Vrijheid beleef je pas het sterkst, als dit je ontnomen wordt. De vrijheid om te gaan en staan waar je wilt is allemaal logisch zolang alles functioneert. Zodra dit ontnomen wordt ervaar je de beperking. Zo liep ik pakweg 9 weken geleden een bacteriële infectie op: de ene dag vol in bedrijf en zelfs nog gesport, de andere dag verschrikkelijk last van mijn been, om na één week thuis kwakkelen helmaal niets meer te kunnen. Via de EHBO ben ik opgenomen in het ziekenhuis om 4 operaties in 4 weken te ondergaan en 6 weken aan infusen te liggen. Volledig afhankelijk van zorg om je heen en volledig van je vrijheid beroofd om zelf simpele dingen te kunnen ondernemen. Zoals het als een plank gestrekt in je bed liggen en niet te kunnen gaan liggen zoals je zelf zou willen. Niet zelf naar de toilet kunnen gaan of te kunnen douchen. Langzamerhand kwamen deze dagelijkse handelingen weer terug en telkens was dit weer een overwinning. Trek krijgen in je ontbijt, geen braakneigingen meer bij inspanning. Je zelf los kunnen maken van je matras en als klap op de vuurpijl waterstralen op je hoofd na 2,5 week niet kunnen douchen. Dat is écht een feestje. Na 5 weken weer zelf naar toilet kunnen en zelfstandig kunnen voortbewegen. En na 6 weken verblijf ziekenhuis naar huis, dat is voor mij dit jaar echte vrijheid.
Vrijheid maak je met elkaar, lees ik ergens. Dat klopt, want zonder zorg was ik nergens geweest. Stel dat ik in een ander land geboren zou zijn, waar de medische voorzieningen niet zo goed zijn, dan had ik vast het vaantje gestreken. Stel dat ik in niet in Stompwijk had gewoond, dan had ik nooit meer dan 200 kaarten ontvangen. Mijn kamer leek wel behangen, met allemaal lieve meelevende berichten. Ik ben door de Aerobic-club verwend met een giga grote mand met allemaal cadeautjes, voor elke dag één. Boeken, stapels tijdschriften, puzzelboekjes, bloemen, planten, lekkere doucheproducten en lotions die direct uitgeprobeerd werden en allerlei verrassende fleurige onverwachte cadeautjes. Mijn kamer werd hierdoor een ziek’thuis’kamer. Ik denk dat ik wel meer dan 100 bezoekers aan mij bed heb gehad, waaronder een deel van mijn koor uit Zoetermeer die mij liefdevol kwam toezingen. De zorg in het ziekenhuis en natuurlijk de liefdevolle aandacht van het thuisfront. Het heeft allemaal bijgedragen aan mijn herstel. Hiervoor mijn hartelijke dank aan iedereen.
Petra