Onze vader Jaap Verburg is er niet meer.

Tot enige weken geleden was hij er nog goed aan.

Hij reed nog op zijn fiets naar zijn tuin & koeien

Maar toen is het vrij snel verslechterd.

Het einde van de zomer was voor hem altijd al een

moeilijke tijd, omdat er dan periode aankwam

zonder enig werk in de tuin.

Dit keer kwam er een lichte longontsteking bij

Waardoor hij er steeds minder zin in kreeg.

Opname in het ziekenhuis werd nodig

En daar is hij na enige dagen overleden.

======================================

Jaap behoorde tot een generatie die er bijna niet meer is.

Hij groeide op in de crisis van de jaren dertig,

Waarin zijn vader failliet ging en zijn boerderij verloor.

Dus het was een moeilijke tijd, in een klein burgerhuis in Pijnacker.

Hij maakte de tweede wereldoorlog bewust mee.

Hij kon uit eerste hand vertellen over het bombardement op Rotterdam in 1940, dat zag hij gebeuren toen hij als kleine jongen in het land van zijn ome Hannes stond.

In die jaren hielp hij al bij andere boeren op het land, zoals bij Arend Ammerlaan. Daar maakte hij, onbewust, het eind mee van de periode waarin men met paarden werkte. Alle boeren stapten later over op tractors en Pa was de laatste die nog met de paarden in de weer was.

Het is altijd opvallend geweest hoe het geheugen van onze vader was.

Hij vertelde zulke dingen van 70 of 80 jaar geleden alsof hij het nog precies voor ogen had.

Kort na de oorlog moest hij voor militaire dienst naar Nederlands Indië. Die periode is voor hem altijd heel belangrijk gebleven, omdat hij daar ervaringen opdeed die in wel heel groot contrast stonden tot zijn eerdere leven in de polder

Na zijn huwelijk met onze moeder Nel Waaijer kwam hij terecht in Stompwijk

In die tijd werd het werk belangrijk. Want er moest geld komen om het gezin draaiende te houden. En pa hield sowieso erg van werken. Daar gingen veel van zijn verhalen over.

Hij begon bij Piet Sweere en daarna een lange tijd bij Henk Steeneveld. Dat waren lange dagen met nog veel zwaar handwerk. De periode bij Zwaan ervoer Pa als een makkie: daar werd wat rustiger gewerkt dus had hij wat meer tijd over voor de varkenshouderij.

Dat was een stuk werk dat hij altijd deed naast zijn reguliere baan.

Door die hobby-boerderij die hij altijd had was de pensionering in 1990 helemaal geen probleem. De varkens en met name ook de groentetuin waren genoeg om de dagen te vullen. Het hele dorp werd voorzien van tomaten, bloemkool en druiven. Dat was vele jaren lang zijn lust en zijn leven.Een moeilijk jaar was natuurlijk 2019, toen zijn vrouw Nel kwam te overlijden.

Toen kwam hij daar alleen te wonen in zijn huisje, na een lang en gelukkig huwelijk. Jaap slaagde er goed in om het leven weer op te pakken. Netjes elke avond aardappels schillen en de afwas doen.

Het ging hem allemaal goed af.

Het lezen van boeken werd in de laatste jaren steeds belangrijker. Met name bij slecht weer, als er niet in de tuin kon worden gewerkt, las hij veel.

Een memorabel werk is daarbij “De Zeven Zussen”. Hij las die serie wel meerdere malen helemaal door en hij heeft ons op het hart gedrukt dat die boeken na zijn dood goed bewaard moesten worden.

Helaas is het ten einde gekomen.

Pa zei in de laatste dagen nog meerdere malen dat hij een mooi leven heeft gehad.

En dat het nu wel genoeg was.

We danken hem voor wat hij voor ons heeft betekend!