Het was een rebelse creatieve broer. Als ik de film in mijn hoofd terugdraai, komen er zoveel belevenissen naar boven dat ik een boek zouden kunnen vullen. Op school was Cok een geziene gast, als hij binnen was, was zijn aanwezigheid voldoende merkbaar.

Ik denk dat hij het meest in beeld kwam bij de leraren en Cok nog best wel kunnen herinneren: niet om zijn leer kwaliteiten, die had hij wel, maar de ondeugende streken overheersten. Hij deed precies het tegenovergestelde, conform het rebelse karakter van Cok. Vermoedelijk heeft Cok het meest op de gang doorgebracht en in alle hoeken van de klas gestaan. Hij sprong uit het raam, gooide de klompen door elkaar, eieren en kolen gingen door de ramen, als hij het niet eens was met de gang van zaken.

Cok was zeker niet te beroerd om te werken, want geld stinkt niet. Zo werkte hij een tijdje bij Anton Hunnik in de vleeswaren met broer Ton en Gerard. Cok was daar de grote worsten poetser, zei hij. Maar ja, daar zat geen toekomst in. Cok was creatief en zijn handen konden meer en hij ging  voor de opleiding stoffeerder en de rest van het vak zelf geleerd bij Luiten. Met inzicht en meten heeft Cok heel het dorp, en ver daar buiten, zijn gelegde tapijten voorzien.

Als stoffeerder bij Luiten ging Cok voor een heel huis per dag van boven naar beneden, inclusief de trap en gordijnen. Cok was zo vlug als water en deed alles op snelheid en heel Stompwijk wist van zijn energie af.

Thuis lag Cok weleens onder vuur en was het niet eens met andere opvattingen. Deze momenten zijn mij bij gebleven, dat kwam door zijn werkdrift en energie.

Hij reed op zijn Puch en later op een Morrini Italiaanse brommer, die ook erg hard kon gaan, net zoals Cok.

Waar hij ook mee hij weleens onderuit is gegaan op de Stompwijkseweg.

Toen Cok zijn rijbewijs had, kocht hij een oude Peugeot, een zogenaamde hondenrug. Wat ik er nog van herinner, is dat wij met zijn zessen ermee uit Haarlem zijn komen rijden met Peet achter het stuur (hij had het stuur overgenomen) want Cok had te veel Keizerbitter gedronken en was niet meer capabel om te rijden, terwijl het spiegel glad was die avond.

Er zijn wat ongemakken achter de WC pot terecht gekomen na een gezellig avond, bij zus Riet, tijdens de verjaardag van haar man Nico. Maar Greet moest nog naar Leidschendam. Cok was inmiddels na het omkeren van zijn maag weer in staat te rijden en zo kwam alles weer goed en heel thuis.

Menige dansgelegenheden in Stompwijk en ver daar buiten weten, best nog wel wie die Stompwijkers waren bij kermissen of andere festivals.

Het werd vaak beëindigd met een woordenwisseling over een of ander meisje met vrienden van Cok… Die dan een paar weken later weer verhaal kwamen halen…

Cok begon samen met Greet in de Lekstraat Interwabo, in een groot pand kwamen de opdrachten binnen, samen met een schildersbedrijf. De ene kwast is de ander niet! Cok kon daar al zijn energie, geld en opdrachten en handel kwijt.

Later is Cok naar Rijswijk verhuisd met een grote zaak aan de Geestbrugweg.

En na een paar jaar weer verhuisd naar het Koningin Julianaplein in Voorburg.

De zaak liep als een trein en haalde de ene na andere opdracht binnen van het Binnenhof, gemeentelijke opdrachten, panden van ambassades, en vele andere projecten en ook bij vele particulieren.

Gelukkig stapten Patrick, Monique (schoondochter) en Niels in, om het bedrijf voor te zetten. En dat is natuurlijk uitstekend gelukt, zelfs in de coronatijd legden ze overal de lopers, tapijt en laminaat uit. Wie creatief is heeft de toekomst en zonder strijd geen overwinning zei Cok altijd.

Cok heeft met zijn alles kunnende handen veel werk verzet, zoals herstelwerkzaamheden, stoelen opknappen, meubels opfrissen, schilderen, tegelen, en niet te vergeten veel herstelwerk voor de kerk, kringloop met gesloten knip, tot stand gebracht. Er kwam meer tijd voor zijn hobby’s zoals het glas in lood.

Er waren ook gezamenlijke broederprojecten met schilderen, behangen, witten en sausen en andere kleine projecten kwamen tot stand met “Klusje uit & thuis”.

Het ergste voor Cok was, dat hij geterroriseerd werd door de hoge tonen in zijn oren, die hem alle vrijheid op een goed leven onmogelijk en ondragelijk maakten. Dit werd steeds erger naarmate dat hij ouder werd en hij niet verder kon leven met deze herrie in zijn hoofd.

Cok is altijd de aanwezige man gebleven die de aandacht trok met mooie verhalen. Het is een gemis voor ons, Greet, de kinderen en kleinkinderen en een iedereen die terug kan kijken op een kleurrijke man.

Bedankt Cok

Je broers en zus en een ieder die je lief had, zullen terug kijken naar de mooie momenten met elkaar. Het is net als alle anderen, die in ons hart zijn ingesloten en wij zullen je missen.

Cok kon niet vliegen

Toch wilde hij naar boven

Maar niemand kon hem vleugels geven

Of een oplossing beloven

Vandaar zijn jaren lang gevecht

Met tegenslagen en zijn wensen

Kwam hij ‘in ruste’ boven bij allen

die wij missen terecht.

Wybo Suijten