Daar lag ik dan, bijna voor honderd procent horizontaal en recht boven mij een wit licht. Was ik dood? Keek ik in de bekende tunnel en was het enkel wachten op een flashback van mijn leven? Of zat ik in een clip van Marco Borsato? Dan verschijnt er ineens een hand in zo’n latexhandschoen… met een injectienaald erin! Daarboven een paar ogen (duidelijk van een vrouw), een neus en een mondkapje..De Tandarts! Onlangs waren mijn tanden en kiezen op de foto gezet en toen bleek dat ik drie gaatjes had in kiezen waar al jaren geleden amalgaam in gestopt was. Dat moest natuurlijk gerepareerd worden en de oude vullingen zouden dan meteen vervangen worden door, moderne, witte vullingen. “Dat wordt een afspraak van een uur.”verzuchtte de tandarts aan haar assistente. Mijn portemonnee kreeg direct hartkloppingen maar het idee dat ik mijn ziektekostenverzekeraar binnenkort een flinke poot mocht uittrekken maakte een hoop goed. Ik besloot haar in de ogen te blijven kijken, alles beter dan die naald of die handschoen. Het waren mooie ogen. Dat wel. Maar de naald kwam toch… Wel onder verzachtende omstandigheden, ze zei mij dat ze het heel voorzichtig zou doen. De lieverd! Mijn vingers lagen in elkaar verstrengeld op mijn buik, onnodig verkrampt want er viel niets van pijn te voelen, maar ja, wat wil je. Als kind was naar de tandarts gaan een martelgang. Je had maar te gaan zitten en vervolgens werd je gemaand ‘je bek te openen’. Als alles dan achter de rug was kreeg je wel een banaan. Zo ging dat toen. Nu gaat dat heel anders. “Zo, dat is een grote vulling.” zei de tandarts, waarna er nog een paar ogen, Stompwijkse (!), tevoorschijn kwamen. De tandarts-assistente. Spontaan brak bij mij de lente door, werd ik bedwelmd door haar verschijning ook al waren het slechts een paar ogen en een stem…Ze schudde haar hoofd want ach, ach, ja, wat een grote vulling! En ik lag daar als slachtoffer, kon me niet bewegen, had enkele vingers en wat tandarts gereedschap in mijn mond en de verdoving begon ook nog eens te werken…Dat is trouwens wel gek. Zodra de tandarts van alles in mijn mond heeft gestopt, gaat ze ineens vragen stellen. En vragen dienen beantwoord te worden, toch? Dat probeer ik dan ook wel, je bent immers fatsoenlijk opgevoed, maar meer dan wat gemompel en geknipper met de ogen komt er niet uit. En met mijn hoofd knikbewegingen maken raad ik niemand aan…Voordat je het weet schiet de boor uit of zit dat cappuccino pijpje achter in strot! Ze begon met het verwijderen van de oude vullingen. Natuurlijk verkrampte ik weer maar had daar totaal geen reden toe: ik voelde niets! Alleen het geluid van de boor, een Makita vermoed ik, overheerste. De dames bleven zich maar verbazen over de grootte van de vullingen waardoor ik mijzelf af begon te vragen wáárom ik toch van die grote vullingen had..Kwam dat door mijn grote bek, door mijn meningen die ik nog wel eens verkondigen wil? Ondertussen werd mij gevraagd waar ik ook alweer werk, of het pijn doet, of ik nog wakker kon blijven (ik had de nacht ervoor nachtdienst) en of ze mij geen pijn deed. In mijn hoofd repeteerde ik de antwoorden. Ik nam mij voor, zodra mijn mond even met rust gelaten zou worden, dan zo snel als ik kon de vragen te beantwoorden. Want ja, ook de tijd van een tandarts is kostbaar. Toen de vullingen alle drie eruit waren dacht ik mijn moment te hebben maar ze begon direct met vullen. Onderweg begon zij zich af te vragen of er wel genoeg vulling was…O jee, moeten ze zo ook nog even naar de Gamma? Nee, er was genoeg en toen kwam het sein dat het klaar was, ik was weer een knappe vent met mijn witte vullingen!
Eindelijk kon ik mijn antwoorden kwijt! Maar toen ik wilde gaan praten struikelde ik over mijn tong en lippen..Ik keek in de spiegel en zag mijn mond helemaal scheef staan..De verdoving! De rest van de middag kon ik niet drinken, roken en praatte ik als iemand die niet meer als BOB betiteld kon worden.
Arjan Veldhuizen