Ook maar even aan de oproep gehoor geven om een stukje te schrijven.

Ja, wat doet het met me. Ook ik begin het zat te worden. Alhoewel ik denk dat ik het nog een tijdje vol moet houden.

Hoe kom ik m’n dagen door. Nou, ik verveel me niet, dat is toch een pluspunt. Kom toch ’s morgens op tijd uit bed om op gemak de hele krant door te lezen. En ik moet zeggen, voorheen werden er hele stukken overgeslagen.

Ik spreek toch ook wel lotgenoten. En we moeten bekennen dat je er toch wel rustig van wordt. Niks moet, en je hebt de hele dag de tijd aan je zelf. Ik heb al menig legpuzzel in elkaar gelegd. Hoe ontspannend is dat wel niet. En toen ik zelf door de puzzels heen was en ik aan m’n kleindochter vroeg zijn er nog, bracht ze 3 tassen vol. Ze dacht misschien wel dat corona nog 2 jaar op visite bleef. Daarnaast verslind ik ook menig boek. Ik heb het geluk dat m’n dochter bevriend is met de bieb, dus ik zit nooit zonder.

En wat denk je van het mooie weer steeds. Je kan me bijna uittekenen met een boek hier buiten bij de voordeur. Er zijn altijd wel mensen die een wandellingentje maken en blijven staan voor een praatje.  Hoe gezellig is dat. En met dit mooie weer zijn de buren ook veel buiten en wordt er nog al eens een babbeltje gemaakt. Als ze mij vragen, hoe gaat het, dan zeg ik, ik ben wel alleen, maar niet eenzaam.

En…. Ik ben elke morgen mee gaan doen met Nederland in beweging. En meestal loop ik elke dag een stuk of ik fiets een rondje. Jammer dat ik m’n fietsmaatje voorlopig kwijt ben. De eerste dagen van corona hebben we nog samen gefietst. Nu ze weer thuis is uit het verzorgingshuis ga ik vaak even langs bij haar voor een praatje.

Ook heb ik gelukkig telefoon. Word regelmatig gebeld en ik bel ook vaak. Zeker naar vrienden en vriendinnen die ook alleen zijn. Ga zondag vaak naar Alwin, 1,50m uit elkaar even koffie drinken. En Ingrid komt vaak even bij mij buiten op het bankje zitten.

Ja, er gebeuren ook leuke dingen. Zoals het optreden van de Paashaas en het Paasontbijt wat bezorgd werd. Het optreden van de zangeressen en het draaiorgel. Ook nog een bosje tulpen aangereikt. In één woord geweldig. Van Petra het verzoek, als de muren op ons af komen konden we bij haar gebruik maken van het terras, hoe lief. Op Koningsdag kwam Stefan met muziekinstrument en hebben we met elkaar het Wilhelmus gezongen. Hoe leuk die saamhorigheid.

Maar o, wat mis ik de Soos en de zangrepetities, de zang zondags in de kerk en de bridgemiddag. Ik hoop met zovelen anderen dat dit toch binnen niet al te lange tijd weer snel terug is. Dus corona, wat mij betreft mag je wel weer verdwijnen.

Dit is mijn verhaal over m’n bezigheden tijdens de eerste weken van het coronavirus.

Lenie van Ruijven  

(uit het boekje (mijn) leven met corona, dat in het begin van de coronatijd, – vorig jaar dus – door en voor de leden van Ouderen Soos Stompwijk is gemaakt)