Afgelopen vrijdag was het Allerzielen en wordt er stilgestaan bij alle overledenen in het algemeen, en die van het afgelopen jaar in het bijzonder. Een ieder kan namen aandragen die herinnerd mogen worden. Bij het noemen van de namen gaat er telkens weer een luikje in je hoofd open en worden de beelden weer levend, ik zie de persoon weer geheel voor me.

Er is aan deze gedachtenisviering vanaf augustus gewerkt en dat was te merken. Elk lied en gelezen tekst was op elkaar afgestemd, mooie gedichten werden prachtig voorgedragen. Er waren toehoorders genoeg, want de kerk was bijzonder goed gevuld. Na de viering konden grafkaarsen gekocht worden.

Er is afgelopen weken hard gewerkt om het kerkhof onkruid- en bladvrij te maken en dat valt niet mee in de herfst. Er hing sfeervolle kerstverlichting langs de leibomen en op vele graven brandde een kaarsje. Het saamhorigheidsgevoel is enorm om dit met elkaar in zo’n bijzonder sfeervolle omgeving te mogen delen. Stel je voor; het is pikdonker, de wind waait om je oren en je bezoek een begraafplaats, meestal ontloop je deze in de avond. Maar nu zie je overal lichtjes. Een ieder bezoekt zijn familie, vrienden of kennissen en er wordt met elkaar bij stil gestaan. Het gemis wordt gedeeld. Kaarsjes flakkeren op de grafstenen. Een trompet schalt en de graven worden stuk voor stuk gezegend door familieleden of de voorganger van de avond Marianne Turk. Een heel bijzonder gebeurtenis waarbij ik mezelf gezegend voel om zo’n team rond de kerk te hebben. Allemaal heel veel dank.

Petra Oliehoek-van Es