Dit jaar hebben we de verschillende momenten van vieren en herdenken, van vreugde en verdriet op een andere manier moeten invullen en kunnen beleven. Ook de meestal feestelijke maand december wordt anders dan we gewend zijn. Het zijn juist deze momenten waarop we zoveel missen. We missen de directe nabijheid van de mensen waarmee we graag samen vreugde willen beleven of verdriet willen delen om ons heen. Een knuffel of een arm om je heen.

Het zijn ook de momenten die je graag had willen delen met een geliefde die je helaas moet missen. Een vriend of vriendin, je man of vrouw, je kind, je broer of zus, je geliefde die je is ontvallen. In het gemis van deze tijd is dit gemis misschien juist nu nog wel groter. Dan denk ik ook aan al die families die in de afgelopen tijd afscheid hebben moeten nemen van hun geliefde. Een afscheid dat soms niet een echt afscheid kon zijn. Het bezoek bij het sterfbed, de laatste omhelzing of groet. Het was beperkt of kon zelfs niet plaatsvinden. Hoe groot is dan het gemis geweest om samen afscheid te kunnen nemen en het verdriet te delen. Hoe moeilijk is dat geweest.

Voor dat verdriet en gemis moet er ruimte en aandacht zijn. Moeten we er voor elkaar zijn en aan elkaar denken. Dan zal deze aandacht voor elkaar als een warme deken om ons heen zijn. Worden de koude dagen warmer en de donkere dagen lichter. Daarom is er ook in deze tijd een moment om een lichtje aan te steken. Een lichtje waarmee we aan onze geliefden denken en stilstaan bij het gemis van onze dierbaren. Een lichtje dat de dierbare herinneringen in ons naar boven laat komen. Een lichtje dat ons verbindt, met onze dierbare die we herdenken en onze geliefden om ons heen.

Klaas Tigelaar

Burgemeester Leidschendam-Voorburg