Zij hadden wel het eerste pontje genomen en waren daar een aantal motorrijders tegen gekomen. Deze hebben een foto van ze genomen, die waarschijnlijk binnenkort op de site te bewonderen zal zijn. Jaap was namelijk zo slim om de motorrijders een inschrijfformulier te geven, waarop het e mailadres van de toerclub staat.
Het pontje waarop we stonden lag vlak voor de koffietent. Toen we de pont mochten verlaten volgde van de A1 een snelle sprint om ervoor te zorgen dat we als eerste bij de koffie waren en het mooiste plekje konden veroveren.
Toen we na de koffie weg reden moesten we eerst een stuk over een behoorlijk druk fietspad rijden. Hier demonstreerde onze wegkapitein zijn nieuwste vinding, namelijk het fluitje. Dit bleek de beste manier te zijn om onze mede weggebruikers van onze aanwezigheid op de hoogte te stellen. Op dit zelfde fietspad kwamen we de A2 weer tegen. Maar het was niet verstandig om op dit fietspad in te halen, en dus besloten wij om maar even achter de groep te blijven rijden. Hierdoor reden we eventjes met een groep van 29 mensen. Dat is een erg mooi gezicht met al die gele shirtjes in een lang lint. Maar echt veilig is het niet, en dus gingen we al snel weer uit elkaar.
Toen de we aankwamen bij het volgende pontje kwamen we voor de derde keer die dag de A2 groep tegen. Het leek wel alsof we bezig waren met een achtervolging. Maar toen we met iets meer kilometers dan gepland thuis kwamen bleek de ontmoeting op het pontje onze laatst ontmoeting met de A2 te zijn.
Jurriën Rinsema