Voordat ik aan dit stukje begin wil ik even iets duidelijk maken. Dit is mijn verhaal en het is niet bedoeld om wie dan ook of om welke reden dan ook iemand ergens op aan te spreken of een andere mening op te dringen. Ieder is vrij om te doen en laten wat hij of zij wil, dat geldt ook voor het Bevolkingsonderzoek.

Waarom wil ik dit dan toch delen? Omdat ik wil laten weten wat mijn keuze om mee te doen aan het bevolkingsonderzoek heeft betekend en hoe ik mijn keuze heb gemaakt. Maar het is dus niet bedoeld om kritiek te leveren op mensen die daar anders over denken. Het is een intiem kijkje in mijn leven, maar u hoeft het natuurlijk niet te lezen, ook daar is iedereen vrij in. Het is ook een stukje verwerking, want de impact op je leven is groot.

Dit gezegd hebbende haalde ik begin van dit jaar de 5 jaarlijkse uitnodiging voor het laten maken van een uitstrijkje uit de bus. Normaliter kan ik hier nog wel eens laks mee omgaan, dan blijft de brief een maand op tafel liggen en steeds denk ik oh ja, ik moet nog een afspraak maken. Maar ik ben er altijd wat huiverig voor omdat door omstandigheden het maken van een uitstrijkje geen pretje is. Maar in de afgelopen 5 jaar heb ik een aantal situaties meegemaakt, heb ik gezien wat deze vreselijke ziekte met je kan doen en toevallig had ik de volgende dag een afspraak bij de huisarts dus het was meer geluk dan wijsheid dat ik deze keer binnen een dag dat uitstrijkje liet maken. Maar dat deed ik wel met een volle 100 procent overtuiging. Mijn lichaam is al ziek genoeg en ik kan er eigenlijk niets meer bijhebben. Terwijl ik de praktijk uit liep was ik het alweer vergeten, het was altijd goed, dus waarom deze keer niet? Ik had geen klachten, tenminste volgens mij niet. Maar deze keer was het dus anders, de week erop werd ik gebeld door de huisarts met de mededeling dat de uitslag niet goed was Pap3b. Dat betekent dat de cellen van de baarmoederhals sterk afwijkend zijn en dat onderzoek door een gynaecoloog is noodzakelijk. Bam!!! Die had ik even niet aan zien komen. Gelukkig is mijn huisarts iemand van niet lullen maar poetsen, dezelfde dag had ik al een verwijzing in mijn mailbox voor het maken van een afspraak. Dat ook meteen gedaan en binnen anderhalve week zat ik bij de gynaecoloog voor het maken van een biopt. Dat was vreselijk pijnlijk, ik zal u de verdere details besparen maar ik heb twee dagen krom gelopen van de pijn. De uitslag kwam niet zozeer als een verrassing, baarmoederhalskanker. Gelukkig was ik er op tijd bij en de week erop zat ik alweer in het ziekenhuis voor het eerste vooronderzoek en bloedprikken, zodat ze een datum voor een operatie konden plannen. Baarmoederhals en baarmoeder eruit en hoewel ze de eierstokken wilden laten zitten heb ik mij daar hard voor gemaakt om ook die te verwijderen. Ik ken mijzelf en mijn lichaam, als die blijven zitten ben ik constant aan het piekeren of het daar wel goed mee gaat en aangezien ik dagelijks zoveel pijn van de reuma heb is het voor mij moeilijk te onderscheiden als er een andere pijn bijkomt. Gelukkig was daar alle begrip voor en op 9 juni ging ik onder het mes. De narcose, waar ik vreselijk bang voor was, ging gemakkelijk en toen ik wakker werd gemaakt dacht ik dat het nog moest gebeuren maar was ik al klaar. Helaas had ik diverse complicaties na de operatie en in plaats van 1 nachtje heb ik een week in het ziekenhuis gelegen maar dat maakt niet uit. De opluchting dat de kanker uit mijn lichaam was had de overhand. Na een week mocht ik dus naar huis, maar dan begint het pas. In het ziekenhuis zijn er allemaal mensen die je helpen, thuis moet je het allemaal zelf doen. Je bent onzeker, kan dat wel, kan dat niet, hoort deze pijn erbij? Doordat ik zoveel andere ziektes had was ik er al op voorbereid dat mijn herstel langer zou duren dan gebruikelijk is, maar ach ik heb verder toch niets te doen.

Ik was zegge en schrijve 3 dagen thuis, toen mijn wederhelft opnieuw een brief van het bevolkingsonderzoek uit de bus haalde, deze keer voor het borstonderzoek. Met mijn vorige ervaring nog vers in het achterhoofd was voor mij duidelijk dat ik ook aan dit onderzoek mee zou doen, alleen niet nu want ik was nog zo slap als een vaatdoek. Dus een telefoontje naar het bevolkingsonderzoek leerde mij dat ik rustig kon herstellen en dan begin volgend jaar een afspraak kon maken om alsnog langs te komen. Wel raadde de vriendelijke dame aan de telefoon mij aan om even langs de huisarts te gaan en door haar mijn borsten even te laten controleren zodat ik zeker wist dat ik mij geen zorgen hoefde te maken en ook daadwerkelijk kon wachten. Zo gezegd, zo gedaan, afspraak gemaakt en je gelooft het niet maar de huisarts vond een knobbeltje! Het eerste wat door mij heen schoot was oh nee hè, niet weer. Helemaal zeker was ze er niet van, er zat iets maar wat was het. Tja daar kom je maar op 1 manier achter, door het verder te laten onderzoeken. Dus dat gaan we nu ook laten doen, niet wachten tot volgend jaar en dan is het maar te hopen dat het niets is of nog met de hormonen van de eerste operatie te maken heeft.

Alsof het nog niet genoeg was lag er deze week weer een brief van het bevolkingsonderzoek in de bus, deze keer was hij gelukkig voor mijn wederhelft voor het darmonderzoek. Hij was daar eerst niet zo voor, maar omdat zonder de uitnodigingen van het bevolkingsonderzoek bij mij waarschijnlijk niets ontdekt was, gaat hij daar ook aan meedoen.

En zo staat je leven ineens op zijn kop, maar het wordt je gratis aangeboden en ik ben blij dat ik er gebruik van heb gemaakt. Natuurlijk ben ik bang geweest en kwam er wel heel wat meer bij kijken dan dat ik hier opschrijf maar anders hebben we een hele DK vol en dat is nou ook niet weer nodig. Ik heb natuurlijk de pech dat ik nog zoveel meer heb en de pijn die ik heb gehad was soms ondragelijk, maar toch ben ik dankbaar dat we in Nederland een goede medische zorg hebben. We mopperen wel eens dat de zorg zo duur is, dat is het ook, maar je krijgt er ook heel wat voor terug.

Agnes Hofstede