Vorige week vrijdag is Rinus overleden op de prachtige leeftijd van bijna 95 jaar, 25 mei zou hij 96 geworden zijn.

Voor op de kaart staat een mooie foto van het weidse polderlandschap bekeken vanuit zijn huis. Tussen de knotwilgen aan de vaart het beeld van een tweespan paarden voor een boerenkar.

Dit was een cadeau van de Blesruitermenners bij zijn 60 jarig huwelijk, Rinus was een paardenman in hart en nieren.

Rinus was een actief lid van de Blesruiters en wij kennen hem het beste als menner. Wie kende hem nu niet met zijn tweespan en later enkelspan bonte pony’s? Hoewel Rinus regelmatig deelnam aan wedstrijden genoot hij het meeste van de ritten die werden georganiseerd. Of het nu een rit was in de omgeving b.v. naar Delfsehout, de Ackerdijkseplassen, door de landgoederen in Wassenaar of gewoon een rondje Stompwijk met zijn maten uit de paardenkerk op het laantje van de dokter, hij genoot daar intens van. Tijdens de rit bij de koffie of de borrelstops even bijpraten met de groep of een humoristisch verhaal vertellen. Vaak kwam hij dan even naar me toe en zei, Ab wat rijden we toch weer een mooie rit. Maar niet alleen bij de Blesruiters ook bij Alphenseruiters en de veteranenclub uit Pijnacker reed Rinus vele ritten mee. Een ritje Meyendel en daar aan een grote tafel met de hele groep met natuurlijk een pannenkoek met een drankje, daar genoot hij van.

Over Meyendel nog een uitzonderlijk verhaal.

Twee meiden, allebei genaamd Nancy, hadden hun paard gestald bij Jos op het erf van Rinus en wilde een ritje maken naar Meyendel. Maar ze wisten de weg niet zo goed. Rinus bood aan met zijn autootje voor te rijden en hen de weg te wijzen. Op het terras van Meyendel onder het genot van een drankje, zei een van de meiden kijk daar, het lijken Willem Alexander en Maxima met de kinderen wel. Rinus had oogcontact met Willem Alexander, u kent dat wel, Willem Alexander kwam vervolgens spontaan naar Rinus toe en zei “ja ik ben het echt”. Er volgde een kort maar geanimeerd gesprek. Toen de koning vroeg waar hij vandaan kwam, zei Rinus: “uit Stompwijk”, “O dat ken ik wel van de Harddraverij en de ponyrace”, zowaar een uitzonderlijk verhaal.

Maar niet alleen ritten in de omgeving maar ook bij ritten op de Veluwe en men weekeinden was hij van de partij. Regelmatig ging ook broer Jas mee.Toen de jaren begonnen te tellen en het op- en af stappen van de kar moeizamer ging hadden ze daar ook wat op gevonden, een klein keukentrapje achter de bok en het probleem was opgelost.

Tijdens een rit in Garderen op de Veluwe zaten de twee tijdens de rit met hun mobieltje naar het thuisfront te bellen. Kunt u het zich voorstellen, beiden achter in de 80 op de bok met een mobieltje bellend naar het thuisfront en iedereen kon het horen. Een eindje verder ging het echter mis. Rinus had al van een aantal menners de hint gekregen naar een nieuwe kar uit te kijken, want zijn karretje begon tekenen van verval te vertonen. Rinus en Jas op de bok ook niet de lichtsten, ineens brak het onderstel van de kar. De twee pony’s bleven een eindje verder keurig staan maar Rinus en Jas lagen met hun snufferd in het zand. De kar kon ter plaatse provisorisch met een bout van de proviandmand van Nico de Haan worden gerepareerd en de rit voortgezet.

Ook op de Stompwijkse paardendagen was Rinus van de partij. Tijdens de optocht en het ringsteken herkenden we Rinus met zijn Antieke Oostenrijkse boodschappenwagen gestoken in originele kledij. Tijdens het aansluitende ringsteken, met Irene als zijn vaste steekster, behaalde hij vele prijzen. Hoewel het soms wel eens niet helemaal eerlijk was, want Rinus zijn pony huppelde wel maar ging zelden met de gewenste snelheid vooruit, dus moest hij wel eens vermanend toegesproken worden.

De paarden waren zijn lust en zijn leven, maar ook over zijn jaren als directeur bij het verzorgingshuis Emmaus kon hij boeiend en met voldoening vertellen. Vaak zei hij dat naast de paarden, het de mooiste jaren van zijn leven waren. Hij werd daar zeer gewaardeerd. Als je daar 10 jaar leiding mag geven, zonder universitaire titel, dan heb je iets wat denk ik vele hedendaagse managers node missen.

Het leven van Rinus heeft ook zijn mindere kanten gekend met name de ziekte van zijn Lena. Wij allen hier en met name ook de Blesruiters die Rinus kenden, hebben bewondering en respect voor de vele jaren dat Rinus, uiteraard met de kinderen, Lena thuis hebben verzorgd en Rinus altijd de ruimte gaven om mee te gaan met de menners.

Met voldoening denken wij ook terug aan hun 60 jarige bruiloft toen wij de hele familie met paard en wagen naar de kerkdienst hebben gereden en Lena in de door Nico de Haan geregelde speciale kar ook gewoon mee kon in de stoet, Rinus glunderde..

Zomaar een greep uit de bijna 96 jaar Rinus van Haaster en dat vertel je niet zomaar op twee A4-tjes. Het halen van zijn koetsiersbewijs in Valkenburg, met de tractor, er achter de paardentrailer met pony’s en waar de kar dan gewoon achter de paardentrailer geknoopt was. Rinus was niet zo moeilijk en natuurlijk z’n scootmobiel ritten, het wordt een te lang verhaal.

Vrijdag brachten we Rinus, zoals hij dat zelf wilde, per platte boerenwagen, met dochter Tilde op de Bok, van huis naar zijn laatste rustplaats gevolgd door een aantal Blesruitermenners.

Wij zullen Rinus herinneren als actieve, inspirerende en humorvolle Blesruitermenner.

Een terecht erelid.

Ab Spaan