De hoofdmoot van de vriendenclub van Leo van Santen, Aad Knijnenburg en Chris van Haastert komt al 50 jaar wekelijks bij elkaar om te klaverjassen. Sinds 30 jaar is hierbij Harry Beljon ook vertegenwoordigd.

Het was op Aad zijn verjaardag, 28 juni 1967 het schuurfeest was al gevierd en nu was het een gezellig maar enigszins rustig samenzijn en ze zijn min of meer uit verveling gaan klaverjassen. Dat is zo goed bevallen dat ze dit vanaf dat moment elke week gingen doen. De jongens woonden nog thuis en gingen vaak met elkaar in het weekend op pad, kregen vriendinnetjes, uiteindelijk vaste verkering, gingen trouwen en de band werd wekelijks door het kaarten versterkt. In de beginjaren klaverjasten ze van half 9 tot half 2 en gingen daarna nog éven ‘zwikken’ en dan kon zo maar weer 2 uur later zijn. Niet goed voor de bedrust, maar wel voor de kas, want het gaat om de knikkers.

In die tijd kaartten ze op dinsdag want er zaten 2 melkboeren bij die op woensdag vrij waren en dan een beetje konden uitslapen, voor de andere 2 ging dat niet op. Door de verhuizing van Sjaak de Jong naar Noord Holland kwam er een kink in de klaverjaskabel en hebben ze ongeveer 1,5 jaar met de vrouw des huizes gekaart en ondertussen werd er gekeken naar een waardige vervanger. Die werd gevonden in Harry Beljon, via Aad, want hij is getrouwd met de zus van de zwager van Marian Knijnenburg! Snap je?

Door de komst van Harry is er ook regelmaat gekomen, want nu wordt er van 20.00 uur tot 24.00 uur gekaart en dan wordt de balans opgemaakt. Morgen weer een dag. Ze spelen potjes tot de 1000 punten. Ga je nat, of haal je een pit dan kost je dat € 0,20, win je het potje dan wordt er € 0,40 door de verliezers betaald. Dat lijkt niet veel maar op één avond levert dat al gauw € 17,— op, want de jongens kaarten wel door. Minimaal 1 keer per jaar gaan ze hiervan uit eten, maar nu staat er zelfs een weekendje uit op het programma.

Vaste gewoonten

Er zijn meerdere rituelen, zo wordt er aan het begin van de avond ‘geboerd’ wie er met wie die avond maat is. Vaste draaier en vaste schrijver. Aad houdt al jaren de boekhouding bij en ik zie dat de winnaar (ja Chris is de koning) slechts 3 potjes meer heeft gewonnen dan de nummer 2 en dat de nummer 2 meer betaald heeft dan de nummer 3. Dat heeft weer met risico nemen te maken. Wel winnen, maar veel vaker nat gaan. De gastheer zit altijd op dezelfde plek en de rest vormt zich hierom heen. Ook nu hebben ze een vaste invaller, deze 5e man is Frans Hendriks die héél graag invalt en natuurlijk ook met de jaarlijkse etentje meegaat. De vrouwen willen die avond nog wel eens het huis uitvluchten, want ze kunnen ontzettend luidruchtig zijn. Ja Harry heeft toen hij in Zoeterwoude woonde weleens klachten van de buren gekregen. Het is de belangrijkste reden dat ze nu allemaal in vrijstaande huizen wonen, grapt Chris. Ze hebben ook jaren minimaal 1 keer per jaar tegen een andere kaartclub in Leidschendam gekaart, maar deze is sinds 2 jaar ontbonden. Zelf willen ze nog zolang mogelijk doorgaan. Het liefst nog 25 jaar en dan schuiven ze met de rollator aan.

Actie

Ik tref de boys in actie, de tafel gedekt met een groen tafelkleed met de tekens van de kaarten er op. Op elke hoek staat een bijzettafeltje met lekkers voor bij de koffie, knabbels en glaasje water. Als Romeinen kunnen ze de druiven, tomaten en komkommer in de keel laten zakken. Wat een verwennerij. Er wordt al flink gelachen, want ze komen lachend binnen en gaan lachend weg. Het is jammer dat er geen geluid te horen is bij het lezen van dit interview, bij alles wat er gezegd wordt gelachen. Een groep giebelende meiden is er niets bij. De pretoogjes van Aad lichten op en die van Leo knijpen juist samen, Chris buldert van het lachen. Het collectief geheugen speelt hierbij een grote rol. Bij alles wat er gezegd wordt komen mooie herinneringen en beelden boven. Dat is van onschatbare waarde.

Weet je nog dat er iemand zo kwaad werd dat de kaarten door de kamer werden gesmeten en dat er wel een kwartier gewacht is voordat diegene de kaarten weer opraapte en er verder gekaart kon worden. Of die keer dat er een kaart te kort was, alles drie keer nageteld, de stok was doorgenomen en onder de tafel werd gekeken. De kaart bleef zoek zodat uiteindelijk Leo van Santen zijn broek uittrok om te kijken of de kaart daar niet verdwaald was en in zijn onderbroek in de serre stond. Of en waar de kaart uiteindelijk gevonden is, weten ze niet meer. Misschien een nieuw spel gepakt of toch in het schrijfschrift? Slechts eenmaal is er extra roem geweest door 4 boeren in het laatste slag. Trouwens verzaken kost je 260 punten, maar met deze kaartkunstenaars komt dit niet veel voor. Hier leven zij zich allemaal uit en heel soms wordt er een hartig woordje gesproken. Maarrrr alleen als het echt nodig is! Het mes komt niet op tafel en blijft in de keuken.

Vrienden troef

Met het 25 jarig bestaan zijn de jongens met aanhang naar Parijs gegaan, want het leven moet gevierd worden. Ze delen al 50 jaar lief en leed en ze hebben met elkaar ontzettend veel meegemaakt. Ze hebben veel steun van elkaar ondervonden en dit schept verbondenheid. Zij kijken naar de donderdag uit en er komt van alles op tafel en luchten hun hart bij elkaar. Dat kan soms even duren, maar het komt er altijd uit. De kaarten worden bij binnenkomst geschud en als er iets te bespreken is dan wordt er een pauze ingelast en de tijd genomen voor elkaar.

Kijk dit is het ideale plaatje van Vrienden voor het Leven. Morgen een rondje van de winnaar in het all inclusieve hotel.

Petra Oliehoek- van Es