Ik sprak een enthousiaste Corrie van Oosten, we hebben zo gezellig zitten praten, ze wist zoveel te vertellen over het virus en hoe ze het ervaarde dat op een gegeven moment haar telefoon leeg was. Daar hebben we hartelijk om moeten lachen, gelukkig kon ik haar weer terugbellen want we waren nog lang niet klaar. (Agnes)

Ik weet niet zo goed wat ik van het virus moet vinden. Het begint in China en dan denk je ach dat is ver van mijn bed, maar dan komt het toch dichter bij, een groep wintersporters nam het virus mee zonder dat ze het wisten. Uit die groep is ook iemand overleden aan het Virus. Iedereen vliegt maar overal heen en zo verspreidt het virus zich over de hele wereld. Ik denk dat het wel weer goed komt, het zal wel even duren maar ja, dan komt er wel weer iets anders. Er is altijd wel wat, vroeger ook was er de pest en de cholera en in de oorlog was het helemaal kommer en kwel, er was niets.

Ik ben zo benieuwd hoe lang het gaat duren, daar maak ik mij wel eens zorgen over. Als ze maar wat vinden, een medicijn ofzo dat zou al een stuk helpen.

Ik vind wel dat ze je een beetje bang maken, ze hebben het nu al weer over een 2e golf terwijl ze dat nog helemaal niet zeker weten. Je moet geen beren en leeuwen opzoeken voordat die er echt zijn. Er is ook zoveel tegenstrijdige informatie en je kan de krant of tv niet openslaan of aanzetten en het gaat over Corona. Ik begrijp wel dat mensen met een bedrijf en werknemers de dupe zijn, ook al heb je geen besmettingen. Dat was vroeger al zo, ook bij ons op de tuinderij. Er was een middel gebruikt wat achteraf niet goed bleek te zijn en de groente werd veel minder waard of kon weg gegooid worden. Zij zelf hadden dat middel niet gebruikt voor hun komkommers maar toch hebben ze er last van gehad.

Ik heb wel iets positiefs geleerd van deze periode met het virus. Ik ben sinds een jaar of 2 alleen en dat vond ik altijd maar niets, ik had echt moeite met alleen zijn. Nu zie ik in dat ik eigenlijk heel rijk ben, ik kan iemand bellen, ik word eens gebeld en we gaan toch ook eens koffie drinken en een spelletje doen met 2 vriendinnen van de Akkermunt. Eerst vond ik dat wel een beetje eng, maar ik heb me daar overheen gezet en daar ben ik toch blij om. Ze zijn ook al bij mij geweest en dan maak ik lekker eten en dat is zo leuk, de dag vliegt dan om.

Ik kom eigenlijk tijd te kort. Mijn kleinkinderen komen ook regelmatig langs, soms wel drie keer in de week. Ze zijn op een leeftijd waarop ze heel goed snappen wat er aan de hand is. We doen dan een spelletje en zitten lekker te kletsen.

Wat ik wel jammer vind is dat als je wat achteraf woont, dus niet op de Akkermunt, Waterviolier ofzo je best wel wat saamhorigheid mist. Er wordt daar veel georganiseerd maar andere mensen, op het Laantje van de dokter of het Wilsveen die horen daar niet van. Ik kreeg wel een paasontbijt, daar had ik niet op gerekend en was helemaal geweldig. Maar ik zou ook wel bij de bingo willen zijn of bij een muziekuitvoering.

Al die tijd heeft mijn dochter boodschappen gedaan maar nu wil ik dat graag weer zelf gaan doen. Als je zelf in de winkel bent zie je toch net weer even wat andere spullen als dat je een lijstje meegeeft en maar moet zien waar ze mee terugkomen. Het is altijd goed gegaan hoor, maar nu kan ik lekker zelf weer kiezen en als je aan het eind van de middag gaat is het niet druk, dan is het voor veel mensen etenstijd en kan je rustig je boodschappen doen. Ook ben ik blij dat ik weer naar de kapper kan, dat was al sinds maart niet meer gebeurd en inmiddels ben ik ook bij de pedicure geweest. Dat zijn de fijne dingen van het versoepelen van de regels hoewel ik wel snap dat er regels moeten zijn anders krijgen ze het nooit onder controle. Ik ben wel benieuwd hoe lang het gaat duren, daar maak ik mij wel eens zorgen over.

Ik mis de Soos heel erg, dat was altijd heel gezellig. Als het kan dan kom ik echt weer.

Mijn moeder zei altijd: Als je niet kan kaarten dan weet je niet wat je mist!!!

Dat is echt zo, niet alleen met kaarten, maar met alles.

Wat ik ook sneu vind is mensen die in een verzorgingstehuis zitten en geen bezoek mogen ontvangen. Dan hebben ze hun hele leven hard gewerkt en nu in hun laatste levensfase mogen ze hun eigen kinderen niet eens meer zien. Wat dat betreft heb ik geluk.Ik heb ook hele fijne buren, ik had eigenlijk niet zo veel contact met ze maar van de ene kreeg ik zomaar een bos hele mooie rozen en de andere buren zijn ook heel bezorgd. Vragen altijd hoe het gaat en of ze nog wat kunnen doen.

Ik heb altijd op het Laantje van de dokter gewoond maar woon nu in het huis van Jan Scholtes. Dat is wel fijn hoor, zo midden in het dorp. Zeker met het Corona virus, anders zit je toch maar achteraf en zie je helemaal niemand. Ze vragen me nog wel voor de BBQ van het laantje en dat vind ik erg fijn. Ik heb wel even moeten wennen om hier te wonen, vooral de ruimte om mijn huis. Maar zoals ik al eerder zei, ik heb wel geleerd van dit virus en dat voelt wel goed.

Ik hoop dat het lukt om de soos weer op de rit te krijgen, dat is natuurlijk ook afhankelijk van de maatregelen van de regering en het RIVM.  Vooral de anderhalve meter afstand houden is een probleem, dat gaat vooral met klaverjassen niet. Je kan moeilijk je kaarten over de tafel laten zeilen.

Mijn kalender is nu helemaal leeg, er staat niets op en het wordt tijd dat die weer gevuld wordt.

Ik hoop tot snel.

Corrie van Oosten

(uit het boekje (mijn) leven met corona, dat in het begin van de coronatijd, door en voor de leden van Ouderen Soos Stompwijk is gemaakt)