We visualiseren steeds meer met zijn allen. We doen dat omdat we daar ook de middelen voor hebben, denk daarbij aan de gsm..Welk vechtpartijtje of vliegtuigcrash is daar niet mee vastgelegd? Ik sleep mijn digitaal fototoestel ook overal mee heen. Maak zelfs foto’s van het eten dat ik voor mij krijg als ik weer eens onder de indruk ben van wat mijn ogen te zien krijgen. In mijn enthousiasme stuur ik die foto’s dan later weer door via de mail. Of ik maak foto’s van onderdelen, print ze vervolgens uit en overhandig ze dan aan de deskundigen. Dat scheelt een hoop uit te leggen aan de gemiddelde kassa. ‘Obama belt met Rutte’ luidde de kop van het AD. En nog een handvol media. Ik kon mij er geen voorstelling bij maken maar gelukkig, er stonden twee foto’s bij: één van Rutte met een telefoon aan zijn oor en één van Obama met een telefoon aan het oor. Nu kon ik er wel een voorstelling van maken want ik ben nu eenmaal niet al te snugger. Althans, dat denkt de redactie van het AD. Ook die krant laat ik voortaan maar links liggen, net zoals ik de Telegraaf al verafschuwde. Die laatste heeft nu Hyves gekocht en even overwoog ik om mijn account van Hyves maar op te zeggen. Ik heb geen zin in schreeuwende pop ups met informatie over Volendammers, Tros coryfeeën of berichtgevingen over hoe onveilig Nederland wel niet is. De kranten moeten ons meer voor vol aan gaan zien. Dan krijgen ze misschien ook hun lezers weer terug. De debilisering is ook door de reclamejongens ontdekt..Er zijn reclames op de teevee die vreselijk irritant zijn. Alleen zitten die tussen de leuke (‘Zo meneertje…U denkt, ik zal die snelle bak eens flink op zijn staart trappen..’) geplakt zodat wij, de debielen, niet wegzappen. Op de radio zitten ze ook, die irri’s die je tot waanzin kunnen drijven. Het kan aan de stem liggen, de toon of de boodschap. En die reclamejongens hebben nu ontdekt dat als je een reclame maar vaak genoeg herhaalt, je onthouden wordt. Want de ‘debielen’ van luisteraars pikken dat wel. Nou, ik niet! Ik ben dus geen lid van carglass en ga ook niet in zee met ene Tom de Ridder die al maanden achtereen de radio bevuilt met zijn brandstofpasje van het MKB. Deze eikel, excusez le mot, hoor je bijna in alle reclameblokjes rondom het nieuws. Daar krijg je echt en terecht een kort lontje van! En zijn bedenkers maar lachen. Mijn twee jongste zonen, Sven en Sil, maken ook gebruik van visuele hulpmiddelen. Sven kwam vanmorgen naar mij toe met de mededeling dat hij een drumcomputer wil en voordat ik kon vragen wat hij precies bedoelde, zat hij al achter de pc en liet mij een foto ervan zien op marktplaats. In mijn visie is een drumcomputer een drumstel met van die pads, ideaal om thuis op te oefenen zonder dat je buren het bezuren moeten. Nee, Sven bedoelde toch wat anders, namelijk een echt drumstel! Ik zag de bui al hangen…Toen kwam Sil ook nog naar mij toe om te vertellen dat hij van zijn verjaardagsgeld een gitaar wilde kopen. Een elektrische. Ik kreeg een déjà vu, want enkele jaren geleden was het oudste zoon Youri die zo’n ding wilde aanschaffen. Ik sloot mijn ogen en begon visueel na te denken. Ik zag een gitaar staan, in een hoek van de slaapkamer, onder het stof en vals geworden door er niet op te spelen…Sven raadde ik aan om er nog wat nachtjes over te slapen en Sil mocht van mij op de gitaar van Youri spelen…Om te kijken of het wat is.
Toen ik vandaag thuis kwam trok Sil mij direct mee naar de computer, klikte her en der over het scherm en er verscheen….Een drumstel! Ik ga geloof ik maar eens met de buren praten want ik krijg ineens visioenen van boze buurtjes aan de deur….
Arjen Veldhuizen