Terugkijkend op heel veel mooie jaren in het onderwijs

Na 2 jaar strijd en acceptatie is het helaas duidelijk dat ik niet meer voor de klas kan staan, volledig arbeidsongeschikt door de ziekte van Parkinson (een chronische ziekte).

In september 1985 ben ik begonnen als kleuterjuf in Voorburg en later in Oegstgeest op de Hazenwei-Hofdijkschool. Nadat ik trouwde met Coert Bregman ben ik naar Stompwijk verhuisd. En toen de oudste geboren is, zocht ik een baan dichterbij. En dat is gelukt.

Nu ben ik alweer zo’n 27 jaar op de Maerten van den Velde.

De eerste jaren op de Maarten van den Velde waren in het oude kleutergebouw met heel veel ruimte binnen en buiten. Een geweldig grote zandbak waar de hele klas inpaste.

Ook de vele jaren beneden in het souterrain met groep 3, waren erg fijn. Het enige nadeel was dat de koffie zo ver weg stond en dat bij veel regen de gang en het lokaal blank stonden.

Heel wat keertjes heb ik een ander groep 3 lokaal ingericht. En elke keer dat groep 3 verhuisde, weer de getallenlijn maken met 101 spijkertjes. Ik had steeds een hamer en een doosje spijkers in een ladebak die meeverhuisde, zelfs naar de “nieuwe school” terwijl we daar niet in de muur mogen timmeren.

2x Ben ik met een groep meegegaan naar het volgende leerjaar. Dat was ook bijzonder. Met een groep 2 naar groep 3. En met een groep 3 naar groep 4.

Wat ga ik vooral missen;

-Elk jaar kerstfeest vieren in de klas met kinderen extra feestelijk aangekleed  en allemaal wat mee om op te eten.

-Het met zijn allen voluit zingen en bewegen in de kring.

-De gymles geven en dan met de kinderen trots zijn op wat ze nu al durven en kunnen. De opstelling elke keer uitdagend maken.

-Van alles opzoeken rond een thema. Vaak begon ik met prentenboeken zoeken en reserveren bij de bibliotheek. Mijn eigen verzameling is ook steeds groter geworden.

-In de vakantie de klas in orde maken voor de groep en dan collega’s tegenkomen en even bijkletsen.

-Met de hele school op schoolreisje gaan, in de ochtend nerveuze kinderen en soms ook ouders gerust stellen. In de bus terug, afwachten wie er het eerst in slaap valt.

-Kinderen die gewoon zeggen wat ze denken. Zoals “juf u bent toch ziek”……..(met andere woorden wat doe je hier). Of “juf u heeft een scheve tand” terwijl je net boos bent op hem.

-De collega’s die net zoals jij ervoor gaan en altijd hun best doen om het gezellig en veilig te houden in de klas.

-Bijzondere uitjes verzinnen zoals met groep 6 naar de drie molens (aardrijkskunde polder waterpeil)

-Naar de boerderij in de lente

-Bij het thema huizen een echte steen metselen bij een uitbouw aan de Zustersdijk.

-Zelfs de oudergesprekken, heel fijn om te sparren met ouders. Voelen, “zo gaat het goed”. Ook als het een moeilijk gesprek was.

Wat ga ik niet missen:

-De dag van de schoolfotograaf: Zal het deze keer lukken vrolijk op de foto te staan?

-Stressen om alle spullen in de tassen te proppen na een thema en dan als alle kinderen weg zijn toch nog een spoor van spullen op de grond vinden

-Alle stoelen van de tafels halen.

-Weer een vergadering over een nieuwe methode…

-Als het regent de hele dag binnen moeten doorbrengen.

Zo zijn er vele mooie momenten geweest. Eigenlijk is de lijst van wat ik ga missen niet af en is het rouwproces er nog steeds. Gelukkig zijn de scherpe kantjes eraf. Een heleboel leuke herinneringen en foto’s helpen daarbij .En ik kan altijd binnenlopen op school. Hopelijk mag ik nog heel lang als vrijwilliger helpen.

Juf Tineke Bregman-Droppert