Voor een bultje ging ik naar de huisarts. Een bultje wat gelukkig een mee-eter bleek te zijn. En omdat ik toch een afspraak maakte, kon ik gelijk het vermoeide gevoel in mijn linkerarm even aankaarten. En nee, dat gevoel kon niet uit mijn nek komen. (Dus wel) Ook gaf ik aan, dat bij inspanning met mijn rechterarm, bijvoorbeeld bij ramen zemen, ik conditioneel gezien wel een “hijgend hert” leek. Ik, die regelmatig een poldertje loopt, aerobict bij Jokelien, en toch met een behoorlijke snelheid door Stompwijk fiets, kom adem tekort en krijg hartkloppingen bij het ramen zemen. Dit was overigens al meer dan een jaar hoor, en op zich allemaal niet zo bijzonder, maar het knaagde wel een beetje in mijn hoofd. ‘t Zal m’n hart toch niet zijn? Er werd voorgesteld een hartfilmpje te maken en bloed te laten prikken. Een soort APK. Eerst bloedprikken met na drie dagen de uitslag. Ernstig vitamine D tekort. Oké. Niks bijzonders toch? Echt weer zo’n hype! Voor zes weken kreeg ik ampullen vitamine-D mee. Gelukkig hoefde ik deze maar één keer in de week in te nemen, een shotje noemde ik het, en ik zou wel verschil voelen. Ik zou minder moe zijn. Maar… ik was helemaal niet moe! Het hartfilmpje werd gemaakt en voor de uitslag kon ik bellen. Maar goed, de vitamine D toch maar ingenomen. Vanaf die tijd is er een wereld voor me opengegaan! Het leek wel of ik ADHD had! Ik, die dacht niet moe te zijn, kon van de ene op de andere dag ’s middags gaan zitten zonder in slaap te vallen. (Een middagdutje is toch niet zo gek als je altijd bezig bent) Slapen was mijn favoriete ontspanning, en aan lezen kwam ik niet toe. En het is toch niet gek dat, als je 48 bent, je een drukke dag gehad hebt, je de volgende dag wat minder energie hebt (is dat niet een balansdag?) Nu heb ik die balansdag niet meer nodig. En de laatste tijd vond ik het wel lekker om na het eten ’s avonds even op de bank te gaan zitten omdat ik het toch wel even zat was. Zo schoot het poldertje lopen er wel bij in. Iedereen is druk en veel mensen om me heen zijn moe dus ik dacht dat het normaal was. Nu ik op de afgelopen jaren terugkijk realiseer ik me dat ik wel veel moe was, zeker in de wintermaanden, maar het echt niet in de gaten had. Nu kan ik zoveel meer doen op een dag en heb zelfs tijd om een boek te lezen!. Vanmorgen bij het ramen zemen en realiseerde me dat ik dit deed, zonder hartkloppingen en kortademigheid. Het is zo bijzonder om dit mee te maken! Het zal niet verrassend zijn dat het hartfilmpje geen bijzonderheden vertoonde. Vitamine D heb je nodig voor je botten en spieren. Vitamine D krijg je gratis, buiten van zonlicht. Vitamine D kun je ook gewoon kopen bij de drogist, en nee, ik heb er geen aandelen in! We leven het grootste deel van de dag binnen en vandaar dat we het toch vaak een tekort hebben. Vitamine D tekort sluipt erin maar kan grote gevolgen hebben. Onbewust had ik overal een excuus voor. Ik ben nu een jaar verder en ondanks dat ik knap eigenwijs ben en lang niet altijd m n tabletjes inneem ben ik me wel ergens van bewust geworden waar ik heel erg blij mee ben.

Wellicht heeft iemand iets aan mijn verhaal en daarom wil ik dit Delen met een hoofdletter D.

Anneke van Bemmelen