De BBC melde dat er toch een vierde deel van de Millennium trilogie schijnt te bestaan. Ja, schijnt, want de schrijver, Stieg Larsson, kan dat niet meer bevestigen omdat hij al overleden is. Op te jonge leeftijd, 50 jaar. Als dat zo is dan heet het geen trilogie meer maar een tetralogie. Dat heb ik net opgezocht want ik ben best wel nieuwsgierig.
Toen ik op donderdagmorgen om half elf het nieuws hoorde van de dood van Anthony Kamerling, ik zat in de auto, was ik heel erg nieuwsgierig naar de oorzaak van zijn overlijden. Waarom? Omdat ik het niet vatten kon dat iemand van 44 zomaar overlijd en omdat ik ook in die leeftijdsfase zit. Een vorm van egoïsme, kan er niets aan doen. Want dit soort dingen zet je aan het denken. In de uren na het onheilsbericht, ik had wel wat met Anthony (de serie All Stars was briljant!) , stroomde de informatie van alle kanten binnen en haalde ik enigszins opgelucht adem. Het was niet iets lichamelijks.
De Millennium trilogie ligt ook in mijn boekenkast. Ik was al een keer in deel 1 begonnen maar kwam niet verder dan bladzijde 80. Gelukkig heb ik de mogelijkheid om een keer per jaar op vakantie te mogen en dan probeer ik altijd het lezen weer op te pakken. Is goed voor het onthaasten. Zodoende herpakte ik het Millennium deel, besloot maar weer op pagina één te beginnen, en kon na de vakantie met het schaamrood op de kaken bevestigen dat ik weer niet verder kwam dan bladzijde 80…Is het geen goed boek dan? Ja, juist wel, maar ik ben kennelijk toch te gehaast. En dat is listig op mijn leeftijd. Gun me de tijd niet om te lezen. Ik denk dat velen zich hierin herkennen.
Als ik dan eens wel tijd heb, vul ik die tijd in met allerlei bezigheden en schuif het lezen weer vooruit. Zo had ik vorige week een leuke klus. Op mijn vrije dag. Een drie gangen menu koken voor mijn neef die 21 jaar werd. Deze neef is tegenwoordig student en telkens als er een van zijn studiegenoten 21 werd, werd van de ouders verwacht dat er een diner op tafel gezet zou worden. Voor om en nabij 25 man. Mijn broer, vader van deze neef, had mijn hulp ingeroepen en daar zeg ik dan geen nee tegen (Maar, zei ik, als ze met eten gaan gooien ben ik weg! Ik ook! zei mijn broer). Dat zijn nu eenmaal van die plichten die je als familie hebt na te komen.
We hadden een leuk menu samengesteld en op de dag van het diner deden hij en ik de boodschappen. Leuk werk, ik gooide van alles in het wagentje en hij mocht alles betalen. Vervolgens dook ik hun keuken in en hij in de tuin, want daar zou het allemaal plaatsvinden. Aan het einde van de middag kwamen de eerste studenten binnen: pak, stropdas en half lang haar, weggemoffeld achter de oren. Zo zien kennelijk tegenwoordig studenten eruit. Netjes kwamen ze zich voorstellen bij mij (even dacht ik populair te doen: “Hee Lullo! Heb je nog..” maar wist me in te houden), keurige, stevige handdrukken en de ontvanger recht in de ogen kijkend. Toch bleef ik sceptisch.
Mijn broer moest na een half uurtje al kratten bier bijhalen want de heren waren hadden de voorraad al opgezopen. Dat beloofde niet veel goeds. Had ervaring met studenten die na veel gedronken te hebben erg vervelend werden. Het voorgerecht ging schoon op. Mijn neef kwam enthousiast de keuken in om te zeggen dat dit een unieke gebeurtenis was. Ik begreep dat weer niet, ben altijd gewend om mijn bord leeg te eten, maar vatte het op als compliment. Het hoofdgerecht werd in een hoog tempo door broer, schoonzus en zusjes van de ‘bruid’ ingezet. De groenten op het bord bleek een overdosis te zijn voor de heren, maar werd met smaak gegeten.
Hierna begonnen de mannen te speechen. Daar moeten ze nog wat aan schaven, maar de bedoeling is goed. Na het Grand dessert pakte ik mijn potten, pannen en mesgerei in en smeerde ‘m. Mijn neef kwam achter me aan en zei: “We hebben nog nooit zo lekker gegeten!” Op de terugweg kreeg ik de smile niet meer van mijn gezicht: Het leven is verrukkelijk!