is het eindelijk tijd om open kaart te spelen. De afgelopen maanden zonk ik dieper dan ooit. Verstrengeld tussen een depressie, burn-out en eetstoornis verloor ik de grip op mijn leven en het zicht op mijn toekomst. Het licht ging uit. Mijn vuur was gedoofd.
Mijn leven kwam tot volledige stilstand en ik belandde in een medische molen waarvan ik hoopte er nooit meer in te komen. Een spoed behandeltraject in het Prinses Máxima Centrum voor kinderoncologie en de eetstoorniskliniek volgden. Ik leefde op de automatische piloot van ziekenhuisbezoek naar ziekenhuisbezoek, iets wat bijna niemand wist. Tot nu.
De hulp die ik al die jaren juist heb afgehouden, leek nu bijna te laat te komen. Elke dag worstelde ik met de mentale gevolgen van de kanker, anorexia en depressie. Het was alsof ik in mijn eentje tegen drie kwaden moest opboksen — een gevecht dat ik louter kon verliezen.
Totdat het keerpunt aanbrak. Het besef dat ik hulp moest gaan accepteren. Het besef dat als ík niet verander, er niks zal veranderen. Het besef dat ik geen negen levens heb – slechts één – waarin ik mijzelf al in bonustijd waan.
De negatieve gedachten en emoties kunnen er zijn. Ze zullen er altijd zijn. Het zijn tekenen van menselijkheid — gevoelens van puur en oprecht leven. Wat we echter met die gedachten doen, en hoe we daar naar handelen, hebben we zelf in de hand.
Inmiddels heb ik mijn angst vervangen door hoop. Mijn verdriet heeft plaatsgemaakt voor veerkracht. Het licht aan het einde van de tunnel wordt steeds een stukje feller.
Mijn behandelingen gaan nog wekelijks door en het traject is nog lang, maar ik probeer mijn leven rustig weer op te pakken.
Ik ben dankbaar voor de steun die ik krijg van mijn vrienden, familie en artsen — zonder jullie had ik dit nooit kunnen typen. Het voelt tevens als een bevrijding om eindelijk eerlijk te zijn naar de buitenwereld. Het is immers onderdeel van wie ik ben. Het vormt mij. Ik ben me daarnaast ook bewust van het feit dat er een taboe ligt op alle bovenstaande benoemde onderwerpen, maar juist daarom deel ik mijn verhaal. Wellicht biedt dit hoop c.q. perspectief aan anderen.
Enfin. Het is oké om op de rem te trappen. Het is oké om even niet oké te zijn. Mijn advies is: praat met elkaar, open de dialoog, stel je kwetsbaar op. Wees niet bang om hulp te zoeken — je hoeft niet alles alleen te doen. Jouw gevoelens zijn valide, zij mogen er zijn. Bovenal: jij mag er zijn.
Het leven is simpelweg te mooi om aan je voorbij te laten glippen.
Lucinda Akkerman (gelezen op LinkedIn en erg passend in ons kerstthema. Haar besluit om hulp te vragen is letterlijk van levensbelang geweest en door dit te delen geeft ze hoop aan anderen.)
Lucinda bedankt! Petra