Jan kwam in het bestuur op 18-5-1981. Hij is gelijktijdig gestopt met Jan van Santen die in de vergadering aangaf dat hij niet meer de motivatie had om door te gaan. Hierna meldde Jan van Nierop dat ook hij wilde stoppen, want hij had geen zin om met nieuwe mensen in de baancommissie te starten, hij is totaal 21 jaar bestuurslid geweest.

Hij was een rustig persoon, had niet zoveel te melden in de vergaderingen. Samen met Jan van Santen zorgde hij ervoor dat de baan er ieder jaar weer perfect bij lag. Dit was best een flinke klus, bijtijds hooien en dan de baan op tijd perfect klaar zien te krijgen voor de kortebaan.

Jan was altijd beschikbaar als er iets moest gebeuren en het maakte hem niet uit wat dat dan was.

Het mooiste vond  Jan de nazit tijdens de vergaderingen, sigaretje en een koud biertje erbij en dan kwamen de verhalen los. Jan was een meester in het vertellen en de tranen van het lachen liepen over onze wangen als hij weer eens een sterk verhaal vertelde. Hetzelfde verhaal werd steeds op een andere manier verteld zodat het iedere keer weer spannend was welke wending het zou nemen. We zouden er zomaar een boek over kunnen schrijven.

Als vee-rijder beleefde hij veel en een paar anekdotes wil ik even aanhalen:

Jan moest een koe ophalen op een boerderij. De boer was nog niet aanwezig en hij moest wachten. Hij slenterde een beetje over het erf en was al een paar keer langs het keukenraam gelopen waar een pan met gehaktballen stond af te koelen voor het raam. Het waren 3 grote gehaktballen. En de boer had geen kinderen, dat wist hij. Dus voor de boer 1 bal en 1 voor zijn vrouw, de derde is voor Jan vond hij en hij peuzelde hem lekker op. In zijn nopjes vertelde hij een dag later tegen de knecht van de desbetreffende boerderij wat hij gedaan had. De knecht werd woedend en vertelde hem dat de boer en zijn vrouw een ontzettende ruzie hadden gehad en dat het eind van het liedje was dat de knecht geen gehaktbal kreeg die dag.

Ook het verhaal van een boer en zijn enorme chagrijnige vrouw is mij bijgebleven. Zij was een pietje precies in haar huis, alles was super schoon. Jan moest daar vaak naartoe en altijd moest hij zijn schoenen in de schuur uitdoen en hij mocht niet in het huis komen. Op een dag was hij het zo zat dat hij een rookworst had meegenomen en hij liet de rookworst duidelijk aan de hond zien die wel in het huis mocht komen. Vervolgens liep hij met de worst langs het raam en de opgetogen hond was zo enthousiast dat alle planten uit het raamkozijn vlogen.

Jan zat altijd graag in het café de Gouden Leeuw van Joop van Geijlswijk. Op een zaterdag in 1985 vluchtte Conny Oliehoek, terwijl zij met haar pony onderweg was naar de ponyclub, de werft op van het café. Jan zag dat en kwam naar buiten, hij pakte de pony bij het hoofdstel, nam haar mee naar binnen en liet haar een rondje om het biljart lopen en zei tevreden tegen haar. Zo Vlijt nu ben je tenminste ook een keertje in de kroeg geweest.

Als het verhaal klaar was en iedereen een beetje bijgekomen van het lachen zei Jan steevast; “Geinig hè”.

Ook tijdens het opbouwen en afbreken kwamen de verhalen, we spraken over de paarden, het feest, de tribune en natuurlijk de plank over de sloot, waar

Jan trouwens zelf een keer in gevallen is waarbij hij zijn bril verloor. Die ga ik morgen wel zoeken zei hij en toen hij de andere dag kwam lag zijn bril zover van de plank dat hij ervan overtuigd was dat de plank ’s nachts verplaatst was.

Verdere details van deze gesprekken zal ik jullie besparen, maar het was altijd een feestje om bij Jan in de buurt te zijn op zulke momenten.

Nadat Jan gestopt was bij het bestuur, kwam hij tijdens de ponyrennen en de kortebaan lekker genieten in de VIP tent. 

Jij liep vele rondjes door de polder samen met Adrie, lekker genieten. De laatste jaren werden jouw rondjes steeds kleiner, totdat het echt niet meer ging.

Jan bedankt voor wat jij voor de club hebt betekend. Jij was een geweldige man met mooie verhalen!

Namens bestuur Nooit Gedacht, Theo v.d. Bosch, voorzitter