Emoties kleuren het leven. Ze komen en gaan zonder dat je er controle over hebt. Het pakt je ineens bij je lurven (waar die ook mogen zitten) en gaan er met je vandoor.  Er tegenin gaan maakt het vaak alleen maar erger. Ik heb er ook wel eens last van.  Dan reageer ik opgefokt op een medeweggebruiker, erger me hardop aan de benzineprijzen, krijg het schaamrood op de kaken als iemand klaagt over de Nieuwe Nederlanders, begin te springen van blijdschap als een van mijn zonen gescoord heeft of krijg tranen in mijn ogen bij het horen van een mooi liedje. Bij dat laatste hoop ik maar dat niemand het ziet want ja, je bent immers een man. Ik ben, gelukkig, zo’n man. Heb ook enorme waardering voor emoties, mits echte. Emoties overvallen je… of je zoekt het op. Daarom reed ik onlangs naar Roelofarendsveen want het 1^e van Stompwijk moest voetballen tegen Alkmania. De nummer één tegen de nummer twee. Het voetbal was niet om aan te zien, teveel druk wellicht, maar het leverde een spannende strijd op die de emoties hoog liet oplopen. Daarnaast was er dan nog de bejaarde scheidsrechter die de wedstrijd absoluut niet onder controle had en de wedstrijd uit het ritme blies. De eindstand kende geen winnaars: 4-4, maar de zondagmiddag was weer goed besteed.

En daar was dan ineens een programma op de TV van de Tros.  Normaal gesproken weet ik dan niet hoe snel ik weg moet zappen maar dat ging niet want de batterijen waren op. Was dat toeval of iets van Hogerhand? Maar goed, ik bleef dus hangen en zag Ali B. (nee, die afkorting van zijn achternaam heeft niets te maken met criminele activiteiten, wel met artiestennamen..)die met een rapmaatje op bezoek ging bij Henny Vrienten. Deze musicus kende ik wel want in mijn jeugd speelde zijn band, Doe Maar, een belangrijke rol in mijn leven. Zij maakten muziek van een andere orde en dat sprak mij als zestienjarige erg aan. Naast het dragen van de bekende buttons kocht ik ook al hun platen en kon ik bijna elk liedje wel meezingen. En nee, ik ging niet naar hun concerten, dat was iets teveel van het goede. Ali B. en vriend Winne zag ik bij Henny (63 jaar…!) binnen stappen en ook ik besefte dat hier iets bijzonders ging gebeuren: muziek van toen versus muziek van nu zou met elkaar in aanraking komen. En alle drie hadden ze ook nog eens een andere achtergrond..Mijn nieuwsgierigheid won het van de afkeer voor de Tros. Gelukkig maar want het werd een unieke belevenis. Het liedje ’32 jaar’ kreeg een heel nieuw, rap, jasje en Henny bewerkte een rapnummer van Winne. Prachtig! Kippenvel! Heb later nog enkele afleveringen terug zitten kijken op het internet, onder andere die met Stef Bos. Terwijl ze ook nog in zee zijn gegaan met Dennie Cristian, die nep Hollander die ooit een liedje zong over een marsupilami. Een wat? Ik wil het niet uitleggen, die emotie kan ik niet aan. Toch schijnt ook deze aflevering heel goed te zijn geweest en zal ik mijn emoties aan de kant moeten zetten om te gaan kijken. De rapper’s mogen een vervolg maken op deze serie. Ik begin al te fantaseren bij wie ze dan langs moeten gaan alleen moeten ze dan wel naar een andere dimensie. Want op mijn lijstje staan Bram Vermeulen, Herman Brood en  Ramses Shaffy. En als ze dan weer terug zijn op aarde mogen ze een bezoek brengen aan Karin Bloemen, Liesbeth List en Huub van der Lubbe van de Dijk. Nou, oké, om het Tros gevoel er een beetje in te houden voeg ik Koos Alberts ook nog toe en voor het Volendam gehalte Piet Veerman. Ik raak nu alweer heftig geëmotioneerd. En dat allemaal dankzij een Nieuwe Nederlander!