Een bijzondere ontmoeting

Hiervoor ga ik een flink eind terug in de tijd. Het was in de begin jaren 60 dat ik lid was van gymnastiekvereniging Gyversto (gym vereniging Stompwijk). We gymden in de oude gymzaal achter het postkantoor en het huis van de hoofdmeester. Via stenen trapjes kwam je in de achtertuin bij de sportzaal terecht, waar een typisch luchtje hing. Een combinatie van zweterige sportsokken en de boenwas van de houten vloer.

De gymzaal is inmiddels vervangen door een nieuwe en ook die is al weer afgebroken na de komst van de sporthal. Zo wijzigt je leefomgeving steeds weer een beetje. Terug naar de gym. We hadden van die fel blauwe strechpakjes met een embleem van de vereniging op de linkerkant op borsthoogte genaaid (met dank aan Jona, die dit nog in een fotoalbum had zitten). Heel soms droegen we er een wit klokrokje overheen met verstelbare band. Alleen bij bijzondere gelegenheden werden de rokjes gedragen zoals bij een onderlinge wedstrijd waar wankelend op de evenwichtsbalk een danspasje werd gemaakt. Of bij een optocht door het dorp ter gelegenheid van een priesterwijding of zo.

Het was in die tijd, zo rond 1965, dat we mee mochten lopen met het defilé voor de koningin. Nee niet Beatrix, maar haar moeder, Juliana, de oma van Willem Alexander. De volledige koninklijke familie stond op het bordes het defilé af te nemen, zoals dat deftig heet. Dit hield in dat er hordes mensen voorbij kwamen van allerlei uiteenlopende verenigingen, organisaties en instellingen. De volksdansvereniging deed een klompendans, de jachtvereniging een saluut en vele bezoekers boden de koninklijke familie de meest onzinnige cadeautjes aan die dan op de trappen van het bordes gelegd werden. Wat moet het paleis een grote rommelzolder gehad hebben!

Ondertussen zat heel Nederland aan de televisie gekluisterd om dit allemaal te aanschouwen. Dat maakte het extra spannend, misschien kwamen we wel op de televisie.

30 April was een warme dag. Marga herinnert zich dat zij toch van haar moeder een borstrok aan moest. Een borstrok, wat is dat nou?, vroeg iemand van onze eigen oranje-vereniging. Anja, dat is een stevig gebreid hemd, met brede schouderbanden en een hoog kriebelgehalte. Het kan gezien worden als de voorloper van de hemdjes. De borstrok was bedoeld als extra beschermlaagje voor koude winterdagen. In de streng katholieke gezinnen werd er een blauw Maria medaillonnetje opgespeld om de hele week nog meer bescherming te bieden.

Beretrots waren we op de uitnodiging, hoe we er gekomen zijn weet ik niet meer. Dat weet Trees, ook zij was erbij,  dan weer wel, we gingen met de bus richting Soestdijk. We hebben er uren en uren gewacht.

Tijdens het wachten werden onze blazen op de proef gesteld. Even achter een boom was niet zo makkelijk, het weinige struikgewas was nog flink doorzichtig. Het gympakje moest over de schouders uitgetrokken worden schoven worden, zodat je hele lijf bloot was en dan moesten de billetjes nog bloot.

Toen we het echt niet meer konden houden is er een paardenbaas benaderd en in zijn paardentrailer mochten we om beurten even plassen. Pfffffttt……

 

Eindelijk waren we aan de beurt en moesten we net als een Russisch leger voorbij marcheren. De gezichten recht vooruit, want we mochten niet naar de familie zelf kijken. Terwijl we daar juist voor gekomen waren. We mochten zelfs niet met onze ogen draaien. Ook Trees en Jona weten dit nog. Alleen had Trees juist op dat moment het gevoel dat iemand haar hoofd optilde en draaide. Ze is misschien wel als enige die koningin Juliana in de ogen heeft gekeken. En heel Stompwijk kon dat zien wat juist zij was op de televisie.

Het niet kunnen plassen en niet mogen kijken hebben er aan bijgedragen dat het een onvergetelijke dag was.

 

Over een bijzondere ontmoeting is dan ook geen sprake, wel was het bijzonder.

 

Petra Oliehoek – van Es