Al sinds jaar en dag ga ik, als het even kan, op zaterdagmorgen naar mijn moedertje om een lekker bakkie te drinken, even in het echie bijkletsen en soms wat kleine klusjes voor haar doen. Zo ook afgelopen zaterdag. We zaten net aan een lekker bakkie thee toen de bel ging. Doe jij maar even open zegt m’n moedertje, ik verwacht niemand. Dus ik naar de deur en zie door de ruit een paar vage omtrekken staan. Oh jee dacht ik nog….Jehovagetuigen….hoe ga ik dat nou weer eens netjes oplossen. Het is koud en toch gaan die mensen langs de deur, dan toch maar vragen of ze iets warms willen drinken….dat alles schoot door mijn hoofd terwijl ik de deur open deed. Maar wat schetst mijn verbazing, daar staan Prins Ruud de 3e, Page Ingrid en Opper Wout met een bakje hyacinten. Wat een leuke verrassing. Het kleine huisje aan de Akkermunt was meteen vol, maar wat was mijn moeder blij. Ze straalde gewoon, vooral toen het gevolg ook nog tijd namen voor een kopje koffie. Even lekker opwarmen en gespreksstof genoeg. M’n moeder heeft jarenlang naast de ouders van Opper Wout gewoond, Page Ingrid kende ze niet, ik dan weer wel en toen we uitgelegd hadden hoe wij elkaar kenden was ze ook weer tevreden. Met Prins Ruud kwam de binding met Zoeterwoude weer boven, haar moeder (mijn oma dus) was geboren op de Miening en dat zorgde bij de Prins ook weer voor herinneringen. Tot slot nog leuk om te vertellen dat mijn geboortedag 11-11 is, het begin van het Carnavalsseizoen. De prins, page en opper zagen hun kans schoon en wilde mij meteen als lid binnen slepen, maar helaas, ik ben geen carnavalsvierder! Vind het leuk om de optocht te kijken maar dat ja het dan ook wel. We hebben er met z’n allen hartelijk om gelachen. En toen moest er natuurlijk nog even een foto gemaakt worden, want iedereen in het dorp weet onderhand wel zo’n beetje dat als je bij mijn moeder naar binnen gaat je zonder foto haar huisje niet verlaat. (Of de week erop in de Dorpsketting staat) Gelukkig kon ik dit klusje op mij nemen want anders hadden ze er waarschijnlijk nu nog gezeten, door de bibberende handen van mijn moedertje gaat dat niet altijd even gemakkelijk. Maar ze plukt net zo makkelijk iemand van de straat hoor, die foto moet en zal er komen. Na een klein half uurtje zette de Prins zijn steek weer op en gingen ze weer een deurtje verder. Gaanders, bedankt voor deze leuke verrassing, jullie hebben deze koude ochtend waarschijnlijk veel mensen blij gemaakt, mijn moedertje in elk geval wel.
Alaaf, Alaaf, Alaaf!!!!!
Agnes Hofstede