Zodra je als mens op de wereld rondloopt zul je getoetst worden. Eerst door je familie en vrienden, die hangen immers over je wieg heen en halen je eens flink door de mangel en later bij het consultatiebureau want daar kijken ze of je genoeg groeit en de juiste dingen doet bij de juiste leeftijd. Dat heb je niet in de hand en je verweren heeft geen zin. Later zul je getoetst worden voor andere zaken die je wel in de hand hebt: door school, door je vrienden (of je wel je afspraken nakomt bijvoorbeeld of hoe populair ben je), door je werkgever of door een rij- examinator. Voorbeelden zat, maar eentje pik ik eruit omdat ik vind dat het maar eens gezegd moet worden, namelijk het ‘natte vinger werk’ van de rij- examinator!
Dit parkeerwachterbaantje staat wat mij betreft boven aan de lijst voor parlementaire onderzoeken! Té vaak hoor je om je heen mensen die gezakt zijn en de redenen zijn te vaak onverklaarbaar: je anticipeert niet genoeg op het andere verkeer, je twijfelde bij dat oranje stoplicht, je keek niet genoeg in de spiegels, je rijdt te dicht op de streep.. Zo kan ik nog wel even doorgaan. En waar hebben we het over? Over één moment, enkele seconden, een fractie van je leven. Gemiddeld heb je veertig rijlessen nodig om uiteindelijk met een examinator de weg op te gaan. Dat is dus veertig keer vijfenveertig euro, een uurtje of zelfs maar vijftig minuten les. Na die achttienhonderd euro mag je dan op voor je examen, je rij-instructeur ging immers akkoord en weet dat je het kunt. Ruim veertig uur lessen zou toch genoeg moeten zijn? Vol vertrouwen, lichtelijk nerveus natuurlijk, stap je in en maak je kennis met de examinator. Je doet je ding, parkeert subliem achteruit in, je nekspieren protesteren van al het getuur in de spiegels, je handen staan de rest van de dag nog steeds in standje ‘kwart voor twee’ en de concentratie is niet voor honderd maar voor tweehonderd procent aanwezig. Na het examen stap je uit, nog zelfverzekerder dan je al was en kijk je de examinator recht in zijn/haar ogen: ‘Kom maar op met die uitslag!’ “Sorry, u bent gezakt!” en vervolgens komen de hierboven genoemde redenen en voel je alles wat je aan zelfvertrouwen in je had, per minuut uit je stromen totdat er uiteindelijk een zielig hoopje mens over blijft..
En de examinator maakt ondertussen, zuchtend van ellende omdat hij eigenlijk zijn werk haat, kennis met het volgende slachtoffer. Volgens het CBR ligt het slagingspercentage zo rond de zevenenveertig procent. Belachelijk laag naar mijn mening. Waar ligt de fout? Bij de rij-instructeur of bij de examinator? Oké, de rij-instructeur zou natuurlijk veertig lessen je rondjes kunnen laten rijden en verder lekker met je ouwehoeren maar dan kan hij na enkele maanden wel op zoek gaan naar een andere baan. Nee, de fout ligt bij die examinator! Dit figuur moet wel een hekel hebben aan alles om hem heen. Slechte jeugd, klein piemeltje, nog nooit een meisje gekust (behalve door zijn moeder), als laatste genoemd bij het kiezen van een voetbalpartijtje…Ach, het is ook wel te verklaren. Maar wat ik niet verklaren kan hoe het dan toch mogelijk is dat er op TV een programma is dat gaat over de slechtste chauffeurs van Nederland. En waarom is het slagingspercentage bij het rijexamen zo laag terwijl op de gemiddelde VMBO/VWO dat percentage veel hoger is… soms wel bijna honderd procent?
En de kassa blijft maar rinkelen want ja, je wilt toch je rijbewijs halen. Niemand kan foutloos rijden. Ik rij al drieëntwintig jaar auto en alle redenen die examinators noemen om je te laten zakken zijn mij met enige regelmaat overkomen en ik zie ze vaak genoeg ook om mij heen. Daarom sluit ik af met een spreekwoord: Wie geen fouten maakt, doet meestal niets.