Onze jongens hebben er een nieuwe vriendin bij. Een dame van middelbare leeftijd. Een zorgend type, een Juffrouw Mier versus Vanessa maar dan tien keer vriendelijker, minder gestresst en minder botox.. Ze gaan een paar keer per jaar bij haar op visite en maken dan altijd even gebruik van haar toilet. Ze gebruikt ook altijd een koosnaampje voor de jongens, ‘Lieffie’. “Pak maar iets lekkers, Lieffie.” Zegt ze dan. En als Sil dan ‘per ongeluk twee snoepjes te pakken heeft, geeft ze hem een vette knipoog en zegt: “Is goed, Lieffie, geniet er maar van.”
Ik ken haar verder niet maar telkens als je bij haar op bezoek komt, voel je je thuis. De kinderen komen er, natuurlijk, opgelucht vandaan, meestal vergezeld van blozende wangen omdat ze zo ontzettend lief is. Nu zijn wij niet de enigen die bij haar langskomen, nee, integendeel, meestal staat er een rij maar zelfs dat wachten is niet erg want je kan haar dan aan het werk zien én horen, de Toilet juffrouw van de Hema. Wanneer we naar het Winkelcentrum Leidsenhage gaan doen we standaard twee dingen: we checken of de dakplaten goed vast zitten en we brengen een bezoek aan het toilet van de Hema. Ook als de kinderen niet hoeven te plassen spelen ze het nodige toneel om tóch een bezoekje te kunnen brengen aan hun vriendin in de Hema. Zou ik ook doen.
Ach ja, dit zijn van die kleine feestjes. En onze kinderen houden van feestjes. Afgelopen weekend hadden we thuis ook een feestje want mijn vrouw was jarig. Ze is…euh.. nou ja, ze is weer een jaartje ouder geworden…Laat ik het zo zeggen: ze is op een leeftijd gekomen dat je niet meer herinnert wil worden aan je leeftijd. Dan krijg je ook van die kaarten die die suggestie wekken.
Mij maakt het niet uit en de kinderen maakt het helemaal niet uit. Als er maar taart en allerlei snoepgoed is om de dag door te brengen. En als er maar visite is want dat is gezellig. Daar krijg ik dan weer het Trosgevoel van en eigenlijk wil ik dat niet want voor je het weet staat Martin Gaus voor de deur en die gaat dan ineens onze hond kunstjes leren, zoals bijvoorbeeld d’r pootje opsteken als ze uitgelaten wil worden. Nee, daar zit ik niet op te wachten. Maar goed, mama is jarig dus ik vraag een dag van te voren aan Youri of hij al een cadeautje heeft gekocht voor zijn moeder. Ietwat verbaasd keek hij mij aan want daar had hij eigenlijk nog niet bij stil gestaan. Even brak mij het zweet uit want hij had kunnen zeggen: “Waarvan moet ik dat dan betalen? Ik krijg toch geen zakgeld!” maar die gedachte kwam gelukkig niet bij hem op. “Heb jij dan niet een cadeautje gekocht voor mama?”
Natuurlijk had ik dat al gedaan. Een paar dagen eerder was ik al met Sven en Sil daarvoor op pad geweest. We hebben dingetjes gekocht voor d’r armband, Pandora, weer zo’n nieuwe rage. Je ziet om bijna elke vrouwenarm wel zo’n armband en sommigen hebben er al zoveel dat ze al bijna scheef gaan lopen. Ik vind het prima want zo hoef ik me niet elk jaar suf te prakkiseren om wat ik nu weer moet geven. Toen we de winkel uitliepen met de cadeautjes restte ons nog een ding te doen:
Juist, effe plassen bij de Hema!
Arjen Veldhuizen