Ja, dat willen er wel meer. Mevrouw van Santen- Heemskerk, voor familie tante Nel, is het aardig gelukt. En elke dag heeft ze er nog zin in. Toch heeft ze niet echt een rustig leventje gehad. Ze is geboren in 1927 op een boerderij in Warmond in een gezin van elf kinderen. Het boerenleven was in die tijd hard werken en afzien. Ze herinnert zich nog dat ze op haar klompen naar school liep. Ze mochten niet met klompen aan de school in. Dus met klompen in de hand, vaak op sokken koud en nat van regen en sneeuw, naar binnen. Toen ze 13 jaar was brak de oorlog uit. Zij was best bang en hoopte maar dat niemand die ze kende zou omkomen. Ze kon goed leren en is nog een aantal jaren kraamverzorgster geweest.

Van een bruiloft, komt een bruiloft

Dat zeiden ze vroeger vaak en dat kwam voor haar ook uit. Via een familielid liet haar latere man zich overhalen om samen “bruiloft te houden”, zoals dat heette. En dat is aan gebleven. Zo trouwde zij op haar 33^e en kwam in Leidschendam aan de Oostvlietweg te wonen. Granneman bouwde voor hen een nieuwe boerderij op de grond van vader van Santen. Ze kregen er vijf kinderen. Vier jongens en een meisje. Hoewel Anneke zich ook wel de vijfde jongen noemt. Dat heb je in een dergelijk mannenhuishouden. Samen ravotten op de boerderij, in de strenge winter van 1963 schaatsen op de Vliet en op de schaatsen naar school. Eigenlijk runde moeder de boerderij. Vader Cees van Santen ging vier dagen in de week met paard en wagen naar “de stad.” Schillen en oud brood ophalen voor de varkens en de koeien. Goedkoop veevoer. Met zuinig zijn kan je een heel eind komen. Vijf kinderen groot brengen, koeien melken, varkens voeren, de boekhouding: ze kon het allemaal. Volgens Anneke kon bij hen ook alles. Haar moeder zat en zit altijd vol humor en grapjes. Op vijftigjarige leeftijd heeft ze nog geprobeerd haar rijbewijs te halen. Maar dat strandde. Volgens de rijschoolhouder zou ze dan alleen in een Dafje of driewieler de weg op mogen. Dat vond ze niet stoer genoeg.

De Vogelplas

Dertig jaar geleden kwam de Starrevaartpolder, waar zij woonden, onder vuur te liggen. Aan de andere kant van de Kniplaan waren de Vlietlanden zo goed als klaar. Maar daar waren ondertussen veel vogels neergestreken. Die moesten wijken voor de recreatie. En die vogels konden mooi naar de Starrevaartpolder. Net als de meeste boeren werden zij uitgekocht. Ze vertrokken met twee kinderen naar een boerderij in Drenthe, in Drijber. Ook hier vermaakte zij zich goed en ging vrijwilligerswerk doen. Zoon Leon wilde echter graag uitbreiden en in Denemarken zijn geluk beproeven. In 1998 kwamen ze terug naar het Westen. Eerst woonden ze in Leidschendam boven de supermarkt. Toen haar man overleed kwam ze met zoon Jos naast het Blesse Paard terecht. En dat bevalt prima. Een aantal van de kinderen in de buurt, en de supermarkt aan de overkant. Boodschappen halen deed ze tot drie maanden geleden nog steeds graag. Vooral de aanbiedingen bij de Coop. Met een rollator volgeladen kwam ze dan thuis. Jos nam haar mee naar de kerk waar zij ook een trouwe klant is van het rozenkransgebed in mei en oktober.

Zelf afwassen!

Dat doet ze graag. Jos kookt een paar dagen voor hen samen. Zij schilt de aardappelen en doet de afwas. In beweging blijven. Daar helpt ook de gym van de KBO bij. Daar doet ze nog mee met Rummiekubben. Al is het niet voor de prijzen. Ook gaat ze drie dagen in de week naar Emmaus waar ze oude bekenden tegenkomt en heerlijk mee kan eten.

Zaterdag 21 januari werd haar 90^e verjaardag gevierd in het Dorpshuis, waar dochter Anneke de scepter zwaait. Ruim honderd familieleden vormden een complete reünie. Eerst kwamen de 65-plussers en later de 65-minners. Niet teveel gelijk. Ze kan er heerlijk op terug kijken en vindt dat ze het geweldig getroffen heeft met zoveel zorgzame mensen om haar heen. Ze geniet in een huiskamer vol plantjes, cadeaus en mooie kaarten. Als de zomer nu ook nog komt kan ze misschien weer zelf naar de supermarkt.

Wat wil een mens nog meer…………?

Van harte gefeliciteerd!

Agnes van Boheemen- Vollebregt