Eindelijk, het is zo ver: het grote reconstructie project is gestart! Enorme matrixborden aan het begin en eind van het dorp geven aan de dat de Stompwijkseweg is afgesloten en de huisnummers die wel bereikbaar zijn staan keurig vermeld.

Wij wonen in het laatste bereikbare huis. Het is heerlijk rustig. Heel anders wakker worden ’s ochtends. In plaats van voorbij razende auto’s het geluid van regen en het gezoem van de A4.

Er wordt wel eens gezegd dat zodra de mens achter het stuur in een auto gaat zitten, zijn of haar verstandelijke vermogens dalen, met andere woorden de domheid slaat toe. Nou, het bewijs voor deze stelling is deze week voor onze deur geleverd. Of zou het zo zijn dat er meer analfabeten in onze omgeving verblijven dan elders in Nederland?

In ieder geval zijn er talloze automobilisten die met grote snelheid komen aangereden om dan te ontdekken dat de weg geblokkeerd is door een enorme kraan. Dan doen zich verschillende scenario’s voor: of er wordt geïrriteerd keihard achteruit gereden en bij de eerstvolgende inrit gekeerd of er wordt geprobeerd om er toch langs te rijden. Men stapt uit en zet borden en palen opzij, rijdt half door de berm en er langs. Maar sinds gisteren lukt dat niet meer, het werkvak wordt immers regelmatig verplaatst en hier en daar is de breedte van de weg smaller zodat men er echt niet meer door kan en de auto zelfs even vast komt te zitten. Het toppunt was een politieauto die het zelfs probeerde………Er zijn automobilisten die nog om zichzelf kunnen lachen maar bij de meesten overheerst de ergernis.

Kortom, zelfs op een doodlopende Stompwijkseweg is van alles te beleven. Zal ik de aannemer eens vragen om borden neer te zetten?

Marjo van Lieshout