april 2020
Het begint allemaal aan het begin van het jaar, precies weet ik het niet maar het coronavirus waart al in China en Japan. Dan lijkt het nog ver van ons bed. Wij verheugen ons al een paar maanden op onze zon-vakantie naar Las Palmas, op de Canarische eilanden. Voor het eerst gaan we, op 9 maart met mijn zoon en schoondochter en kleindochter Mette van 14 maanden, op vakantie t/m 18 maart.
Terwijl het in Nederland nog koud en regenachtig is genieten wij van zonnige temperaturen van zo`n 23°. We krijgen weinig mee van de toestanden in de wereld, soms kopen we een krant voor informatie. Via appjes merken we dan wel dat familie en vrienden bezorgd vragen of we wel op tijd weer naar huis kunnen! Op zondag 15 maart krijgen wij te horen dat we niet meer van het park af mogen tenzij naar een dokter of apotheek, en dan maar 1 persoon. Ook de maaltijden gaan in shifts. Als dan op maandag ook nog de ligstoelen verwijderd worden bij het zwembad en er linten om komen zodat je niet meer mag zwemmen zijn we toch wel enigszins gefrustreerd en bezorgd.
We wennen er aan en men krijgt toestemming om de ligbedden te verplaatsen naar je huisje. Wij vinden het fijn dat we bij elkaar kunnen zijn en spelletjes kunnen doen (en dàn mogen we nog wel knuffelen). Via het reisbureau horen we dat de geplande vlucht a.s. woensdag, gewoon doorgaat. Daar is het heel druk op de luchthaven, 2 rijen vakantiegangers die allemaal terug willen en lang moeten wachten voor er ingecheckt kan worden. Ook een tegenvaller is dat er niets te krijgen is op de luchthaven, het is onderhand rond 18.00 uur en we krijgen wel trek! We kopen een flesje drinken en hopen in het vliegtuig wat te krijgen, nee dus, als de kar met eten langs komt krijgen we te horen dat er geen warme maaltijden en dergelijke worden verstrekt!! Nou ja…ook dat nog. Dan maar een koude snack.
Op Schiphol aangekomen zit het ook al niet mee, na 45 minuten komen eindelijk als laatste, onze koffers in zicht. Met de shuttle bus naar onze parkeerplaats en om 2.00 uur werden we thuis afgezet. Gauw naar bed want we zijn best moe van alles!
De volgende dagen kunnen we rustig aan doen, we hoeven geen ladingen boodschappen in huis te halen, want mijn verjaardag kan NIET gevierd worden dat weekend! Wat een domper, zelfs mijn kinderen vinden het niet verstandig om te komen. Gelukkig maken ze een uitzondering voor Mette, waar we zondag op mogen passen, zodat de ouders hun handen even vrij hebben om hun huis leeg te ruimen voor de fotograaf die foto`s komt maken voor Funda. Wat een gezellige dag nog, met de zelf opgehangen slingers! En een smakelijke diner- maaltijd van De Bles maakte de dag helemaal af.
Verder gaan we maar door, met de regels in acht genomen, die steeds strenger worden. Kinderen die niet meer naar school of opvang mogen. Ouders die thuis moeten werken en winkels die niet meer open mogen. Je mag zelfs niet meer naar de kapper. En ook de horeca moet gesloten blijven. We gaan niet meer naar koor-repetities, niet meer naar de soos, het wekelijkse zwem-uurtje is er niet meer bij, wat een toestanden! Ook de Toerclub heeft aangekondigd dat er voorlopig niet in groepsverband gefietst mag worden en voor het 25 jarig-jubileumfeest worden alle activiteiten een jaar opgeschort. Wat een domper en tegenvaller.
De fietskring draait nog even niet en het werk van de Wijkcontacten staat op een laag pitje. Bezoekjes kunnen nu niet, maar een belletje of kaartje in de bus wordt zeker op prijs gesteld.
Ziekenhuizen draaien lange dagen, zorgverleners kunnen moeilijk hun werk doen omdat er niet voldoende beschermings-materiaal voor handen is. Verzorgingshuizen en verpleeghuizen gaan op slot en mag je je ouders of familie niet opzoeken, dus de bezoekjes aan onze schoonzus in een verpleeghuis in Katwijk kunnen ook niet gebracht worden.
En dan kom ik onverwachts, op vrijdag 27 maart, zelf in het ziekenhuis terecht, na een avond en nacht hevige buikpijn konden we de andere ochtend bij de huisarts terecht. Na wat onderzoeken bleek ik een iets verhoogde ontstekingswaarde te hebben. Ik werd doorgestuurd naar de SEH in het LUMC, we konden er gelijk terecht. Daar werd, na weer onderzoeken en een CT scan, een ontstoken galblaas geconstateerd! Dat moet mij weer overkomen, de 4e operatie in 6 jaar tijd!
Maar wat moet, dat moet en wel gelijk. Om 17.00 uur werd ik naar de 10e etage gebracht en dan afwachten hoe laat ik geopereerd word. Het is druk en ze kunnen niet zeggen hoe of wat. Het geluk is dat ik nuchter was, alleen ‘s morgens een beschuitje. De tijd gaat snel, ik val telkens in slaap en ineens om 2.00 uur, hoor ik dat ik naar de OK gebracht word. Ik kan nog snel een appje naar huis sturen, maar Aad is na het lange wachten in slaap gevallen. Om 4.00 uur belt de chirurg hem dat de operatie achter de rug is en het wel hard nodig was, de galblaas bleek erg ontstoken en is dus verwijderd. Het is helaas geen kijkoperatie geworden maar een grote operatie met een wond van 18 cm. Dan weer herstellen, dat gaat redelijk, na 1 dag kan ik alweer zelf douchen en voorzichtig uit bed. Zondagavond 29 maart mag ik weer naar huis en moet 6 weken rustig aan doen en niet tillen. Wat goed te doen is met mijn goede “mantelzorger”. Wat wel tegenvalt is dat je na de eerste week bijkomen, helemaal geen bezoek mag krijgen, wel veel lieve berichtjes, kaarten en telefoontjes gelukkig en het video-bellen met Mette krijgen we ook goed onder de knie.
Inmiddels is het de weken voor Pasen, niet zingen met Palmpasen, geen voorbereidingen voor het Paasfeest erg vreemd allemaal, geen eerste Communiefeest 2e Paasdag. Wat bijzonder toch!
Na 2 weken mogen de hechtingen eruit en mag ik weer fietsen, kleine stukjes worden steeds langer en gaat gelukkig prima met een E-bike. De natuur is prachtig, het gele koolzaad en gipskruid kleurt mooi tegen de achtergrond. En ook al dat jonge spul, lammetjes in de wei en eendenkuikens in de sloten. Ook rondjes lopen met onze hond Bram is een mooie afleiding. We treffen het natuurlijk ook dat we al weken zonnige temperaturen hebben en lekker buiten kunnen zitten en in de tuin kunnen rommelen. Ook boodschappen doen gaat prima met de fiets. En nu het weer wat minder is, hebben we een ander tijdverdrijf. We kregen van de kinderen een puzzel van 1000 stukjes, gemaakt van een foto van alle kinderen en kleinkinderen van ons, die met Kerst bij ons waren. Super leuk om te doen.
Onderhand is het Koningsdag-feest veelal binnen gevierd en is de situatie nog niet veel veranderd. De kinderen mogen weer voorzichtig gaan sporten, de scholen en opvang gaan op 11 mei weer open. Maar wel met veel maatregelen om de afstand te bewaren. Want er zijn nog steeds veel mensen die komen te overlijden, inmiddels zijn er nu, 1 mei, al 48.00 overledenen, wat afschuwelijk en bizar.
Maar we houden de moed er in en we zijn gezond, dat is het aller belangrijkst!
En tenslotte is er ook goed nieuws te melden, aan het eind van dit jaar krijgt Mette er een broertje of zusje bij! Dat zijn toch leuke vooruitzichten?
Aad Bennis en Annie van Rijn
Inmiddels zijn Annie en Aad de trotse oma en opa van nog een prachtige kleindochter: Tove
(uit het boekje (mijn) leven met corona, dat in het begin van de coronatijd, – vorig jaar dus – door en voor de leden van Ouderen Soos Stompwijk is gemaakt)