Vorige week moest ik naar het Oosten des lands, Coevorden, in verband met familie omstandigheden. Ik liftte met mijn broer en schoonzus mee en ondanks de trieste reden van het bezoek vlogen de tweeënhalf uur van de reis om. De uren erna ook, en voor ik het wist zaten we alweer in de auto richting het mooie Amsterdam. Het was al na zessen dus de inwendige mens begon al te protesteren: ‘Eten!’ Dat komt natuurlijk doordat we gewend zijn drie keer per dag te consumeren, dat zit er in gebakken. Op een gegeven moment stopte broer bij een AC restaurant, ’t Harde. Het viel eigenlijk direct al op: er stonden nagenoeg geen auto’s geparkeerd! En dat is best vreemd zo langs de snelweg. Eigenwijs als wij Veldmuizen normaal gesproken zijn, won de trek het van de geest en stapten we toch naar binnen. Het leek wel of we terugvielen in de tijd, jaren ’80, begin ’90 vermoed ik. Nadat we drie dozen perssinaasappels gepasseerd waren kwamen we bij de buffetten. En dat was het dan ook eigenlijk, buffetten voor etenswaren maar dan zonder etenswaren…. Heel apart. Aan de rechterkant stond een tafeltje met daarop twee soeppannen en na het deksel verwijderd te hebben zag ik tomaten- en in de andere champignonsoep. Maar ik moest er diep in kijken want er was slechts nog een bodem.’Zeker een bus langs geweest.’ Dacht ik nog. Ik speurde met mijn schoonzus de bordjes boven de buffetten af maar nergens stond wat we wilden zien, bijvoorbeeld een broodje fricandeau, broodje hamburger of boerenomelet. Er stond wel saté met patat en appelmoes, hamburger met patat en appelmoes of kipschnitzel met patat en appelmoes…En daar vroegen ze ‘maar’ 15 euro voor! Uiteindelijk koos ik voor de tomatensoep (met ballen), nam er een bruin broodje bij en voor de smaak nog een flesje bier. Zeven euro mocht ik even daarna afrekenen, inclusief tien procent korting doordat schoonzus een ANWB pasje had. Zij nam ook dit ‘menu’ maar dan zonder bier. Broer nam niets, had het al helemaal gehad en koos voor hongerlijden. Ik herkende zijn gedrag wel, had normaal gesproken hetzelfde gedaan maar nogmaals, de trek won het van de geest. Toen ik hem een slok van mijn bier gunde nam hij dat gretig aan, dat dan weer wel. Maar de ellende hield niet op en de soep werd niet zo heet gegeten als zij opgediend werd. Dat klopte als een bus, de soep was lauw. Toen brak ik ook en nam de ergernis het over van de roep om vulling van mijn maag. Al klagend liepen we naar de auto na hooguit tien minuten binnen geweest te zijn en ik wist waar ik maandag over zou gaan schrijven, puur om zoveel mogelijk mensen te waarschuwen: Ga er niet naar toe! Ook al ben je in staat om je toe te leggen op kannibalisme, blijf er weg! Ja, ik weet het, dat klinkt behoorlijk dreigend maar geloof me, het is echt beter om daar weg te blijven….Ga desnoods naar de Mac! Zo, dat lucht op zeg! Ik ben niet zo’n klager maar soms moet het even. Van opkroppen word je alleen maar bozig en dat is slecht voor je gezondheid. Als straks niemand meer naar dit restaurant gaat heeft het management reden tot klagen, ik hoop dat ze het niet er op aan laten komen.
Enkele kilometers verderop zagen we een van de redenen van de slechte klandizie. Want daar zag ik bij een afslag een pizzeria, een wokrestaurant en een wegrestaurant…Mijn maag begon direct weer te jammeren!
Arjen Veldhuizen