Op de dag nadat het Nederlands handbalelftal wereldkampioen is geworden, zit ik met Gerda van den Bosch aan tafel. Gerda is een handballiefhebster in hart en nieren, ze heeft op wedstrijddagen van dit fantastische elftal haar wekker gezet om te kijken. Op maandagochtend komen we elkaar tegenwoordig tegen in het Dorpspunt en het is daar dat ik een lichtje op haar wil laten schijnen.
Van dergelijke fanatieke sportliefhebbers moet een club het hebben. Het is niet voor niets dat ze tot erelid is benoemd tijdens de laatste vergadering, waarbij zij samen met andere vrijwilligers in het zonnetje is gezet. Dit komt mede door een andere bestuursopbouw binnen Stompwijk ’92 waarbij er meer verenigingsbreed gewerkt gaat worden.

Gerda was 8 toen zij ging handballen en behoorde zij tot de groep welpen. Haar moeder was destijds coach en na afloop van het seizoen was er altijd een feestje bij hen thuis met limonade en chips. Haar moeder ging nog eens op bezoek naar Australië naar haar zoon Aad en kwam met sjaaltjes terug voor het hele team met koalabeertjes erop. De sportkampen in Griendsveen en Oudenbosch roepen direct mooie herinneringen op. Je eerste keer een week van huis, dat was wat.

Ze groeide uit tot aspirant, junior en speelde toen al mee met haar schoonzusjes bij de senioren. De familie Van den Bosch stond bekend als handbalfamilie met vader Cors voorop. Ger speelde met schoonzusjes Ria, Sjanie, Lenie, Ank in de zondagse wedstrijden. ’s Avonds werd de wedstrijd nog eens doorgenomen en ingezoomd op dat wat niet goed ging.

Jaren van kampioenschappen en dus promoties, zorgden ervoor dat ze op landelijk niveau gingen spelen. Bij elk kampioenschap een rondje door het dorp op een platte boerenkar en bij de grote promotie een heuse receptie in het Blesse Paard.

Mooie herinneringen aan de reisjes naar Denemarken en Frankrijk waar toernooien gespeeld werden. De smalle straatjes in Parijs, waar de bus niet door kon en de supporters uitstapten om na een: “1, 2, 3, hup” de in de weg staande auto’s opgetild werden en iets werden verzet. Waar supporters heerlijk naar de Moulin Rouge gingen en de bokswedstrijd van Cassius Clay gingen kijken de zij als speelsters binnen moesten blijven om topfit te blijven.

De aller zwartste bladzijde is die ene dag in februari 1983 van het busongeluk, waarbij haar schoonmoeder Jeanne (60) en schoonzusje Carla (21) om het leven kwamen. Ook ome Leo van den Bosch (60) en Kees de Bruin (50). Het handballen werd voortgezet, maar nimmer kon het niveau van toen meer behaald worden. Gerda werd moeder van Kevin en speelde gewoon door, pas na de geboorte van Jennifer in 1996 is zij met de actieve sport gestopt. Sinds haar 16e zat ze toen al in het bestuur en ze heeft zich altijd bezig gehouden met de materialen van de vereniging. Er zijn roerige tijden geweest zoals het samengaan met de Zoeterwoudse handbalvereniging Fairplay. Een keer is het gehele bestuur opgestapt om pas na vertrek van de andere voorzitter hun taken weer op te pakken.

In verband met het ontbreken van een grote sporthal werd er in Bleiswijk en later in Leidschendam gespeeld en getraind. Gouden tijden in de Fluit in Leidschendam waar getraind en de thuiswedstrijden gespeeld werden. Ze hadden hun eigen ronde tafel vlak bij de haard, met gezellige samenzijn na de wedstrijden of de donderdagavondtraining.

En toen kwam Stompwijk ’92 een eigen sporthal, thuis trainen en spelen. Het handbalbestuur ging samenwerken met de grote voetbalbroer, dat vond Gerda in het begin nogal spannend om samen met al die ‘grote’ mannen in een bestuur te zitten tot november dit jaar waarbij in de laatste algemene ledenvergadering ruimte werd genomen om een 7 tal vrijwilligers tot erelid te benoemen.

Een bos bloemen en een bon als dank voor haar jarenlange inzet. Wil dit nu zeggen dat Gerda daar niet meer te vinden is. Nee, niets is minder waar, natuurlijk blijft ze de prijzen voor de kaartavonden inkopen, kantinediensten draaien en blijft ze een vraagbaak voor iedereen. Wat een geluk heeft Stompwijk ’92 met een dergelijke vrijwilligers.

Petra