In memoriam Henk Luiten (1954-2011)

Zeer geschokt en bedroefd werd ook bij “Stompwijk ‘ 92” het nieuws vernomen van het overlijden van onze medewerker en clubman Henk Luiten.

We zullen hier ingaan op zijn activiteiten en verdiensten voor de vereniging.

Het beeld is opgenomen in het geheugen:

De bekende Stompwijkse familie aan de Knip, de vader in 1947 één der oprichters van de voetbalvereniging, de zonen allen enthousiast voetballer en zodra de daartoe vereiste leeftijd werd bereikt, lid van “Stompwijkse Boys”, in 1992 opgegaan in “Stompwijk ’92.

Ook Henk werd al op jeugdige leeftijd lid van de vereniging.

Het boek Stompwijk – Bruggendorp aan de vaart van C.J. Schalken,1985 pakken we erbij en gaan naar pagina 110. Afgedrukt is een foto van een jeugdelftal, seizoen 1964-1965. Vierde van rechts zien we een jongen vergenoegd kijkend, het is Henk. De blik is guitig, het leven is nog onbezorgd..

Wat voor voetballer is Henk geworden? Een sterk linkerbeen van waaruit wel eens harde pegels afgevuurd werden. Hij is blessuregevoelig, speelt dikwijls met pijntjes.

Daardoor en het feit dat ambitie en gedrevenheid wat minder waren dan bij zijn broers, is er wellicht niet helemaal uitgekomen wat er misschien inzat.

Nochtans bereikt hij in de tweede helft jaren zeventig het eerste team.

Met gepaste trots wordt in familiekring verhaald dat tijdens een competitiewedstrijd van het eerste elftal er vijf gebroeders Luiten in de basis startten.

Inderdaad uniek; in dit tijdsgewricht – kleine gezinnen – zal dit wel nooit meer voorkomen.

Dan neemt Henk eind jaren tachtig een zeer verstandig besluit, hij neemt zitting in de jeugdcommissie. Men bombardeert hem vrijwel gelijk tot voorzitter. Hij is veeleer de eerste onder zijns gelijken en werkt prima samen met zijn medebestuursleden.. Er is altijd werk aan de winkel. Organisatorisch moet er steeds veel geregeld worden, er zijn veel dingen om aan te sturen..

Het is niet alleen het voetballen met alles er om heen, maar ook het aanbieden en organiseren van extra festiviteiten; weekendkamp, survivalweekend om er maar enkele op te noemen.

Het survivalweekend heeft hij bedacht.

Medebestuursleden spreken vol lof over zijn rustige betoogtrant en de prettige samenwerking gedurende al die jaren. Men spreekt let wel; over bijna 25 jaar.

Er komt een moment dat je stopt als spelend lid bij je vereniging. Als je dan daarna als kaderlid een gedeelte van je vrije tijd stopt in de vereniging, prima. Je loodst dan als het ware met zijn allen de vereniging door een bepaald tijdvak heen.

Ook heeft hij nog een aantal jaren meegewerkt aan de totstandkoming van het clubblad. Henk heeft in elk geval een flinke bijdrage geleverd, de vereniging is hem daar zeer dankbaar voor.

Wij naderen nu het einde van dit relaas niet na te hebben gezegd dat Henk bijzonder blij was dat zijn zoon Rick weer bij Stompwijk ‘92 is gaan voetballen.

Wij wensen zijn gezin en naaste familie zeer veel sterkte bij het verwerken van dit grote verlies.

De herinneringen aan Henk bij Stompwijk ’92 zijn buitengewoon goed.

Moge hij rusten in vrede.

Namens Stompwijk ‘92,

Hans Vreeswijk