Na drie maanden Bolivia moest ik half januari toch even het land uit om gratis mijn visum te kunnen verlengen. De bedoeling was om naar Peru te gaan… maar dat was vrijwel onmogelijk door de blokkades van de cocaboeren rond La Paz en Cochabamba. De Bolivianen zijn geen lieverdjes als ze met protest gaan… stenen op de weg, ook agressief en de politie komt zelfs met traangas. Dus maar een veiligere route gekozen naar Salta (Noord Argentinië). Langs deze weg groeien namelijk geen cocabladeren maar cactusplanten. Na 27 uur bussen kwam ik uiteindelijk in Salta aan.. even omschakelen wat betreft het klimaat. Wat een hitte, zo’n 35 graden Celsius. Echt weer om lekker te relaxen, naar de rivier te gaan.. dus dat hebben we maar gedaan. En om de adrenaline op pijl te houden ook nog maar geparasaild, wat een enorme kick geeft dat! Na mijn ervaringen van het weeshuis Tata Juan de Dios in Sucre was ik enigszins nieuwsgierig naar gelijksoortige projecten in Argentinië.

Weeshuizen in Salta
Een paar weeshuizen bezocht en de trieste werkelijkheid gezien. Donaties die ze vroeger van het eigen volk kregen en zelfs van de provincie of de regering, die waren er na de crisis niet meer. Echt alles zouden ze kunnen gebruiken. Een van de weeshuizen ´Colonia Mi Hogar´ is gelegen op een groot terrein met vijf huizen. In elk van die huizen woont een ´mamma´ met ongeveer 16 tot 20 kinderen. Het heeft een beetje het idee van (grote) pleeggezinnen. Op zich volgens mij wel een goed systeem, blijft er tenminste nog iets familiairs over. De meeste kinderen hebben wel familie, maar de ouders zijn te arm om ze te onderhouden. Deze gevallen komen ook in Bolivia voor en ik vind het tot op de dag van vandaag nog erg vervelend dat, die kinderen dan maar in een weeshuis moeten wonen. Dat ze daar als maatschappij geen andere oplossing voor hebben! Maar goed, dat is ook weer een kwestie van geld.

Hospital de niños (kinderziekenhuis)
Dezelfde realiteit geldt ook voor het kinderziekenhuis, waar echt aan alles te kort is. Het meeste tekort is vaak zelfs aan medicijnen, dat kun je je toch niet voorstellen in een ziekenhuis. Het ziekenhuis is in handen van de staat, maar het budget wat ze bewijs van spreke op maandbasis hebben daar hebben ze per week nog niet eens genoeg aan. Er is capaciteit voor zo’n 200 kinderen en ook is er plaats, waar de ouders tijdens opname van hun kinderen kunnen wonen. Van de 2000 kinderen die per maand medicijnen nodig hebben, hebben ze maar voor de helft medicijnen… ze moeten gewoon de ogen sluiten en aan de een wel geven en de ander niet. Een harde en bittere realiteit .. maar wat moet je als de hele apotheek zo goed als leeg is. Een aantal werknemers doen er toch alles aan om geld in te zamelen om zelf meer medicijnen te kunnen kopen. Zo maken ze `empanadas` (een typische Argentijnse snack) en verkopen deze.. of ze maken andere lekkernijen; van de opbrengsten worden medicijnen gekocht voor de kinderen, die ze het meest nodig hebben. Ook was er de afgelopen jaren een programma op de radio, waar de werknemers vrijwillig aan werkten ´Charlando de Salud` (kletsen over gezondheid). Hierin komen thema`s aan bod om ziektes tegen te gaan door informatie en educatie via de radio. Elke dag was dit programma 2 uur lang te beluisteren door luisteraars in de stad Salta, maar het had zelfs een bereik in de hele provincie. Het geld om de zendtijd te bekostigen werd verkregen bij bedrijven …. die door de crisis nu niks meer kunnen geven. Hierdoor moest het programma helaas uit de lucht ….. maar gelukkig met een Stompwijkse donatie hebben we dit programma weer voor een periode kunnen sponsoren en ze zijn nu weer elke dag van half 4 tot half 6 te beluisteren. Voorkomen is nog altijd beter dan genezen, nietwaar?

Algarrobo..mijn petekindje Soledad
In oktober had ik al kennis gemaakt met Marta Cook, een vrouw die de stichting Algarrobo heeft. Deze stichting zet zich onder andere in voor de kinderen met het HIV virus. Erg onder de indruk was ik van haar verhalen. In Salta zijn veel kinderen door de ouders besmet, zij zijn daardoor vaak al jong wees en worden opgevoed door een (ver) familielid of een bekende. De kinderen komen vaak uit armere buurten en het meeste waar behoefte aan is, is eten. Vaak kunnen ze wel de medicijnen krijgen maar eten moet ook. Misschien door een geval, dat ik in Spanje heb gezien, was ik extra ontroerd van deze kindertjes. Een kennis in Spanje heeft namelijk een geadopteerd kindje uit Honduras dat het HIV virus heeft. Door de goede medicijnen en het goede eten is zij zo opgeknapt, zodat zij functioneert als een gewoon kindje. Ze is gewoon bijna genezen (van positief naar negatief). Al met al zijn de omstandigheden heel erg belangrijk voor kindjes die zijn besmet met het HIV virus. Met Marta heb ik bij een aantal kindjes een zak met eten gebracht. Echt mooi om te zien hoe ze dat in ontvangst namen. Marta heeft met een stichting in Frankrijk een aantal peetouders voor de armste (wees)kindertjes kunnen regelen. De ´padrinos´ (=peetouders) steunen hun ´kindje´ met een bedrag van 50 pesos (20 dollar) per maand. Naast de financiële steun kunnen de ´padrinos´ met het kindje schrijven. In sommige gevallen helpt deze morele steun al aan de gesteldheid van het kindje, het is voor zo’n kleintje echt goed om te weten, dat iemand van ver weg belangstelling heeft voor hem/haar. Je snapt het al: na deze kinderen te hebben gezien in hun leefomgeving wilde ik ook `madrina` (peetmoeder) worden. Al heel lang wilde ik een foster parent kindje, maar aangezien ik daar niet zeker van wist, waar het geld precies heen zou gaan heb ik het nooit gedaan. En nu ben ik hier in Salta met mijn moeder Lia ´madrina´ van een 10 jarig meisje Soledad; zij wordt opgevoed door Claudia, een verre nicht van haar moeder. Claudia is 26 jaar, alleenstaand en zorgt voor haar 10 jarig zoontje Omar en sinds september 2002 draagt ze ook de zorg voor Soledad. Ik neem echt mijn petje af voor haar! Het is ook erg fijn om te weten, dat je geld direct op de juiste plek komt en er geen geld in een of andere organisatie blijft hangen. En neem van mij aan: ze kunnen het echt gebruiken! En zeg nu zelf, ook deze kinderen verdienen toch het allerbeste!!

Het verhaal van Soledad
Geboren op 17 maart 1993 in Salta, Argentina. Opgegroeid als een gewoon meisje met nog 5 halfbroertjes. Haar vader stierf al op haar derde jaar aan Aids. Tot september 2002 heeft haar moeder geheim kunnen houden, dat zij ook Aids had. Maar in september kwam ze in het ziekenhuis terecht en was het eigenlijk al te laat. Toen kwamen ze er pas achter dat de kleine Soledad ook besmet was. Haar moeder is afgelopen december gestorven.
Claudia, die grotendeels door Soledad haar moeder is opgevoed, heeft de zorg voor Soledad op haar genomen. Soledad is net 10 geworden en in het afgelopen half jaar heeft ze het erg zwaar gehad. Moeder verloren, zelf 3 maal opgenomen geweest in het kinderziekenhuis en plotseling moet ze dagelijks medicijnen innemen vanwege haar ziekte. Iets wat voor een kind op zo’n leeftijd onbegrijpelijk is. Ze gaat gewoon naar school. Alhoewel dat ook niet makkelijk is in verband met gezondheidsverklaringen. Naast Soledad hebben we ook voor de kleine Cintia (10 jaar) Nederlandse `padrinos` gevonden. Beide meiden zijn echt dolgelukkig. Niet alleen met de financiële bijdrage, maar nog meer door de interesse die deze kinderen nu van buitenaf krijgen.
Gracias namens het ‘hospital de niños’, ‘fundación Algarrobo’, Soleda en Cintia voor de steun in Salta! Bedankt!
En begin februari 2003 weer via dezelfde hobbelweg terug naar Bolivia… want mijn kindjes in het weeshuis te Sucre miste ik toch ook wel!
Wordt vervolgd!!!!

Saludos desde Salta, Linda de Jong