We worden nu eenmaal niet allemaal 100

Maar Corrie wel! 

Waar waren we. Corrie is inmiddels getrouwd en heeft 9 kinderen. 

Ze hadden het echt goed, haar man wilde graag dat een van de zonen de zaak overnam, maar die zag dat niet zitten. Dat vond hij jammer. 

Wie kon studeren, leerde en in dat opzicht is ze een tevreden mens. Hier hecht ze enorm veel waarde aan, omdat ze het zelf als een enorm gemis ervaren heeft.

Ze zegt: ‘100 worden is gewoon geluk, daar kan je niets aan doen. Toch?’

Ze heeft nooit gerookt of gedronken, gezondheid is je geven. Wel heeft ze een sterke geest, zegt zoon Aad. En volgens mij zit daar haar geheim, van hoe ze nu nog steeds midden in het leven staat en er plezier in heeft. Er zijn nog genoeg leuke dingen, ze heeft geen tijd voor de dood. 

Haar leergierigheid zorgt ervoor dat ze bij blijft en heeft haar veel gebracht.

Ze heeft haar zwemdiploma’s gehaald. Haar rijbewijs, een cursus ‘Spreken in het openbaar’ gevolgd. Meester van der Put, hoofd van de school, waar ze urenlang mee kon discussiëren vroeg haar voor het schoolbestuur, samen met Lenie van der Loos. Nou dat stelde niet veel voor. ‘De mannen hadden de papieren en hadden het voor het zeggen en wij waren alleen maar goed om koffie in te schenken”. 

Samen met Jan v.d. Brink en Jan Elderhorst vormde ze een van de eerste Adviesraden. Trouwens met mevrouw van der Put heeft ze nog steeds face-time contact.

Ze haalde haar EHBO diploma, gezellig samen oefeningen doen en wedstrijden houden. 

Nadat haar man is overleden is ze, inmiddels 60, de Volwassen Mavo gaan doen. Ze gebruikt liever niet dat truttige woord: Moeder-Mavo. Met de auto naar Leidschendam, ze deed dezelfde examens als de jeugd. 

Hierna trok kunstgeschiedenis haar aandacht en heeft ze dit gestudeerd. De school organiseerde een reis naar Rusland, je hoefde alleen te betalen en alles werd geregeld! Zoon Hans was net afgestudeerd en ging met haar mee. Het werd een prachtige ervaring. 

Het is niet verwonderlijk dat alle kinderen door haar geïnspireerd en gestimuleerd zijn om door te studeren. Ze zegt: Ik zit per ongeluk wel eens op te scheppen over mijn kinderen. Maar dat mag toch, vanuit trots.

Is het dan alleen maar rozengeur? Nee ze heeft ook haar verliezen, zoals haar zonen Theo en Jos en schoonzoon Ton. Ze overlijden allemaal te jong. Dit brengt heel veel verdriet met zich mee.

Theo had veel met bomen, hij gaf les op een tuinbouwschool in Frederiksoord. Vlak voordat hij overleed is een boom naar hem vernoemd. Een nieuw soort boom; een rood bloeiende kastanje! Dat is een mooi aandenken!

In 1990 ruilt ze van huis met Aad op de Dr. van Noortstraat en gaat met het idee dat ze er wel niet zo lang zal wonen, naar de Van Swietenstraat. Uiteindelijk werd dit 31 jaar. Ze woont nu ruim een jaar in een aanleunwoning in Emmaus. Ze heeft veel geluk gehad met dit mooie appartement.

Hobby’s

Ze heeft erg veel hobby’s, ze boetseert graag, en ieder kind heeft wel een aantal boetseerwerken van haar in huis staan. In haar huis staan ook de nodige kunstwerken, zoals Suske en Wiske en een prachtige kraanvogel. Voor elk achterkleinkind heeft ze een kaboutertje gemaakt. Ze is gek van Rien Poortvliet. Opnieuw zijn de fotoboeken stille getuigen. 

Ze heeft een tekencursus gevolgd waar ze veel plezier aan heeft. Ze houdt van het programma: Sterren op het doek, dan tekent ze zelf mee. Voor haar verjaardag gaan ze dit ook doen en dan speelt ze zelf de hoofdrol. Ze heeft van elk kind en kleinkind wel een portret gemaakt. Allemaal verzameld in een map. 

Ze heeft veel gelezen en van elk gelezen boek maakt ze een verslag en houdt dit bij in een schrift. Ze heeft twee schriften vol geschreven. Het Cultuurhuis in Zoeterwoude houdt een boekbespreking voor senioren en toevallig staat het boek “Wees onzichtbaar” van Murat Isik op het programma en dat heeft ze gelezen. Ze belde vol interesse met de organisatie. Er kwamen 3 dames bij haar thuis om over het boek te praten. Dat vond ze heel erg leuk.

Ze ging samen met een vriendin een computercursus doen. Hier heeft zij nog dagelijks plezier van. Ze kan foto’s maken met haar iPad, face-timen, mailen en Word Feuten met haar kleinkinderen. Zo blijft ze in contact.

Onderzoek

Ze doet mee aan een onderzoek van het Amsterdam UMC van 90 plussers die wel en niet dementeren. Ze is hiervoor 3 of 4 keer naar Amsterdam geweest. En ze komen haar ook thuis bezoeken. Het zijn veel onderzoeken, sommige wel belastend maar ze vindt het wel interessant.

Ze is afgelopen zomer bij Midvliet bij het radioprogramma ‘Zomergasten’ geweest, om haar verhaal te doen. Ze heeft dit als heel leuk er varen, ook om Leidschendam weer eens te zien. Er is zoveel veranderd. 

Openstaan voor nieuwe dingen is een goed medicijn tegen ouder worden, is mijn interpretatie.

En ja ook je levensinstelling. Aad zegt: ‘Mijn moeder heeft altijd voor alles een oplossing, ze heeft een creatieve geest en anders vraagt ze het wel. Verder is ze niet zo snel van iets onder de indruk en niet snel van de kaart. Nuchter.

Zelf zegt ze door haar kinderen in de watjes te worden gelegd. De weggegeven warmte, komt nu weer terug. Ieder staat haar op zijn of haar manier bij. 

Voor haar 100^ste verjaardag is er een feestcommissie ingesteld. En er zijn al de nodige activiteiten geweest, zoals met de boot door Leiden om op onverwachte plekken te worden opgewacht door haar kinderen en kleinkinderen en achterkleinkinderen. Mooie tekeningen, soepjes, broodjes vielen haar ten deel. Dat was erg leuk. 

Er zijn festiviteiten met alleen de kinderen, de klein- en achterkleinkinderen, de overige familie en de burgemeester komt ook! Kortom het wordt een druk programma.

Het is de vraag of de ooit gevolgde cursus spreken in het openbaar nog van pas komt voor het houden van een speech tijdens haar verjaardag. Ze denkt van wel!

En ze heeft helemaal gelijk, ze heeft nog helemaal geen tijd om dood te gaan.

Petra Oliehoek- van Es (Het was mij een waar genoegen)