Spontaan schieten me Boon’s Dagmarkt, het Kapperscafe en Jeanet’s yin yoga in de Dorpspunt te binnen, in willekeurige volgorde. It’s a small world after all en wie het kleine niet eert. Dus ja, dan ben je als nieuwe Stompwijker al behoorlijk geïntegreerd toch?

En nu ik nog even heb nagedacht schieten me de Stompwijkse Paardendagen en de bijbehorende kermis in gedachten. Ik vroeg ooit aan mijn buurman waar die gehouden werden. Hij zei: “Hier, we wonen er middenin!” Kon ik niet geloven. Tot ik op een gegeven dag mijn gordijn openschoof en zag dat “onze” ophaalbrug een bordje voor de fietsenstalling had gekregen. Geweldig! Nooit gedacht. Wat een sfeer. 

En diezelfde buurman nam me mee naar een heel raar muziekfeest, Koeienpop. Bizarre humor. Goeie muziek. Mooie sfeer. Zelf drinken meenemen en in een teil met water gooien.

En nu we daar toch in de buurt zijn: heel bijzonder vond ik de opening van de rondweg, een mooi eerbetoon aan de bedenkers en bouwers, maar ook hilarisch om te denken dat de dorpelingen dansend en zingend achter een truck aan zouden gaan lopen voor de inwijding van de eerste kilometer. Niet dus. Met dertig graden hitte in de schaduw en zwermen mussen die langs de kant van de weg lagen te creperen had je dat achteraf misschien kunnen weten.

En dan die enthousiaste stier die achter het spreekgestoelte tijdens de openingswoorden van een notabel iemand zijn koeien verwende alsof er niet een half dorp stond te schateren. Altijd fijn om te zien dat de natuur onverstoorbaar zijn gang gaat. 

Dus ja, hoop gebeurd dit jaar hier bij ons in Stompwijk. En heel veel goede dingen. De corona eindelijk voorbij. De Dorpspunt weer bruisend. De Dorpsketting is er een mooie getuige van, die wordt steeds dikker. Stompwijk leeft! Prachtig dorp om in te wonen. 

Het kon allemaal slechter. Veel slechter. Want als je ietsje verder dan Stompwijk denkt, dan word je helemaal akelig van de gedachte aan de mensen uit de Oekraïne. Mensen zoals wij, niets verkeerds gedaan, leefden gewoon hun leventjes, waarvan ineens de huizen aan flarden werden geschoten. Bommen vielen. Tanks daverden door de straten. Ze moesten hun boeltje oppakken en vluchten. Vaak zonder man, broer en vader. Ook naar Nederland, ook naar ons. Tot .. ja tot hoe lang?

Zie ze lopen met hun boodschappentassen, hun kinderwagens, pratend in hun mobieltjes. Rechtop, het is een trots, sterk volk, maar innerlijk gebroken en verteerd van verdriet en onzekerheid.

Laten we hopen dat die mensen als ze eind 2023 terugdenken aan het beste wat ze dan is overkomen kunnen zeggen: we mochten gelukkig weer terug, we mochten ons land weer opbouwen, het was allemaal een verschrikkelijke droom, we pakken ons leven weer op! Laten we hopen dat ook zij dan weer lekker naar de kapper kunnen, de supermarkt, de yoga, naar muziekles, de kermis. Want die mooie kleine belevenissen in het leven, daar heeft iedereen recht op. Niet alleen wij Stompwijkers.

Met vriendelijke groet, Bas de Leeuw