Een kijkje in de keuken van…
Onhandig; Dat ik niet erg handig en elegant ben weet ik al wat langer, of zoals Linda de Mol het mooi omschreef: “flaneren en ik… het wil maar geen goede combinatie worden”. Zo is het bij mij dus ook.
Even een voorstelling maken van die onhandige dag: We hadden een afspraak staan met een adviesgroep, die meer wilde weten over de Geboortekliniek om ons te kunnen voorstellen aan een eventuele geïnteresseerde partij. Dus nette kleding, hakjes aan en de make-up werd bijgewerkt, we waren er klaar voor. In de kliniek werd ook alles netjes gemaakt, aromalamp aan, bloemen netjes in de vaas, rommeltjes werden opgeruimd, alles was in kannen en kruiken. Er kwam een leuk en interessant gesprek, ze waren erg onder de indruk van de Geboortekliniek en vooral de samenwerking met de diverse partijen, dat was iets wat nog geen andere partij voor elkaar had gekregen. We maakten een rondleiding door de Geboortekliniek en de adviesgroep werd steeds enthousiaster. Om de goede samenwerking kracht bij te zetten, gaven we ook een rondleiding over de couveuse-afdeling en ter afsluiting van de rondleiding, nog even een etage lager om de medische verlosafdeling te laten zien. Vooral ook om duidelijk te maken dat we zo ‘snel’ op de medische afdeling van het ziekenhuis kunnen zijn, zodat de veiligheid op de juiste manier gegarandeerd kon worden. Die ene etage konden we wel even met de trap, en ieder die mij een beetje kent denk nu, o o dat is niet zo slim en voor degene die mij niet kennen; trappen lopen is niet een kwaliteit die ik goed beheers. Terwijl ik lopend van de trap uitleg hoe belangrijk de korte lijnen tussen de medici zijn en het belang van de snelle route naar de medische afdeling vertel, val ik van de trap! Echt heel hard denderend naar beneden op die vervelende betonnen trap. Ik hoor Ellen heel hard “JOH” roepen, dat ze waarschijnlijk op de EHBO hebben gehoord (begane grond, andere kant van het gebouw). En daar lig ik dan onderaan de trap, een pijn echt niet normaal. Alle scheldwoorden die ik kon bedenken heb ik in mijn gedachte uitgeschreeuwd, maar ik kon mijn gezicht in de plooi houden. Oké even snel schakelen in mijn gedachten: niets gebroken, nee ik kan nog staan, chips hoe leg ik dit nou weer uit, wat zeg ik nu weer, even iets grappigs bedenken, ja ik weet iets. Dus ik sta op en zeg: “en zo snel ben je dus op deze medische afdeling” en daarachter aan “nou jullie hebben weer een leuk verhaal als je vanavond thuis komt”. Ellen vraagt nog of het echt wel gaat en met een brede, gemaakte glimlach zeg ik: “natuurlijk, die vervelende gladde schoenen ook”. Nou ik kan vertellen dat het erg veel pijn deed, elke stap die ik daarna zetten deed zeer en ook zitten op een stoel was niet prettig, maar mijn gezicht bleef als een ‘pokerface’ prachtig in model tot het gesprek was afgerond 1 ½ uur later, toen ben ik gaan jodelen (maar ook lachen hoor), heb mijn panty uitgedaan waar een rode/blauwe plek van ongeveer 20×10 cm tevoorschijn was gekomen. Mijn hele dij klopte als een gek. Weken heb ik nog last gehad van mijn been en alle kleuren van de regenboog zijn voorbij gekomen op die plek, maar we hebben weer een leuk verhaal.
Ellen van der Geest en Lianne den Haan Twitter:@geboortezorgnl