Afscheid van de marathon
Dit was het dan, maar nu echt. Elk jaar opnieuw begint het marathonschaatsseizoen in oktober en elk jaar lijkt begin maart, en hiermee de laatste wedstrijd, nog zo ver weg. Toch is deze wedstrijd gister alweer verreden.
Als marathonschaatser zijn er veel dingen die je goed moet doen en die mee moeten zitten. Hierdoor kan je wel eens de neiging krijgen om na een wedstrijd een paar van de volgende uitspraken te doen: `volgende week ga ik echt voorin zitten met de eindsprint’, `volgende week ga ik echt tussensprintpunten pakken’, `volgende week zorg ik echt dat ik ook in de kopgroep zit’. Je zegt dit niet zomaar, het zijn doelen die je wil en kan bereiken, doelen die je voor dit seizoen hebt gesteld.
Als dan die laatste wedstrijd daar is en je na 6 ronden valt zoals Emma gister deed, is er geen volgende week meer. Volgend seizoen wordt het dan ineens, over een maand of 7 dus. Of zoals Jessica, die in het bezit was van erg goede benen gisteravond. Ze ging hierdoor met elke groep die er ontstond mee wat haar uiteindelijk opbrak. `Volgend seizoen gaat het me echt lukken’, hoorde ik haar al zeggen. Of Kristine, die net op haar weg terug was van het ziek zijn en gister een sterke wedstrijd reed. Deze lijn had ze graag nog even doorgetrokken maar ja, het zit er op.
Voor mij was het gister totaal anders. Er komt geen volgende week meer en ook geen volgend seizoen. Gister heb ik mijn (marathon) schaatscarrière afgesloten en over de reden waarom heb ik het liever niet meer. Dat het heel gek voelt is nu in ieder geval wel duidelijk. De 3 seizoenen hiervoor ging ik met heel veel motivatie en ideeën de zomer die volgde in. Keihard trainen om maar te zorgen dat je het seizoen erna weer een stuk sterker aan de start stond. Nu ben ik dat kwijt. De wedstrijd zelf deed me gister niets meer, ik heb geprobeerd zo veel mogelijk te genieten en elke meter bewust rondgereden. Geprobeerd om nog iets voor mijn ploeg te betekenen, nog even laten zien dat je er wel thuis hebt gehoord.
Knielend links: Zoey v.d. Bosch