Het echtpaar Jan Bernhard Kenemans (85) en Henny van der Schans (83) zijn 60 jaar getrouwd. Alle reden om bij hen op bezoek te gaan. De weg er naar toe is al een feestje, de zon schijnt, de vaart is gevuld met zwanen en eenden. Aan het einde van het laantje zie ik al een bruidspaar poseren voor de 2^e molen. Bij de eerste molen moet ik zijn, daar bij de versierde erepoort bij het hekje. Dat is een traditie in de buurt, de boog is door kinderen en vrienden versierd.

Hoe is het zo gekomen

Henny groeit op in Soest, haar vader was zilvermeester bij paleis Soestdijk, waar hij onder koningin Emma, Wilhelmina en Juliana het zilver heeft gepoetst en de schatten heeft bewaard. Hij is daar begonnen met een schaaltje azijn en krijt om het zilver te poetsen. Henny heeft er veel gespeeld in de Baarnse bossen en geschaatst op de vijver bij Soestdijk. Henny in haar oude kloffie en de prinsesjes mooi en warm gekleed. Ze heeft gespeeld in de speelkamer van de prinsessen, als zij niet thuis waren. Zo was zij ook eens aan de voorkant van het paleis aan het spelen en dat er door iedereen naar haar gezwaaid werd, dat vond zij als 10 jarig meisje wel interessant en zwaaide vrolijk terug. Ze hadden destijds allemaal een strik in hun haar en leken uit de verte op elkaar.  Totdat haar vader het zag en toen zwaaide er wat anders…

Nadat hij zijn angst voor vliegen had overwonnen mocht haar vader mee in het vliegtuig naar het buitenland. Bij bezoeken aan het buitenland ging het servies en zilverwerk en dus de poetser mee. Allemaal mooie verhalen die tot de verbeelding spreken.

Na hun eindexamen Mulo en HBS treffen ze elkaar bij vrienden thuis tijdens het aflopen van de examenfeestjes. Jan gaat nog 4 jaar verder studeren en ontvangt een beurs van ƒ125,—, hij lift wat af om kosten te besparen en zijn ouders spijkeren bij. Zelf werkt hij in de verpleging van de Willem Arntsz stichting in Den Dolder om zijn budget wat te verhogen. Henny werkt als secretaresse.

Hun geheim

Ze trouwen op maandag, dinsdag was het Prinsjesdag en moest er gewerkt worden, aansluitend gaan ze op huwelijksreis naar Limburg. Ze zegt zelf dat ze nogal ‘licht’ ontvlambaar en impulsief is. En op de 3^e dag van hun huwelijk wilde Henny al weg bij hem.Het hotel wist in eerste instantie niet dat ze pas getrouwd waren en had 2 eenpersoonsbedden met een nachtkastje er tussen gezet. Dit werd de dag erna gecorrigeerd; het tweepersoonsbed, de bos bloemen van het hotel en hun fotoalbum met de trouwfoto’s die hen toegezonden was, brachten haar tot inzicht. De ruzie werd direct bijgelegd. Inmiddels kent Jan de gebruiksaanwijzing van Henny, laissez faire, even uit laten razen, het op zijn beloop laten en dat werkt al 60 jaar.

Ze wonen na hun huwelijk eerst twee jaar in een houten caravan/schuurtje/atelier (van de neef van Karel Appel) in een boomgaard in Soest. De aanleg van een weg en verandering van baan maakt dat ze verhuizen van deze romantische omgeving naar 8 hoog in Beverwijk. Ook hier wonen ze twee jaar. Dan gaat Jan in 1967 bij de Provincie werken en zal er binnen Zuid Holland woonruimte gevonden moeten worden. De molen stond leeg en ze zijn er, inmiddels 3 kinderen rijker (Joost, Rianne en Erna) ingetrokken. Er is door de jaren heen veel verbouwd, want de binnenwanden waren recht afgewerkt. Nu heeft de woning weer de contouren van een molen en dat geeft meer ruimte. Er was slecht een kacheltje op butaangas dat de hele molen moest verwarmen.

Verenigingen

De kinderen zorgen voor de verbinding met Stompwijk, waar beiden erg bij betrokken zijn. De paarden en voetbal waren twee pijlers. Jan heeft tot zijn 57^e gevoetbald en na de training werd er in de molen nog vaak nagepraat tijdens de 3^e helft. Bij het 40 jarig bestaan van Stompwijkse Boys in 1986 werd het eerste kampioen en werd  het team op de aardappelwagen van de pas overleden, Kees Schrader door het dorp gereden.

Jan is 10 jaar voorzitter geweest van Stompwijkse Boys en Henny 9 jaar als secretaris. De avondmaaltijd werd regelmatig telefonisch verstoord door vragen over de club. Henny ging nog eens naar een vergadering van afdeling Leiden. Alleen de heren werden hartelijk welkom geheten en pas nadat Henny was opgestaan, zij ook!

Jan heeft zich hard gemaakt voor de sporthal, dat waren spannende tijden, waar tijdens de gemeenteraadsvergaderingen de tribune gevuld was met publiek uit Stompwijk. Er was een bestuursvergadering waar het allemaal om hing. Hoe zou het muntje vallen! Op de valreep is letterlijk vijf voor twaalf een fax (wat een luxe) door Eric Fontein gezonden met een bezwaar en een ander voorstel. Dat heeft geholpen én de saamhorigheid, want de schoonmaak moest wel door de club zelf geregeld worden. Toen deze beslissing met slechts één stem verschil goed uitpakte vond Jan zijn taak als voorzitter volbracht. Het besluit van de komst van een gezamenlijke sporthal was de kers op de taart. De schoonmaak gebeurt tot op de dag van vandaag nog door een geweldig team van vrijwilligers.

Jan heeft zich 36 jaar ingezet voor de Meerhorstloop, de jaarlijkse loop die op de 1^e zondag van het nieuwe jaar wordt gelopen. Hij is alleen gestart, inmiddels staat hier ook een team achter. En hij is pakweg 8 jaar voorzitter geweest van het Dorpshuis.

Henny heeft jaren aan het samenstellen van het clubblad meegewerkt, op een typemachine in een klein kamertje bij de oude kantine. Een fout werd zo hersteld, gewoon XXXX er doorheen. Of bij de redactie van de Dorpsketting op de diverse zolders. Ze was destijds de enige die een horeca opleiding had gevolgd waar de kantine op mocht draaien.

Vreugde

Elke kant van deze diamanten die belicht worden, geeft een andere glans. Ze hebben er voor gezorgd dat Stompwijk zijn glans heeft behouden door hun enorme inzet voor het verenigingsleven, waardoor de saamhorigheid nog steeds goed is. Stompwijk mag blij zijn met hen.

Vrijdag worden de vlaggetjes op de molen geplaatst en alle molens in de vreugdestand gezet. En terecht!

Petra Oliehoek- van Es