Ik kijk naar mijn handen en zie kloven, sneetjes en blaren. Het is duidelijk: dit zijn handen van een noeste arbeider. Dit zijn handen van een vakman die weet waar hij mee bezig is. Dit zijn handen die thuis horen bij mensen met twee rechterhanden, handen waar je trots op kan zijn…Inderdaad, bescheidenheid siert de mens, maar in dit geval kan ik fier met de borst vooruit lopen en ben ik trots op mezelf. En mijn vrouw is óók trots op mij en ik ben weer trots op haar. Waarom al deze complimenten aan ons eigen adres? Omdat fase één van onze interne verbouwing van de woonkamer ruimschoots geslaagd is! En omdat het, voor ons doen dan, een hele klus was. En omdat wij, als getrouwd paar, onszelf voor negentig procent goed gedragen hebben naar elkaar zodat er goed samengewerkt kon worden. Zelfs de kinderen waren en stil van, namen zelfs deze hechte samenwerking over door minimaal beslag op ons te leggen omdat ze nu begrepen dat het ons menens was.
Vorige week zondag begonnen wij met het behang te verwijderen en dinsdag mocht ik de muur behangen. Mocht? Nou, ik móest wel omdat onze vaste behangster, schoonmoederlief, een weekje in een warm land zat en genoot van lekker eten en een graadje of vijfendertig.
Toen mijn vrouw terugkwam van haar werk had ik net de laatste baan op de muur en was het wachten op commentaar…maar die bleef uit, simpelweg omdat het behang er goed op zat. Op woensdagmorgen gingen we samen op pad om de muurverf te kiezen en wéér kwamen we er samen, zónder irritaties, uit. De keuze was gevallen op melkchocoladebruin, een behoorlijk gewaagde kleur voor ons doen maar de witte wandkast zal er prachtig door uitsteken. Donderdagmorgen zette ik de eerste laag verf op de muur nadat ik mijn echtgenote uitgeleide had gedaan naar haar werk. En toen zij uren later weer thuiskwam was de muur klaar en na inspectie was het wéér goed. Later die dag kregen we te horen dat de volgende dag de kast geleverd zal worden dus dat betekende dat alles volgens schema liep en zal lopen. En de kast kwam, alleen was ik daar geen getuige van want ik moest werken dus ik spoorde mijn vrouw al aan om alvast te beginnen. En dat deed ze. Dat deed ze op een manier waar ik kriegel van geworden zou zijn want ze checkte elk zakje met beslag per doos en elke plank werd uitvoerig nader bekeken. Toen ik ’s avonds laat thuiskwam was het eerste gedeelte al klaar en was ik er getuige van hoe ze het middenstuk in elkaar zette zonder dat het écht nachtwerk werd. De gehele zaterdag waren we samen bezig om de rest van de kast in elkaar te zetten en dat ging goed tót de laden: zij maakte de eerste lade en ik deed haar dan precies na, alleen ging er wat mis…Ik had een plankje verkeerd om gedaan, op zich leek dat niet zo erg, maar juist in dat plankje zaten twee pluggen die níet demontabel waren (verder was alles van de kast demontabel!). Mijn vrouw begon al flink te mopperen en ik besloot mijn domme krachten aan te wenden en ja, hoor, één van de pluggen brak af… Donkere wolken bewogen zich boven ons huis en de kinderen maakten rechtsomkeert bij de schuifpui toen ze onze blikken zagen. Maar de storm ging weer liggen en na vijf minuten al konden we er om lachen. Die avond kon om 19.00 uur het sein ‘de kast is af’ gegeven worden en werd stad en land afgebeld om dat door te geven. Maar nu moest de kast nog wel ingeruimd worden en daar werd de gehele zondag aan gespendeerd. Zondag avond keken wij vervolgens hoe Jong Oranje Europees kampioen werd en genoten we van het spel én de kast want daar stond nu immers de televisie op.
De volgende dag, Tweede Pinksterdag, zal niet bestaan uit een leuk fietstochtje met het gezin of een bezoekje aan een woonboulevard, nee, dan start namelijk fase twee van de klus maar ik durf nu al te zeggen dat dat een makkie gaat worden!
Zoon Sven is er in ieder geval blij mee want dan kan hij met een gerust hart volgende week ter Eerste Communie en zijn familie ontvangen in een prachtige woonkamer. Ook al zeggen de voorspellingen dat het vijfentwintig graden gaat worden: de Communiegasten móeten in de kamer blijven zitten!
Arjen Veldhuizen