Na het oproepje in de Dorpsketting, “Wie weet waar onze kat is?”, die we al acht weken kwijt waren, kreeg ik dinsdagochtend vroeg al, een Whatsapp berichtje met foto, en de tekst, is dit hem soms? Een foto van een kat in de polder. Hij toonde wel erg groot maar, nadat ik er een eigen foto naast hield, leek hij toch wel wat op onze kat. Deze kat liep al een paar weken in de Westeinderpolder.
Om half negen zou ik die kant op fietsen, maar al snel volgde een appje dat de kat gesignaleerd was ergens op de weg. Leve de buurtapp! Dus ik, snel op de fiets, met een kattenreismand in de boodschappentas, (want ja, stel dat ik hem vind), op weg naar de polder. Naletta stond me al bijna op te wachten. Nadat we, al roepend, bij de buren en vervolgens bij Alex op het erf hadden gekeken, helaas zonder resultaat, nam ik afscheid.
Ik had ondertussen wel de hoop gekregen dat het onze kat toch wel zou kunnen zijn. Hij had een luide “mauw”, was duidelijk mensen gewend en was lief voor andere katten. Ook vond ik het fijn om te horen dat hij niemand tot last was geweest, soms in de schuur van Johan bivakkeerde, en dat hij van de kippen en eenden van Nalette was afgebleven. Nalette zou een vangkooi neerzetten, en de buurt via de buurtapp op de hoogte houden. “Kijk nog even bij Corné op het erf”, was het advies, en zo plantte ik even later mijn fiets daar midden op het pad. De eerste de beste schuur ging ik in, en begon te roepen; “psssss, pssss, pssss, Betjetoe” ,want daar reageerde hij altijd op.
Na nog eens geroepen te hebben, hoorde ik: “Mauw”, en na nog meer geroepen te hebben, was er nog veel meer gemauw, maar de kat zag ik niet. Dit moet ik filmen, dacht ik, en nadat ik mijn telefoon op camera gezet had, bleef ik roepen en filmen. Wel veel gemauw, maar geen kat…Totdat ik boven in de schuur, op de hooistapel in eens zijn grijze koppie uit zag steken. Daar was hij na acht weken! En wat was hij groot geworden! De Westeinderpolder had hem duidelijk goed gedaan! Mauwend kwam hij de stapel hooibalen af, wel wat schichtig, maar al snel kon ik hem aaien. Mijn camera was tussentijds uit gevallen, achteraf bleek dus dat ik alleen een selfie van mezelf had gemaakt en niets had gefilmd, maar dat mocht de pret niet drukken. Ondertussen was ook Corné, van onder zijn koeien, op het geroep in zijn schuur, afgekomen. Hij was verbaasd mij te zien, maar was wel getuige van de hereniging van mij en de kat. Toch wel een bijzonder moment. Naletta kwam nog even kijken of het de betreffende kat echt wel was, en ja hoor! Toen de kat in het reismandje gepropt, op z’n kop in de boodschappentas, aan mijn fietsstuur, op weg naar huis. Dat vond hij niet zo leuk. Dus hij krabben, en ik maar hopen dat hij, onderweg, die tas niet zou scheuren.
Thuis gekomen werd hij met veel geblaas van zijn zusje onthaald. Zij zat eigenlijk helemaal niet op hem te wachten. Zelf had ik een soort schuldgevoel, want wat had hij, in mijn beleving, een prachtleven gehad in de Westeinderpolder. Nu kwam hij weer thuis in de Dotterbloem. Toch wel even heel wat anders. Ik besloot dan ook om hem gewoon de vrijheid te geven, en mocht hij weer naar de polder vertrekken, dan wist ik dat hij daar een goed leven had.
Maar blijkbaar denkt de kat daar zelf anders over. Hij heeft het bij de kachel prima naar zijn zin, en de afgelopen 2 weken is hij noemenswaardig niet buiten geweest. Hij gedraagt zich dan ook alsof hij nooit is weggeweest.
We genieten weer enorm van hem, met zijn leuke, en minder leuke eigenschappen, en ook zijn zusje is weer bijgedraaid.
Dank aan de bewoners van de Westeinderpolder, en een ieder die voor ons heeft uitgekeken naar de kat.
En redactie Dorpsketting, dank je wel voor het plaatsen!
Groetjes, Anneke van Santen