Enige weken geleden heb ik aangekondigd dat we gaan aandacht willen besteden aan mensen die uit ons midden zijn verdwenen. Ze zijn dan wel uit ons oog, maar zeker niet uit ons hart. Mensen die jarenlang een plaats in onze gemeenschap innamen en die elk op hun eigen wijze hebben bijgedragen aan ons dorp. We plaatsen dit alleen met de medewerking van de familie omdat een “In memoriam” rechtstreeks uit het hart wordt geschreven. Deze week is het woord aan Thea, Wendy Gehrmann en natuurlijk Luna.

In memoriam Fritz Gehrmann

Het is zondagochtend  12 maart. Daar zit je dan in de woonkamer, je voelt je zo beroerd en bent zo uitgeput. Je kunt niet meer zelfstandig lopen en hebt overal hulp bij nodig. Je hebt het enorm benauwd en ziet en voelt aan alles dat er geen weg meer terug is. Je wilt niet meer verder leven. Ik begrijp het, dit is ook geen leven. Je zegt dat je dankbaar bent, dankbaar voor zo’n kanjer van een vrouw, blij met mij als dochter en heel trots op Luna! Je hebt een mooi leven gehad, zeg je!

Maar…. wat als….wat als je je morgen toch weer beter voelt? Dat is de vraag, de hoop en houvast aan het leven dat we liefhebben!

Mijn vader werd 8 mei 1943 geboren in Den Haag. Opa en oma Link namen een groot deel van de opvoeding voor hun rekening. Dat vond je best lastig, in verband met de zogenoemde en vanzelfsprekende generatiekloof. Het was wel een tijd waarin je samen met vrienden op straat speelde en veel kattenkwaad uithaalde. Je bent zelfs een keer van de kerk afgehaald door de politie, omdat je er niet meer af durfde. Maar van een onbezorgde jeugd was helaas geen sprake.

Toen je veertien was leerde je mam kennen. Dat was op een dansfeestje in Amesitia in Den Haag. Mam vertelde me dat jullie toen al hebben gekust.

Op je 18e ging je als dienstplichtige in militaire dienst bij de Koninklijke Luchtmacht. Dat duurde een kleine twee jaar en vervolgens ben je in opleiding gegaan bij de Politie. Je trouwde met mam en jullie verhuisden samen naar Wouw, een gezellig dorp in Brabant waar je bij de Rijkspolitie ging werken.

Via diverse functies binnen de politie in Leidschendam en Stompwijk, op Schiphol, bij het hoofdkantoor van de Rijkspolitie in Voorburg en belandde uiteindelijk bij de CRI in Den Haag en vervolgens in Zoetermeer. Je was altijd veel onderweg voor het werk. De afwisseling en het contact met de mensen in binnen- en buitenland vond je prettig. Ik herinner me nog dat een collega van je, die werkzaam was voor de Nederlandse politie in het buitenland, was ontvoerd. Je was dag en nacht aan het werk en de stress die je had was enorm groot. Maar ook herinner ik me de verhalen over de geintjes die jullie onderling uithaalden. Daar kon je met zichtbaar genoegen over praten.

Je bleef altijd studeren naast je werk en voltooide de opleiding aan de politieacademie en werd bevorderd tot inspecteur. De laatste tien jaar werkte je tevens als vertrouwenspersoon binnen het Korps Landelijke Politiediensten. Het gaf jou veel voldoening om collega’s te kunnen helpen die problemen hadden. In 2003 heb je, met een mooie en drukbezochte receptie, afscheid genomen van je werkbare leven.

Dat ik ook bij de politie ging werken vond je erg leuk. Heel vaak werd mij gevraagd of ik de dochter was van Fritz en moest ik jou de hartelijke groeten doen. Zelf zei je tegen mij: Wen, wat zeiden ze tegen jou….ben je een dochter van die “lul”? Want je bezat voldoende zelfspot en een dosis harde humor.

Ook binnen het dorp Stompwijk was je altijd erg actief. Je hield van organiseren en vond het leuk om aan iets te bouwen. Je was secretaris van de Woningbouwvereniging, voorzitter van de Gaanders (de carnavalsvereniging), voorzitter van de Toerclub Stompwijk, vice-voorzitter van het kerkbestuur, lector bij kerkdiensten en voorganger bij avondwaken, voorzitter van het CDA in oprichting in Stompwijk, voorzitter van de Stichting Willy Caron Muziek-theater en voorzitter van de stichting Erven J.G. Mulder Studiefonds. Vanuit het werk voor deze Stichting heb je een school kunnen laten bouwen in Thailand en heb je deze uit naam van Fred Mulder geopend. Het werk voor deze verenigingen en stichtingen deed je met liefde en een enorme drive.

Op 16 november 2000 veranderde je leven in een split second. Je kreeg een fietsongeluk en er volgde een lange revalidatieperiode. Door de positieve houding van mam en de onvoorwaardelijke steun van alle lieve vrienden, heb je de enorme kracht gevonden om er redelijk bovenop te komen. Met name Leo Luiten en John Knebel waren de mannen waar je mee lachte en huilde. Het was een vreselijk gemis voor je dat zij veel te vroeg wegvielen.

Door het ongeval was je niet meer in staat om de hobby’s die je liefhad uit te oefenen. Met name het fietsen en zingen miste je erg. Er kwam wel na een aantal jaar een nieuwe hobby voor in de plaats….Je stortte je op het bridgen, volgde diverse cursussen en ook bij deze club mensen voelde je je welkom en thuis.

Ik weet dat de dag dat je mam leerde kennen een van de mooiste momenten uit je leven was. Ook keek je trots en blij terug op jullie huwelijksdag, de geboorte van mij, mijn afstuderen aan de uni en mijn beëdiging bij de politie. Maar natuurlijk was de geboorte van Luna, jouw oogappel, een hoogtepunt voor jou.

Na jouw pensioen hadden jij en mam tijd om er lekker samen op uit te trekken. Dat deden jullie dan ook frequent en de auto was echt jouw gouden koets. Fijn dat jullie daar zo van hebben kunnen genieten.

Je vond het heerlijk om met elkaar uit eten te gaan. Dat was voor ons allen altijd weer een feest! Je was zogezegd, een echte Bourgondiër.

De laatste jaren hebben we fantastische reizen gemaakt met elkaar. Dat zijn de meest waardevolle herinneringen voor ons allen.

Door het leven dat je hebt geleefd……. wilde je alles vieren. Elk moment greep je aan om met familie en vrienden samen te komen en te genieten. Lieve pap wij zijn dankbaar dat jij 73 jaar op deze aarde mocht leven, wij houden van je, kijken met liefde terug op de tijd samen en houden de herinneringen aan jou levend. Wij wensen jou een goede reis.

Wendy Gehrmann